Hollands Maandblad. Jaargang 2004 (674-685)

[p. 28]

Meisje in tent
door Cathelijn Schilder

Ik lig in mijn tent. De zaklamp geeft na een uur al zo'n zwak straaltje licht dat de stap naar de echte duisternis klein is als ik hem uitdoe.

Het is hier een stuk donkerder dan in Nederland. Alsof ik mijn ogen dicht heb. Ik draai de zaklantaarn weer aan en hoop dat ik vanzelf in slaap ben gevallen tegen de tijd dat de batterij helemaal leeg is.

Met mijn hoofd onder het laatste vlekje licht wacht ik. Mijn handen lijken doorzichtig geworden. Als ik mijn wang wil aanraken, is mijn hand daar eerder dan ik denk. Ik schrik. Het is warm, ik lig in mijn slaapzak gesnoerd. Er zit een muggenbult onder mijn voet, ik kan niet krabben. Om bij mijn voeten te kunnen, moet ik de rits weer opendoen, maar het duurde net ook een kwartier voordat ik hem dicht had. Ik lig net goed. Op mijn buik, met mijn armen onder mijn hoofd gevouwen als kussen.

Ik lig voor het eerst alleen in een tent. Hiervoor lag ik altijd samen met mijn zus. En een keer met een vriendje. In die tent ben ik op hem afgeknapt.

Het was 's ochtends vroeg, half zes, maar al licht. Ik was wakker, tuurde door de halfopen rits naar buiten. Naar de dauw op het gras en de vogeltjes die af en toe landden. Er liepen twee eenden langs. Plotseling loeide een keiharde sirene over de camping. Luchtalarm of zoiets. De vogels vlogen weg, ik bleef liggen. Roerloos wachtend op de paarse gifgassen. In zijn halfslaap richtte mijn vriendje zich op en deed de rits van de buitentent dicht. Sliep weer verder. De rits ging ons beschermen tegen die nucleaire ramp.

Het was vertederend, aandoenlijk, maar ik ben zijn moeder niet.

Iedereen kent de horrorverhalen van mannen met bijlen die dwars door de tent heen hakken. Ik ken ze ook. Ik ben niet bang, maar ik denk er wel aan. Enge beesten doen me niets, thuis, maar hier spookt al de hele avond alles wat maar levensbedreigend zou kunnen zijn langs m'n scheerlijnen. Ik ben onrustig. Kan alleen maar denken aan de brief voor de studiefinanciering die ik nog op de bus had moeten doen. Aan de telefoonrekening die ik nog niet heb betaald. Aan de afwas waar ik echt geen zin meer in had. Er is niemand die me op andere gedachten brengt.

De wereld is te groot voor deze tent. Ik fluister tegen mijzelf in de duisternis. Mijn stem stelt me gerust. Ik ben er nog.

Als ik thuiskom, ga ik zeggen dat het hele strand vol lag met Nederlanders. Dat ik echt geen zin had om daar de hele dag tussen te liggen. Dat ik geen idee had dat hier zoveel Nederlanders naar toe kwamen.

Als ik thuis ben, ga ik tegen Anna zeggen dat ik het niet meer erg vind dat ze me even niet wil zien. Ik ga zeggen dat ik haar ook even niet wil zien.

Er werkt een Nederlands meisje bij de receptie. Ik kwam aan, met een rood hoofd van de klim naar boven, vroeg in mijn beste Engels of ze plek hadden voor een klein tentje. Ze gaf antwoord in het Nederlands. Ik ben hier niet helemaal naar toe gereisd om ze tegen te komen. Van die kleine mooie Nederlandse meisjes. Die vroeger hun troetelbeertjesportemonnee verstopten in hun duftyhuisje en tegen de juf zeiden dat ik hem gepikt had. Meisjes die verkleedpartijtjes hielden. Vroegen of ik hun jurkjes aan wou passen en dat zij dan mijn broek aandeed. En dan zeggen, de hele middag:

[p. 29]

lissabon

‘Oh, die broek sleept over de grond, kijk, hij valt bijna van mijn kont. Kijk mama, hoe wijd deze broek is. Kijk dan!’ En ik, dolgelukkig als het ritsje van de jurk dicht kon, in de zandbak bij de jongens, modder en kattenpoep op de jurk. Meisje huilen. Moeder boos.

Als ik morgen dat meisje tegenkom en ze kijkt weer zo, dan zeg ik gewoon: heb ik wat van je aan soms? Heb ik je jurkje aan of zo?

Als ik weer in Nederland ben, dan bel ik naar huis om te zeggen dat ik niet meer zo vaak langs kom. Dat ik het nu alleen kan. Dat ze zich geen zorgen hoeven te maken. Ik leer hier veel van. Dit is goed.

