Hollands Maandblad. Jaargang 2003 (662-673)



[pagina 9]
ze maken me zo moe: lome panters Antoine de Kom die hun ogen even opendoen dan niet meer vechtend tegen slaap bezwijken in de zon. het zonlicht streelt de ogen in hun huid. het zijn er vele. die vlekken op hun vacht zijn opgekropen langs de witte wanden. ze kleven aan het zwart van de fauteuil en van de bank. ik lig tussen dat alles op mijn rug zie hoe ze elkaar niet willen zien maar dat ze wel voor mij bestaan want panters zijn de starende gevaren in mijn hoofd herinnering aan wat het schaduwspel van bladeren kon zijn toen de bomen in mijn kamer nog ruisten en zwarte vlekken nog alleen maar even dreven in het pantervel dat hier sinds jaar en dag de vloerbedekking is

[pagina 10]
je liet me in je donker toe waar bladeren als gnomen dansen door nacht & dimlicht je liet me in je dromen toe waar ritselende bladeren bruine kabouters rode ogenblikken zijn bevroren in het schijnsel van hun lot je liet me in je ongeloof waarin je vol verbazing remt je remt nog net op tijd om remmend even stil te staan omdat ze uit elkaar gestoven zijn. de koplampen gaan uit. je wacht met bonzend hart. je liet me in je dromen toe en jij bent uitgestapt en zoekt naar je herinnering aan kantelende bladeren en aan kaboutertjes die joelen door de storm als kinderen die alle bruine blaadjes willen vangen