Hollands Maandblad. Jaargang 2004 (674-685)

[p. 40]

Octaven aan Ate^*
Anton Gerits

I

Mijn hond die ongewild wordt aangelijnd
weet mij gebonden aan dezelfde lijn
die onze wilskracht schendt en ondermijnt
maar niettemin van hem en mij moet zijn.
Wij snuiven beiden op wat weemoed voedt,
hij leeftocht en bedreiging die hij mist
en ik een geur waarvan ik bang vermoed
dat hij illusie is of slinkse list.

* Ate: Griekse godin van de verblinding, verwarring en ondergang (vgl. Ilias XIX, 9 e.v.)

[p. 41]

II

De merels die zo engelachtig fluiten
dicht hun geen paradijs'lijk leven toe,
zij zijn als wij in hebzucht niet te stuiten
en worden van geen tegenstreven moe
zolang de worm die zij in tweeën delen
twee happen voor hun eigen vraatzucht zijn.
Wat daarna opklinkt uit hun gouden kelen
is niets dan ongewilde schone schijn.

[p. 42]

III

De garven bij elkaar in lijn zien staan,
de schrammen op mijn handen van het binden,
het waren tekenen van jouw bestaan
waarin ik dacht mij wel te kunnen vinden.
Tot de combine, schenner van ons vrij debiet,
als een nawerelds monster 't koren vrat,
het stro als stront in balen achterliet
en ik jou in een disco doof vergat.