Hollands Maandblad. Jaargang 2004 (674-685)

[p. 15]

Uitslag
door Cathelijn Schilder

‘Wanneer is het begonnen?’ vraagt de dokter, zijn hoofd een paar centimeter van het mijne, bril op het puntje van zijn neus.

‘Een week geleden,’ zeg ik. Hij kijkt op.

‘Verdomme,’ zegt hij. Dat zegt hij wel vaker, ik schrik er nog steeds van. Je mag ‘je en jij’ zeggen, draagt een versleten spijkerbroek, en hij scheldt de hele praktijk bij elkaar als de pleisters niet op de goede plek liggen. Ik kan er niet aan wennen.

‘Waarom ben je niet eerder gekomen?’ vraagt hij.

‘Ik dacht dat het gewoon puistjes waren. Als ik voor ieder puistje naar de dokter ga, zit ik hier twee keer in de week. Drie keer.’

‘Je ziet toch wel dat dit geen gewone puistjes zijn. Ze jeuken zeker als de hel?’

‘Ja,’ zeg ik. Ik lach. ‘Ik trek het liefst mijn gezicht eraf.’

‘Ik zie je hier veel te vaak.’

Hij heeft doktershandschoenen aangetrokken en duwt met zijn wijsvinger zachtjes in mijn wang. Zijn vinger laat te lang een witte afdruk in mijn vel achter.

‘Sorry,’ zeg ik.

Toen ik drie was, heb ik een dokter in zijn buik geschopt toen hij met een lampje in mijn oor wilde kijken. Van de vechtlust van toen is niets terug te vinden.

‘Ik kan in mijn medische horrorboeken foto's laten zien van wat je hebt, maar ik denk dat je zelf wel weet dat het ernstig is.’

Dokterswoord: ‘ernstig.’ Zelfs deze dokter gebruikt het.

‘Je krijgt antibiotica en zalf. Ik wil dat je overmorgen terugkomt voor controle.’

Hij heeft een keer eerder één van die boeken opengeslagen. Waarschijnlijk leest hij ze 's avonds voor het slapen. Ik was dronken thuisgekomen, had het koud, deed de kachel aan terwijl ik mijn broek uittrok. Toen de broek op mijn knieën hing, zag ik dat ik mijn schoenen nog aanhad. Bij de worsteling die toen ontstond, verbrandde ik mijn bovenbeen en knie. Ik plakte er twee pleisters op. Toen ik die er een dag later afpeuterde met mijn ogen dicht, kwamen stukken vel mee. De foto's die hij toen liet zien waren van oude mannen met verwaarloosde brandwonden. Daar deed het hem aan denken, zei hij. Hij keek heel boos, maar ik dacht toch een grijns te zien in zijn mondhoek. Volgens mij vindt hij me wel stoer.

Nu heb ik een bacteriële infectie en een probleem. De dokter zit achter zijn bureau en tikt zachtjes met zijn pen op tafel. Hij kijkt me aan met iets van bezorgdheid. Omdat hij gewend is streng te kijken, ziet dat er raar uit. Als een vis die wil lachen terwijl er een haakje in zijn bek zit, zoiets. Zijn pen tikt in hetzelfde tempo door. Ik glimlach om hem gerust te stellen. Mijn wangen voelen leerachtig.

‘Dat wordt voorlopig niet naar de disco,’ zegt hij, terwijl hij een briefje volkrabbelt.

‘Nee,’ mompel ik, mijn mond voelt alsof er een pak watten in is gepropt. Ik wil ze eruit hoesten, maar ben bang dat hij dan nog bezorgder zal kijken.

Hij is klaar met schrijven en staart naar het papiertje. Wel een minuut. Ik heb nog nooit zo lang bij de dokter gezeten. Ik kijk naar het plafond. Dezelfde witte platen als die op school waar we op vrijdagmiddag potloden in gooiden. Sommigen zaten zo goed vast dat ze pas op dinsdag naar beneden vielen, in het aquarium, in de plantenbak, op het hoofd van Fabian.

[p. 16]

‘Ik denk dat het ook goed is als je eens met een psycholoog gaat praten,’ zegt hij.