Door het geritsel, het gewroet, het getjirp en het geschuifel buiten kan ik mijn eigen gefluister bijna niet meer horen. Het zijn gewoon krekels, fluister ik. Krekels doen niets. Ze maken veel lawaai, maar het zijn maar heel kleine beestjes. Zelfs al lopen ze over me heen, dan ben ik nog niet bang.

En dat is een uil. Of een duif, daar vergis ik me nog wel eens in. Ze kunnen allebei zo'n raar oe-oe geluid maken.

Nu lijkt het alsof iemand langs de tent sluipt, maar dat is de wind. En ook al is het een dier, dan is het een veldmuis. Een eekhoorn misschien. Dat dier is banger voor mij dan ik voor hem. Ja, je kunt mij aan het schrikken maken. Maar echt bang, nee hoor. Dat ben ik niet. Ik slaap daar gewoon doorheen. Heb de hele vakantie als een roos geslapen.

De lucht is te vol met geluiden.

Er liggen nu minstens tien ratelslangen rond mijn tent. Twee mannen met bijlen. Er is een storm en een bosbrand op komst. Een dodelijke combinatie, zag ik laatst op het journaal. Het vuur verspreidt zich door de wind met tweehonderdvijf-

[p. 30]

tig kilometer per uur. De camping is ontruimd, ze hebben mijn kleine tentje onder de eikenboom over het hoofd gezien. Als ik wil overleven, moet ik blijven liggen. Geen geluid. En vooral niet de rits opendoen, de rits is mijn laatste bescherming. Niet meer bewegen nu.

Van alle slangen vind ik ratelslangen het engst. En cobra's, maar die zijn hier echt niet. Ratelslangen ook niet. Maar het schijnt een keer gebeurd te zijn dat een groenteboer een net geleverde doos met bananen openmaakte en meteen met de deksel van de doos ging er een kingcobra mee de lucht in. In aanvalshouding. Er komen trouwens ook vaak vogelspinnen met die bananen mee. Alles kan dus. Ik weet dat mijn zus ook bang is als ze zoiets hoort. We zijn er allebei zeker van dat binnenkort onthuld zal worden dat er meer slangen in Nederland wonen dan men denkt. Dat de slangen uit bananendozen zich verenigd hebben tot een krioelende meute. Onder ons huis. Onder dat luik bij de voordeur waar altijd zo'n onbestemde geur uit komt. Op vakantie ben ik bang voor slangen. De rest van het jaar denk ik er niet zo aan.

Misschien zeg ik wel tegen Erik dat ik stop met werken.

Ik ga hem sowieso bellen en zeggen dat-ie mijn geld nu moet overmaken. En wel meteen. Kan me niet schelen dat hij nog niet weet wat het uurloon volgens de cao is, hij zoekt het maar uit. Het is zijn werk. Ik heb mij kapot geploeterd en het enige dat hij hoeft te doen is mijn loon overmaken, en hij doet het niet. En als nou blijkt dat ik dadelijk niet meer kan pinnen. Dat ik morgen in dat leuke winkeltje... Het is verdomme hartstikke duur hier!

Nu is er echt een geluid. Dit is echt. En het is heel dichtbij. Is dat een schaduw op de buitentent? Door het slechte licht is de schaduw misschien acht keer groter dan normaal, maar dan nog, ook in daglicht is dit een beest. Het ademt snel. Gierend bijna. Alsof hij net gerend heeft, of bang is. Het blaast. Hoor je slangen ademen? Ben ik het niet zelf? Ik houd mijn adem in, maar het geluid blijft. Ik heb het niet verzonnen.

Glijdt het? Heeft het poten? Ik hoop dat het poten heeft. Ik heb iets tegen glijdende beesten. Het gehijg komt steeds dichterbij. Het stopt. Dan beweegt de binnentent. Er duwt iets tegenaan. Het zit tussen de binnentent en de buitentent. Het stopt weer. Het wacht. Ik wacht ook, helemaal tegen de andere kant van de tent gerold. Het wil weg denk ik. Ik ook. Maar ik durf de binnentent niet open te doen. Dadelijk komt het naar binnen. Dadelijk bijt het door de binnentent heen. Dan beweegt het weer, met gierend gehijg. Het maakt duidelijk een glijdende, pootloze slangachtige beweging. Ik ga dood.

Slangen zijn overal. Echt, ze zijn overal, niet alleen bij de groenteboer of de bloemenwinkel (daar schijnen ook de vreemdste dingen te gebeuren). Ik kreeg laatst te maken met een nieuwe huisgenoot die vroeg of ik er bezwaar tegen had dat zij haar twee slangen in een terrarium meenam. ‘Ik doe de deksel altijd goed dicht,’ zei ze.

‘Haal je ze d'r wel eens uit dan?’ vroeg ik.

‘Ja tuurlijk,’ zei ze. ‘Anders is het zielig. En ze moeten toch eten.’

