Hollands Maandblad. Jaargang 2004 (674-685)

[p. 29]

Massagraf bij Vilnius
Paul van den Hoven

De Keizer deed als alle grote Keizers.
Zijn benen trippelden op nieuwe ijzers,
zijn onverharde arm werd volgestort
en op het strakke schema van zijn kaken
verliet de omnibus het plein.
Hij deed wat wij doen in het klein
en nooit opnieuw: een middel van transport
tot eindbestemming maken.

Maar in het veld werd hij het soort reptiel
dat bij gevaar niet langer samenviel
met zijn geschubde zelf. Hij was verdwenen
toen wij dit logistieke land, barbaars
voor wie het niet kan onderwerpen,
in kuilen staffelden en terpen.
We bleven achter als bevroren tenen
in een buitgemaakte laars.

Begraaf ons niet opnieuw. Al had zijn wet
de Beresina tijdig stilgezet
en waren wij tot in Parijs gekomen
waar onbetaalde liefde weer ontlook
in lange veld- en ademtochten
van harten die hun gelijk bevochten,
we zouden - uit behoud van onze dromen -
ergens sterven hoe dan ook.

[p. 30]

Het uur
(In memoriam matris)

Opverend uit je laatste strekking
kijk jij hem aan. Dit was het uur.
Hij plant een haarlok in je haar
en langzaam stijgt je temperatuur
tot het niveau waarop hij trek in
lever krijgt die, warm en gaar,
in rauwheid toeneemt op het vuur.
Een traan meandert naar zijn ogen.

Uit wraak op hen die zijn bedrogen
zuigt hij een vlam de kaarsen in
wier vet de kamer sluiten mag
van een ontwaakte koningin.
Jij draait, in afgemeten bogen,
vier eieren uit het taartbeslag.
Naar welk einde of begin
moet wat bewogen heeft bewegen?

Nadat zijn mond met witte regen
jouw borst gevuld heeft als een maan,
ligt hij geketend in je huid.
Jij tilde zwaar aan zijn bestaan
- als enige - en niets zat tegen:
geen uur liep op de dag vooruit,
geen dag kwam één uur later aan,
geen uur die dag bleef achterwege.