‘Oké,’ zeg ik aarzelend.

Ik staar naar mijn voeten terwijl ik op mijn handen zit. Ideaal tegen het krabben.

Voor ik het weet slaat de buitendeur achter mij dicht. Ik heb twee witte briefjes in mijn hand. Een voor de apotheek en de andere met daarop: hierbij verwijs ik mijn patiënt E. de Wijs door naar de psycholoog. Verwijs, de Wijs. Ik ben gek.

Ik mag de komende twee weken niet werken. Ik heb twee, nee drie dingen: zalf, antibiotica, psycholoog. Zalf, antibiotica, psycholoog. Ik loop naar buiten met mijn sjaal zo ver mogelijk over mijn gezicht. Ik ga naar de apotheek en dan naar huis. De pillen zijn enorm. Ze zijn langwerpig en hebben een rode en een witte helft. Alsof je een raket doorslikt. Geld, telefoon, agenda, kleren. Ik ga naar mijn ouders.

Mijn moeder zegt dat ik niet naar een psycholoog hoef als ik het niet wil. Dat het goed bedoeld is van de huisarts, en dat hij natuurlijk te weinig tijd heeft om dit goed met mij te bespreken. Anderzijds, zegt mijn moeder meteen daarna, is het misschien toch wel een goed idee. En dat ze er zelf ook wel eens aan heeft gedacht.

‘Hoe bedoel je, je hebt er zelf ook wel eens aan gedacht. Voor jou of voor mij?’

Voor mij. Het leek haar wel goed voor mij.

Zijn er meer mensen die hieraan denken? Hebben ze vorige week met zijn allen over mij vergaderd? Heeft er ergens een rode telefoon gerinkeld, heeft het geheime teken via een enorme lichtbak in de lucht geschenen? Ik zeg niets. Ik zit op de bank, mijn moeder pakt een deken van boven.

‘Wordt het nou iedere keer roder in je gezicht, of zit je toch te krabben?’

‘Nee,’ zeg ik. Het voelt alsof een wondje is gaan bloeden.

De zalf moet twee keer per dag over mijn hele gezicht gesmeerd. 's Ochtends en 's avonds. De zalf is lichtgeel. Pas na een uur is het ingetrokken, en je gezicht houdt de hele dag een chemische gloed. Ik doe het alleen 's avonds voor ik naar bed ga.

Daarna droom ik dat mijn hoofd gaten in mijn bed brandt. Het liefst zou ik mijn gezicht de hele dag in een bak met veel te heet, of te koud water duwen. In de spiegel zie ik alleen bultjes. De een groter dan de ander. Ik mag niet krabben. Ik mag niet uitknijpen. Ik doe het toch. Zoals een alcoholist zijn flessen te voorschijn haalt als zijn vrouw de afwas doet, knijp ik in een puistje op de tast in het donker bij de spiegel in de gang.

‘Hoi Mam!’

De voordeur gaat met een klap dicht. De deur van de kamer zwaait open. Het is Anna.

‘Hé, jij ook hier?’ vraagt ze en loopt naar me toe.

‘Hoi,’ zeg ik. ‘Toevallig.’

‘Jezus,’ zegt ze. ‘Wat heb jij?’ Haar hoofd komt steeds dichter bij het mijne. Ze inspecteert. Zoals je naar je bord kunt kijken als je het eten niet vertrouwt.

‘Ik heb iets raars,’ zeg ik. ‘Een bacterie.’

‘Heb jij weer. Doet het pijn?’

‘Het jeukt,’ zeg ik. ‘Als de hel.’

Ze zucht, laat haar twee grote tassen op de grond vallen. Ze heeft een bruin rokje aan. Elke keer als ik haar zie, is ze mooier geworden. En langer.

‘Wil je ook thee?’ vraagt ze en loopt naar de keuken.

Ik sta op en loop met haar mee.

‘Anna!’ roept mijn moeder uit. De tranen in haar ogen komen van de ui die ze snijdt, maar het ziet er toch dramatisch uit.

[p. 17]

Ze omhelst Anna met het aardappelschilmesje nog in haar hand.