Ik vond het helemaal niet zielig. Ik vond ook niet dat ze moesten eten. En zeker niet mij.

Zo zei ik het ook. Ze lachte hard. Ik vond ineens dat ze ook een beetje sliste, zo met die tong tussen haar beugeltje.

Ze eten geen mensen, verzekerde de nieuwe huisgenote me. Ze zijn heel klein. Ze zijn banger voor jou dan jij voor hen.

Dat zeggen ze allemaal, ja.

De slangen weten het. Ze zitten voor mijn tent. Ze krioelen onder het grondzeil.

Als ik doodga, dan ga ik maar dood. Dan maar heldhaftig. Dan maar door een

[p. 31]

slang. Toch een soort natuurlijke dood. Beter dan verdrinken in een beerput. En dat mijn vader achter mij aanspringt en als hij niet bovenkomt, mijn moeder en als zij is weggezonken drie brandweermannen... Ik verzin het niet, het gebeurt. Ik heb het zelf gelezen. Het is altijd erger dan je kunt verzinnen. Daarom ben ik zo bang.

Het echte beest beweegt weer. En hijgt. Aan mijn rechterkant zit een dier dat beweegt en hijgt. Het kan bijna niet anders dan dat het een slang is. Hij kan niet weg. Ik ook niet.

Zachtjes duwt hij tegen de binnentent. Er duwt iets ronds tegen het tentdoek. Van onder geeft het mee. Het moet een enorme slang zijn. Een anaconda. Hij wil onder de tent door. Hhhhhh - mijn adem stokt en mijn slapen bonzen wild en chaotisch. Hij kruipt onder het tentzeil in mijn richting. Hij glijdt.

Kan ik mezelf nog redden door er heel hard bovenop te springen? Maar ik durf niet met mijn blote voeten en ben bang voor het slijmerige, krakende. Ik wil het niet op hoeven ruimen. En als het grondzeil scheurt, sta ik met mijn blote voeten in de gapende muil van een anaconda-cobra.

Dan glijdt het nog dichterbij en ben ik heel snel uit de slaapzak. Rits in één keer open. Op zoek naar iets om te slaan. Dood, dood, hij moet nu dood. Kan niets vinden. Mijn bergschoenen! Maar die staan buiten de tent. Het beest houdt zich nu weer stil. Langzaam doe ik de rits een stukje open en grijp met mijn hand snel naar buiten. Ik vind een stuk oud stokbrood. Dit is mijn wapen! Ik doe de rits een stukje verder open en richt het allerlaatste schaduwschijnsel van mijn zaklamp op de ruimte tussen binnen- en buitentent.

De ene helft van het lijf zit onder het grondzeil. De andere helft steekt uit. Stekels. Donker lijfje. Spartelende pootjes. Het is een egel. Een egel! Als egels vechten met slangen dan wint de egel. Ik weet niet of dit me geruststelt, maar ik voel me wel dapperder worden.

‘Hé,’ zeg ik. ‘Psss, kssst.’ Zoals je een kat verjaagt. Zijn kop is nu te zien. Het is een kleintje. Hij heeft van angst tegen de tent gepist. Het stinkt nu al. Hij durft niet mijn kant uit, maar het is de makkelijkste weg naar buiten. Met mijn zaklamp schijn ik richting de uitgang.

‘Daar, daar moet je heen. Ga maar,’ fluister ik.

‘Niet bang zijn. Daar is je moeder.’

Het dier beweegt niet.

‘Nou,’ zeg ik met stemverheffing. Ik begin mijn geduld te verliezen, zoals ik dat ook altijd met kleine kinderen heb. ‘Rot op. Ik ben moe.’

Dan gooi ik het stuk stokbrood naar buiten in de hoop hij daar achteraan gaat, en kruip terug in de tent zodat hij me niet meer kan zien. Beweeg me niet. Het lukt. Hij sprint weg. Ik wist niet dat egels zo snel konden rennen.

Ik doe de rits dicht en ga weer in mijn slaapzak liggen. Ik heb het koud. Ben nat van het zweet.

Een egel. Natuurlijk was het een egel! Verdomme, je kunt toch nadenken? Is dit nou spannend? Ga je dit thuis vertellen?

Wat ik nou toch heb meegemaakt, joh: ik lag dus in die tent, weet je wel, helemaal alleen, ik weet ook niet waarom ik mezelf dat aandoe en het was helemaal donker en plotseling... plotseling, hoor ik een geluid. Een heel vreemd blazend geluid...

Mijn moeder: ‘Dat was vast een egel.’ Iedereen lachen.

Lig weer ingeritst in mijn slaapzak op mijn buik met mijn armen onder mijn hoofd. Morgen bel ik naar huis. Dat het hartstikke leuk is hier.

Doe mijn ogen dicht en wacht.