Hollands Maandblad. Jaargang 2004 (674-685)

[p. 17]

Onbegonnen werk
Menno Wigman

Genoeg. Genoeg. Nu geen gedichten meer.
De dag is als een dag, en dat is dat.

Alleen een gek als ik zoekt naar een woord
dat het gejakker van de tijd ontkracht.

Zo kras ik maar wat op papier van hout.
En jij, mijn vriend, weet dat een kist een kist...

Alles bloeit dood. Het stilst in een gedicht.
Genoeg daarom, genoeg. Mijn pen wordt slap

en jij, mijn vader, rust nu in de lucht.
Hoe breng ik ooit je oogopslag terug?

En waarom is de wereld toch zo wijd
terwijl je as haast in mijn handpalm past?

Geen wetenschap die hierop antwoord geeft.
Had ik het hart, ik zou het onderzoeken

zoals een huursoldaat zijn bord leegeet.

[p. 18]

Telefunken

Na jaren zwoegen werd ik kleurenblind,
sloeg vonken uit, kreeg klappen, gaf de geest.

Nu sta ik vaal en uitgepraat op straat
en moet steeds denken aan dat lege masker

dat mij zo schaamteloos heeft aangestaard.
Nagepraat. Aanbeden. Stukgemaakt.

De zak. Dat hij niet zag hoe levensecht
ik de tijd uit zijn ogen at. De zak.

Ik gaf hem Hitchcock, borsten, rampen, sikhs.
Ik gaf hem ogen. Oorlog. Noorderlicht.

Maar ik kon gaan. En hij kijkt weer tv.
Straks word ik opgehaald en sterven kilo's

dode uren op de stortplaats met mij mee.

[p. 19]

Nichtje

Nichtje, wild honingnichtje, hoe we steels
langs tafelpoten slopen, pumps en laarzen
belaagden, steeds naar veters grepen, stout

stout nichtje, blond je vlechten en van snoep
je mond, dat dorp, die zomer en dat meer
waar ik het raadsel van je mond uitvond,

nu strik je zelf je veters, stapte duizend
treinen in, nam vluchten naar Milaan
en hield in Praag en Kaapstad taxi's aan.

Iets riep ons weg. Iets drijft ons heen en weer.
O dat mij ooit een wijnhuis wordt beloofd
waar jij mijn heimwee met verhalen troost,

vier veters eeuwig aan elkaar geknoopt.