‘Ik moet over vier dagen een enorm werkstuk afhebben, kan ik hier komen werken?’

‘Tuurlijk kind. Gezellig. En Elian is er ook, toevallig hè?’

‘Ja, Jezus,’ zegt Anna. ‘Het ziet er heel dramatisch uit.’

‘Het is ook helemaal niet goed,’ zegt mijn moeder, veel te serieus ineens. Normaal gesproken zegt mijn moeder altijd dat het allemaal best meevalt. Zoals toen in de

[p. 18]

auto naar het ziekenhuis terwijl mijn duim nog maar met één peesje vastzat aan de rest van mijn hand: ‘Het valt best mee, het valt best mee, het valt best mee,’ zei ze steeds, totdat de dokter mompelde dat het vrij ernstig was en ik triomfantelijk naar haar opkeek.

De laatste keer dat mijn moeder zei dat iets helemaal niet goed was, moet jaren geleden zijn geweest. Ze riep ons bij elkaar om te vertellen dat opa gevallen was. ‘Dat valt best mee,’ zei ik. ‘Vallen is niet zo erg.’ Wij vielen achtendertig keer per dag. Mijn knieën zijn nog steeds paars van de schaafwonden van toen. ‘Nee,’ zei ze. ‘Als oude mensen vallen, is dat erg. Het is helemaal niet goed.’ Ik was diep verontwaardigd. Het bleek uiteindelijk mee te vallen met mijn opa, maar het duurde nog jaren voor ik oude mensen geen aanstellers meer vond.

Mijn moeder en Anna staan met zijn tweeën met hun armen over elkaar naar mij te kijken. Ik heb de rood geruite pyjama aan van toen ik vijftien was.

‘Ik ga niet dood hoor,’ zeg ik. ‘Ik zie er gewoon niet uit.’

We eten macaroni.

‘Pasta,’ zegt Anna.

Voor het eerst in maanden eten we met zijn zessen. Het journaal staat aan. Ik voel me schuldig als een bomaanslag in Egypte me niet de lust tot eten ontneemt.

De telefoon gaat. Mijn moeder neemt op. Haar stem slaat om in Limburgs dialect. Dan is het mijn opa.

‘We zijn aan het eten.’

‘Elian is nu hier bij ons. Dan kan ze beter uitrusten.’

‘Zal ik zo even terugbellen?’

Terwijl ze belde keek ze naar mij.

‘Staat het in de krant of zo?’ zeg ik met volle mond.

Mijn moeder begint te huilen.

‘Je moeder maakt zich zorgen!’ roept mijn vader. Het eerste wat hij zegt. Hij staat op en zet zijn bord met nog veel te veel eten in de afwasmachine.

‘Sorry,’ zeg ik en begin ook te huilen. Anna staat op, gaat achter mijn stoel staan en slaat haar armen om mij heen.

‘Ook sorry,’ zegt ze.

Mijn broertjes staan luid zuchtend op en gaan boven tv kijken. Te veel vrouwen in huis.

Ik kan mijn gesnik niet onder controle krijgen. Ik geloof dat er de afgelopen vijf minuten acht bultjes bijkwamen.

‘Komt er vanavond nog iets leuks op televisie?’ zegt Anna. Ze heeft nog steeds haar armen om mij heen. Haar armen zijn hetzelfde als mijn armen. Alsof je jezelf omarmt, terwijl je nog twee armen over hebt. Anna kan er niet tegen als onze handen elkaar raken. Ik vind het juist grappig. Je ziet je hand over je andere hand aaien, maar voelt het niet. Alsof je hand dood is.

‘Sorry,’ zeg ik (‘Ik zeg te vaak sorry,’ denk ik), ‘maar jullie denken dat het veel slechter met mij gaat dan het gaat. Het is gewoon een infectie, geen kanker of zo.’

‘Vanavond komt een oude James Bondfilm,’ zegt mijn vader vanachter de krant.

‘Yes,’ zegt Anna.

De film is al begonnen. Sean Connery skiet in een zwart pak van een steile helling, achtervolgd door twintig engerds in witte camouflagepakken. Op de achtergrond is een vrouw aan het zingen.

