Hollands Maandblad. Jaargang 2004 (674-685)

[p. 10]

Komen en gaan
Ingmar Heytze

Eerlijk zijn, altijd. Zachte heelmeesters maken
platitudes. Eerlijkheid tot op het bot. Zoals
F. die zegt: ‘je weet dat ik van je hou, maar ik
kan niet voor je kiezen. Als we ooit nog eens
in bed belanden, nou ja, dat moet dan maar.’

En dan wel het hele huis bij elkaar schreeuwen,
lekker, daar ja, meer, maar daarna in een nuchtere
wolk van sigarettenrook evalueren: ‘Nou, ik moest
wel de hele trukendoos opentrekken voordat het
ergens op leek.’ (Komtocheensklaarklootzak).

Dit is een gedicht tegen eerlijkheid.
je mag alles zijn wat je nu eenmaal bent:
zoek een ander waar ik bij sta, breek me af
tot ik mijn knokkels in de muren sla, lach me uit
en schreeuw me na als ik vertrek, ik kom en ga

toch nooit ver weg. Als je maar nooit meer eerlijk
bent. En zegt dat je voor altijd blijft. Beloofd?

[p. 11]

Wat u gerust mag weten

Wat vreselijk om niet ons te zijn geweest.
Miljarden mensen die ons niet waren!
Hoe hielden jullie dat allemaal vol?
Als we daar over gaan nadenken...
Wij kunnen er niet over uit.

Wij betraden bijvoorbeeld een café.
Men rekte de nekken, ooohde en aaahde
en dronk dan verder, bang en stil,
met soms een snik van ‘zo'n mooi stel...’
dan voelden wij ons eigenlijk te veel.

We vluchtten naar een kerk. Kaarsen,
kruisen bogen zich voorover,
weeklaagden: ‘wij willen jullie zijn!’
Wij haalden onze schouders op,
niet schamper, eerder machteloos.

Sterker nog, wij lagen regelmatig
tot diep in de nacht te staren,
zalig in elkaar hoor, daar niet van,
maar tobbend: hoe moet dat nou
met iedereen? Dat mag u gerust weten.