Hollands Maandblad. Jaargang 2003 (662-673)

[p. 27]

Zandman
Vrouwkje Tuinman

Vannacht mijn deken aangezien voor jou.
Gezocht waarom geen armen om mij heen
duwen beweeg nou tissues telefoon
geen spoor je was niet in mijn slaap

verdween. Verdwijnt. Vandaag geschreven
dat je radeloos en geil dat iemand daarvoor straf verdient
voor al dat laten gaan niet zonder meer
bestaan. Je laat je doen liet bijna lief.

Mijn straf. Dat ik mij na levenslang van braaf verzet
alsnog verlaag - je bent van mij verdomme van mij -
terwijl eigenlijk ik alleen nog maar van jou.

Verdomme. Sla me dan. Slaap met mij.

[p. 28]

Vitrine

's Ochtends breek ik een wijnglas.
Ik zeg een ik bedoel mijn. Ik heb
één wijnglas. Had, één.

Alles is verschoven sinds ik ben
verloren. Sinds mijn orde van achter
het vertrek aan alles ruimen, sporen
wissen, niet meer werkt. Nu
spaar ik stukjes hem.

De mens is een verzamelaar. Ik ben,
en wat ik niet vastleg is niet gebeurd.
Ik wil dat alles is gebeurd. Ik vind.

's Middags vind ik een hemd
en as onder mijn boekenkast, haartjes
van zijn borst en baard, een bonnetje
van de muziek, lege flessen,
alles leg ik in bed.

Bij nader inzien toch een doos, en
's avonds nog mijn portglas gebroken.
Niet één, maar mijn. Nu geen.