‘Heb je hem vorige week op tv gezien?’ vraagt Anna.

‘Wie,’ vraag ik.

‘Sean Connery,’ zegt Anna.

‘Nee,’ lieg ik.

[p. 19]

‘Hij droeg een kilt. Hij was onweerstaanbaar.’

‘Hij is zeventig,’ zeg ik.

‘Niet,’ zegt Anna. ‘Echt waar? Hij is al zijn hele leven met dezelfde vrouw getrouwd. Net als Tom Jones, cool hè?’

Soms lijken Anna en ik zoveel op elkaar dat ik er zelf van schrik.

Mijn moeder had vanmorgen het briefje met het nummer van de psycholoog naast de telefoon gelegd. Mijn broertje pakte het om het boodschappenlijstje op te schrijven. ‘Neee!’ riep mijn moeder nog. ‘Dat is van Elian!’ Ik zag mijn broertje voor het eerst zuchten zoals mannen kunnen zuchten als ze vrouwen niet begrijpen. Hij is tien.

‘Wat heb je te verliezen,’ zegt Anna.

‘Ik heb geen zin om zo'n zuurpruim te worden,’ zeg ik.

‘Dat ben je al.’

Ik lach, Anna ook.

‘Sorry,’ zeg ik. ‘Je begrijpt wel wat ik bedoel. Die mensen die zogenaamd voor zichzelf kiezen, met die assertiviteitstrainingen en zo, ze worden er niet grappiger van.’

‘Ik ken ze,’ zegt Anna.

‘Voor je het weet werk je in zo'n natuurwinkel. Uitgedroogd en grijs, maar helemaal in je centrum en ongelooflijk blij met jezelf.’

‘Je kunt er toch meteen mee kappen als die vent een eikel is, of als je ook maar het gevoel krijgt als dat je zelf een krent word.’

‘Oké.’

‘Ga ja dan nu bellen?’

‘Misschien.’

‘Anders bel ik.’

‘Beloof je me dat je me tegenhoudt als ik ooit in een natuurwinkel wil gaan werken?’

‘Ik beloof het. Ik sleep je aan je haren naar buiten.’

‘Oké dan.’

Ik vertel dat ik hier ben omdat ik last heb van een overbezorgde huisarts.

‘Hij is nog erger dan mijn moeder.’

De man lacht niet. Vraagt: ‘Waarom?’ En slaat zijn rechterbeen over zijn linker.

‘Ik had uitslag in mijn gezicht,’ vertel ik.

‘Ik dacht eerst dat het puistjes waren, maar dan meer dan ooit, een soort verlate pubertijd.’

Ik lach weer, de man niet. Hij wisselt van been, linker over rechter.

‘Het werden meer en meer puistjes, het jeukte en deed pijn, je kunt het nog steeds zien, ik kreeg ook hoofdpijn. Toen ben ik naar de huisarts gegaan.’

Ik glimlach, geen reactie. Nog niet eens een vinger om zijn grote bruine bril strakker op zijn neus te zetten.

‘En nu zit ik hier.’

Stilte

‘Dus, eigenlijk komt het erop neer: Ik ging voor een zalfje, en ik kwam thuis met een psycholoog. Ik ga nooit meer naar die huisarts.’

Stilte.

‘Grapje, hoor.’

Het aller-aller-ergste zijn de mensen die niets zeggen.

Dan zegt hij: ‘Ik kan je niet gelukkig maken, maar ik kan je wel helpen weer een beetje op het goede spoor te komen, zodat je zelf weer verder kunt.’

[p. 20]

‘Braak,’ denk ik en ik wil roepen: ‘Ik wil niet op het goede spoor!’ Ik wil niet in een te duur nieuwbouwhuis met senseo crema en drie net niet leuke kinderen en een schoonmoeder. Ik wil niet elke dag om half acht in de trein naar Gouda. Bij sommige mensen werkt het niet op die manier. Misschien is het beter als ik dood ga. Er zijn genoeg mensen die jong doodgaan.

