Hollands Maandblad. Jaargang 2004 (674-685)

[p. 40]

Ergens het bos
Frans Budé

Niet alleen het knarpen, vanwaar het komt,
geknars van oude bomen, ook het richtingloze

dat voortduurt. Dat een specht zijn plaats
inneemt, uitstraalt te beginnen, de tijd

aan zichzelf, maar zich terughoudt.
Dat beneden een vos zijn prooi vervloekt,

de tegendraadse veren, nu bij vlagen
met het licht en de wind mee

het pad zichzelf verlaat en wegloopt
in de ruimte, op zoek naar ons.

[p. 41]

 

Een vogel ontvlucht zijn plek, stijgt op,

 

valt weg, dient zich boven nieuwe paden aan.

 

 

 

Fluister ik in je oor, kringelt adem mee,

 

daarbuiten kreunen bomen in hun oud gewricht.

 

 

 

Voor wie in de luwte van de vroege avond komt,

 

tussen pollen zich vertreedt: bedauw de zeldzame,

 

 

 

in het nooit gemaaide gras is hij zichzelf,

 

glinsterend op zijn steel. Beschaduw

 

 

 

de teugelloze zolang het zonlicht zich voltrekt.

 

Hoe het daarna geurt, ranke stengels slingeren.

 

 

[p. 42]

 

Beweging die om aandacht vraagt, stipjes

 

in een leegstaand bos. Het wervelt weg, niets

 

 

 

erachter, flosje geel of vloog er grijs? Wat een

 

mooie stilte, het uitzicht ligt vooraan: de koele

 

 

 

bosrand in omarming met het pad, terwijl

 

alles ademt, niemand het druipende bos betreedt.

 

 

 

Of dat men een stem hoort klagen, alleen

 

de tonen van de regen, klepperend op het dak.

 

 

 

Kijk dat kleine varentje, ongedurig in het zure

 

licht, het mort niet eens - en krimpt ineen.