Hollands Maandblad. Jaargang 2004 (674-685)

[p. 24]

Parijs 1953
L.Th. Lehmann

Zij kwam uit Georgia.
Ze heette Pat Bostic
Het was in Parijs. Waar toen nog
Vele schrijvers vonden
Dat romans moesten spelen:
Dat was litterairder!
We liepen naar beneden
Van de rue Gay-Lussac
Waar in onze stamkroeg
Een zwarte Amerikaan,
Aaron Bridges, piano speelde.
We daalden, parallel
Aan de boulevard Saint Michel
Naar de rue de la Huchette
Waar haar hôtel was.
Zij liep op blote voeten
En halverwege haar kuiten
Hingen de rafels
Van de eerste afgeknipte jeans
Die ik ooit zag.
Ik zong: Put your shoes on, Lucy,
Don't you know you're in the city?
Zij zei: ‘That's what they always
Sing to me at home.’

[p. 25]

Mystic Harbour, Connecticut

Rood en gele esdoorns voor,
Een helblauw achterdoek, daaronder
Hetzelfde omgekeerd; gespiegeld
In een baai omringd door witte huizen
Van hout. Maar donderbruin geteerd is
Een overdekte lijnbaan; echt
Als ook de razeilschepen hier in dok.
't Zijn witte walvisvaarders, zonder zeeg.
De drijvende bak hoefde niet te wachten
Tot het ijzeren stoomschip.

Naar een marsra klommen drie jongemannen
En een jonge vrouw voor een demonstratie
Zeil bergen. Later zag ik de vrouw
Op de straat. Ik zei tegen haar:
‘That a woman dares to do that work,
I can understand, but that men...’

[p. 26]

Rural England

In het groene veldje,
onderaan die helling
loopt een vrouw
in een wit broekpak,
hoofd schuin ten bate van
een handtelefoon aan 1 oor,
met een hond aan de lijn.