‘Nee, natuurlijk niet,’ zeg ik.

‘Wat natuurlijk niet,’ vraagt hij.

‘Natuurlijk kunt u me niet gelukkig maken. Dat moet ik zelf doen.’

‘Ja,’ zegt hij. ‘Je zegt het wel heel stellig.’

‘Sorry,’ zeg ik.

‘Met die man valt niet te praten,’ denk ik. Ik moet grijnzen om mijn eigen grap.

‘Waarom lach je?’ vraagt hij.

‘Niets hoor,’ zeg ik. Wat moet je vragen bij de balie van het riagg: ‘Ik wil een psycholoog, maar wel een beetje een grappige.’

Hij vraagt of ik mezelf wil tekenen op het bord dat aan de muur hangt.

‘Ik kan niet tekenen,’ zeg ik.

‘Dat hoeft ook niet,’ zegt hij. ‘Ik ben benieuwd hoe jij jezelf ziet.’

Ik sta voor het bord met een stift in mijn handen. Ik denk na over hoe ik mijzelf moet tekenen, maar de moed zakt me in mijn schoenen. ‘Hoe leg ik het hem uit,’ denk ik.

De klok aan de muur tikt verder. Tien minuten verstrijken.

‘Waar denk je aan?’ vraagt hij.

‘Nou,’ zeg ik. ‘Ik kan echt niet tekenen.’

‘Ik zei net al dat het daar niet om gaat.’

‘Ja, maar, het probleem is, dan teken ik mezelf en dat is al niet zo mooi, want ik ben niet zo mooi, maar omdat ik het teken en ik niet kan tekenen, is het nog lelijker. En ik wil niet dat u denkt dat ik mezelf zo lelijk vind, want zo erg is het niet. Dan lijkt het veel erger dan het is.’

‘Kom dan maar weer zitten.’

‘Hoef ik niet meer te tekenen?’

‘Nee hoor. Als je niet wilt tekenen, hoef je niet te tekenen.’

Ik moet hier weg.

De telefoon gaat. Ik kijk op de klok. Sinds ik terug ben van die man zit ik in mijn stoel voor me uit te staren. Het is donker geworden. De telefoon rinkelt opdringerig. Ik weet dat het mijn moeder is. Dat maakt het rinkelen nog dwingender. Als ik opneem zeg ik ‘Hoi mam.’

‘Hoe wist je dat ik het was?’ zegt ze verbaasd.

‘Dat kon niet anders,’ zeg ik.

‘Ik bel je om te vragen hoe het was, bij die meneer,’ vraagt ze.

‘Bij die meneer,’ vind ik wel prettig klinken. Anders wordt het helemaal zo serieus.

‘Hij zegt dat ik depressief ben,’ zeg ik. ‘Dat er erg veel gebeurd is de afgelopen maanden dat de dood van Harry een veel grotere indruk heeft gemaakt dan ik wil toegeven. Hij is wel heel serieus, hij doet me denken aan zo'n schaker uit het Oostblok.’

‘Hij hoeft ook niet grappig te zijn,’ zegt mijn moeder geïrriteerd. ‘Het is niet niks. Je bent depressief. Dat moet je serieus nemen.’

‘Ik denk dat het allemaal wel meevalt,’ zeg ik. ‘Mensen gaan nou eenmaal dood. Dat kan ik dan wel oneerlijk vinden, maar het is nou eenmaal zo.’

‘Huil je?’

‘Nee, ik ben gewoon verkouden.’

‘Alweer?’

[p. 21]

‘Nog steeds. Ik weet niet of ik terug ga naar die man. Hij vroeg of ik een eetstoornis had. Zie ik eruit alsof ik een eetstoornis heb? Hij is gewoon dom. Hij vroeg of ik een nare herinnering kon vertellen en het enige waar ik op kwam, was de keer dat ik tegen de schooltaxi op reed en dat ik me schuldig voelde omdat alle kinderen in die bus te laat thuis kwamen. Dat was het enige traumatische wat ik kon bedenken. Nou, dan is er toch niks met je aan de hand. En dan vraagt-ie of ik vind dat jullie genoeg aandacht aan mij hebben besteed. Hij zit gewoon te stoken! Dalijk zeg ik

[p. 22]

nog: Ja, dat vind ik. En dan weet hij genoeg en zegt: Je ouders hebben dus genoeg aandacht aan je besteed. Sta ik weer voor lul. Volgens mij komen we er na achtendertig sessies gewoon achter dat er niets met me aan de hand is.’

‘Maar het is waar!’ huilt mijn moeder door de telefoon.

‘Wat is waar?’ vraag ik.

‘Anna was altijd haantje de voorste. Anna kreeg altijd haar zin.’

‘Misschien vond ik het wel helemaal niet zo erg om niet mijn zin te krijgen,’ zeg ik.

Ik hoefde nooit wat. Ik vond alles best. Een groene trui, een rode trui, een trui met bloemetjes, het maakte mij geen bal uit. Anna stampvoetend over veel te dure truttige jurkjes. Ik ga echt niet op mijn eenentwintigste naar de psych omdat Anna wel een jurkje kreeg en ik niet. ‘mam jij bent degene die altijd zegt dat het allemaal best meevalt. Jij zegt altijd dat er ergere dingen zijn op de wereld. Nou, ik denk dat we nu echt kunnen zeggen: er zijn ergere dingen op de wereld.’

‘Maar je bent niet gelukkig. Mijn kind is niet gelukkig,’ snikt mijn moeder.

Bij ‘mijn kind’ begin ik ook te huilen. Ik heb haar nog nooit zo horen praten. Ze heeft nog nooit zoveel gehuild om mij. Verdomme, niet huilen, zeg ik tegen mijzelf.

Er zijn zoveel tranen dat ik niets meer zie. Het is minuten lang stil.

‘Moet papa je met de auto komen halen,’ vraagt ze.

‘Ja!’ denk ik. ‘Ja, ja, ja.’ Maar ik zeg: ‘Ik denk dat het beter is als ik hier blijf.’

Dat heb ik nog nooit gezegd. Het is ook niets voor mij om te zeggen.

Ik ben nu voor de tweede keer bij die meneer. Ik weet niet hoe ik hem aan moet spreken. Met ‘u’ en ‘meneer’, en dan zijn achternaam? Hij is nog niet oud, ik schat eind dertig. Jonger dan mijn ouders, maar alles in dit huis is jaren zeventig bruin. In de kamer is het licht altijd hetzelfde. De luxaflex half dicht en de lamp aan.

Hij zegt: ‘Ik ben geen specialist op het gebied van identieke tweelingen.’

Ik zeg: ‘Hoeft ook niet, het is helemaal niet moeilijk.’

Hij: ‘Hoe bedoel je?’

Ik: ‘Nou, er is geen speciale studie voor nodig. Dat zou ik behoorlijk overdreven vinden.’

Ik zit in een klote stoel. Je kunt er niet rechtop in zitten. De rugleuning hangt naar achteren waardoor het voelt alsof je tegen je eigen kin zit te praten. De eerste keer ging ik op het puntje van de stoel rechtop zitten, maar dat mocht niet. Ik moest ontspannen. Ik hoefde niemand te overtuigen, zei hij.

Hij vraagt of ik boos ben op Anna.

‘Hoezo,’ vraag ik.

‘In de verhalen die je over haar vertelt, is er altijd sprake van een strijd tussen jullie twee en zij wint altijd.’

‘Maar ik heb ook altijd gezegd dat ik ook niet hoefde te winnen. Ik denk dan: als jij het zo graag wilt, en ik niet zo graag, dan ga jij maar. Dan vind ik het goed.’

‘Ben je nu boos op Anna?’

Ik denk: ‘We zijn allemaal wel een kutwijf soms. Zij ook, ik ook. Ik vooral ben ook niet altijd op mijn best. Ik ben vooral jaloers.’

Ik zeg niets. Ik doe alsof ik nadenk. Het is een halfuur stil.

Hij zegt dat ik in een rouwproces zit.

‘Er is iemand uit je leven die heel erg belangrijk voor je is geweest. En dan bedoel ik niet Harry, maar Anna. Ze is niet dood, maar ze is wel weg. Normaal gesproken duurt rouw zes maanden. Daarna heb je ook nog verdriet, maar kun je verder. Bij jou duurt het te lang, daarom ben je hier. We gaan proberen erachter te komen waarom het langer duurt.’

[p. 23]

Als hij nu een arm om me heen geslagen had. Als hij ook nog gevraagd had of ik in zijn grote huis kwam wonen. Als ik bij hem had mogen blijven eten. Dan had hij me geholpen.

Nu niet.

Zo gemakkelijk is het nou eenmaal niet. Ik betaal die man ervoor. En toch moet ik in mijn eentje in de regen naar huis fietsen. Dat helpt niet.

We maken een afspraak voor over drie dagen. Ik zie hem op de klok kijken terwijl ik er nog maar een halfuur zit. Hij lacht niet om mijn grappen. Hij verveelt zich dood. Ik ben niet eens een interessant geval. Ik heb hem zelfs een keer zien gapen.

Dit is pas deprimerend. Ik heb geen psych nodig. Ik wil niet iemand die knikt op alles wat ik zeg en aantekeningen maakt die ik niet mag lezen. Ik wil geen ei. Ik wil iemand die iedereen uitscheld die ik irritant vind. Die namens mij de kpn belt als er iets niet klopt. Ik wil iemand die voor mij de huur overmaakt, de telefoon opneemt, mijn band plakt. Iemand die voor mij achter de fietsendief aanrent, iemand die voor mij de pan met aangebrande boerenkool schoon borstelt. Alle dingen waar ik doodongelukkig van word. Ik hoef niet te praten over vroeger. Ik wil geen gezinstherapie. Waar moet ik mijn vader van beschuldigen? Wat moet ik tegen mijn moeder zeggen? Wat heeft Anna verkeerd gedaan? Ze zijn hun eigen weg gegaan. Ze hebben een keer bedacht: wat wil ik het liefste doen? Met wie wil ik dat het liefste doen? Waar? Hoe? En ze zijn het gaan doen. En dan zou ik klagen waarom ik niet nog steeds voorop in het kinderzitje met ze mee kan?

Ik ben hier de aansteller. Ik ben de trut. Ik moet wat gaan doen. Niet zij. Zij doen genoeg.

Maar als ik dat zeg tegen die gladiool zegt hij: ‘Ik vind dat je erg streng bent voor jezelf.’

Erg streng voor jezelf. Tja. En dan? Ik heb iemand nodig die zegt: Ga jij donderdag met me mee tennissen. Of: Ga leraar worden en kom dan op mijn school lesgeven. Het kan mij niet schelen wat ik doe. Maar als er mensen zijn die me willen hebben, dan doe ik het graag. Maar als je niet minstens één keer in je leven op televisie wilt komen, lijd je aan een motivatieprobleem. Ze verwijten je laksheid en luiheid. Het baantje waar je best blij mee bent is niet goed genoeg. Dat kun je geen veertig jaar doen. Je kunt veel meer. Je bent het de wereld verplicht gebruik te maken van al je capaciteiten. Waarom? Nee, echt, waarom toch? Niemand is toch blij met wat hij doet. Tenzij je beroemd bent. Dan ben je automatisch gelukkig.

Soms weet ik zeker dat alles is mislukt. Ik loop over straat en ik denk: dit hele project ‘mens’ is een volledig fiasco. We zijn allemaal mislukt. Wij kunnen dit niet. Het is te hoog gegrepen. God, verlos ons uit ons lijden. En vergeef ons onze schulden. En vooral: beëindig dit pretentieuze experiment.

Mijn plan voor de komende weken is dat ik absoluut naar niemand ga luisteren. Ik zeg alleen: nee. En geen sorry. Niet als er iemand tegen mij aanfietst, niet als de slager vraagt of het een onsje meer mag zijn, niet als die meneer vraagt of ik iets over mezelf wil vertellen. Niet als de presentatrice vraagt: we gaan er even uit voor de boodschappen, blijf bij ons voor de uitslag van de... ...Nee.