Hollands Maandblad. Jaargang 2003 (662-673)

[p. 33]

Caravan
door Gerry van der Linden

Tot nu toe geen post. Volgens de Wet op de Openluchtrecreatie is het de taak van de ondernemer om notitie te maken als de recreant deze niet naar behoren naleeft. We hadden nogal een omweg gemaakt, het kostte ons twee uur om de camping te bereiken. Dit kwam door het dwingende advies van Ewoud om via Hoenderlo te rijden: ‘Mooiere route én korter’.

Bij aankomst wilde hij meteen gaan fietsen. Hij zei het niet zo, maar priemde met zijn vinger naar de bomen. Alsof hij daarmee wilde zeggen dat we ons aan de natuur moesten overgeven. Tijdens de autorit had ik veel over mijn persoonlijke problemen gesproken, dus ik voelde dat ik op dit punt flexibel moest zijn. De laatste jaren ben ik verwikkeld in een ingewikkelde relatie die bijna al mijn tijd en energie vraagt, en nog geen tastbare voordelen heeft opgeleverd, zoals een buitenhuis in het buitenland. Een idiote duurzame bevlieging die affaire, want het is liefde en tijdelijk kan je zoiets na twee jaar niet meer noemen.

Geen tijd, geen geld, geen simpele liefde, het zijn omstandigheden die als een tweede huid aan mij zijn vastgegroeid. De hoop om ooit in omstandigheden te leven die mij niet volledig wurgen en uitputten, heb ik laten varen, dat wil zeggen, ik heb die ‘losgelaten’. Dat doet iedereen tegenwoordig, dus ik kan het ook. Om kort te gaan, zodra we bij de caravan aankwamen, trokken we bos en heide in. Dat ging niet zonder gevloek en gezucht, want Ewoud had de fiets zonder versnellingen aangenomen die ik hem zo achteloos mogelijk had aangereikt. We jakkerden de paden af, - onthaasten heeft een zekere aanlooptijd nodig -, en toen we uiteindelijk bij uitspanning De Koperen Kop arriveerden, zagen we door het raam geen koperen koppen op de tafels maar omgekeerde stoelen. Ewoud hyperventileerde, terwijl de frisse boslucht mij om de oren sloeg.

Toch zit ik nu rustig op mijn groengeverfde bouwpakketbankje met achter mij het groen uitgeslagen raam van de caravan, dat net als het aangegroeide ‘klumpenhuuske’ groen-wit gestreept is. Mijn mobiel ligt op het groengeverfde blad van het tafeltje naast De Groene Amsterdammer die ik zojuist heb uitgelezen zonder groen uit te slaan van ergernis. Niemand gebeld. Nog even de gedachte gehad om mijn groenwit gestreepte zonnescherm in de richel boven het raam te schuiven, veel zon maakt kleurenblind, maar ik zit lekker zo.

‘Inge, ik heb je haarband gevonden!’, had vanmorgen een mannenstem in het bos geschreeuwd.

De uitroep riep een gevoel op dat ik herkende, hoewel ik er even over na moest denken. Ik heb het ook als ik telefoneer met mijn ingewikkelde liefde en opeens besef dat we zo langdurig telefoneren omdat hij niet wil ophangen. En ik ook niet. Of dat hij misschien niet durft te zeggen dat hij wil ophangen. En ik ook niet.

Niet lang voor de uitroep van de gelukkige vinder van de haarband van Inge had ik mijn gevloek als een mitrailleur op het bos losgelaten, in de handbagage was mijn halfje volkoren niet meer terug te vinden. Vanwege de zondagssluiting in het dorp had ik thuis voor vertrek een halfje volkoren uit de broodtrommel gehaald en in een plastic tas gestopt, die tijdens de reis uit de tas moet zijn gevallen. In elk geval was het er niet meer toen ik een lekkere boterham wilde gaan smeren. Ik belde Berta mo-

[p. 34]

biel. Rolf en Berta zijn de boswachter en zijn vrouw die aan de rand van het bos wonen. Rolf sluit de waterleiding van de caravan af wanneer het winter wordt en als het voorjaar nadert doet hij het omgekeerde. Mijn twee fietsen hebben een eigen plek in hun paardenstal. Er zijn geen paarden, maar er is wel een hoofdstel aan de muur. Voordat ik de fiets pak, drink ik koffie met Berta, maar een oorsuizing dorpsnieuws maken het soms wat moeilijk op te stappen. Ik neem de trein, de bus en de fiets om naar mijn caravan te gaan. Zie je, ik heb er heel wat voor over.

‘Heb jij mijn halfje brood gezien?’, vroeg ik aan Berta door een krakende mobiel, terwijl ik toch met haar op dezelfde golflengte zit. ‘Op de keien gerold misschien?’

‘Nee, nee,’ zei ze beslist, ‘dan had ik het moeten zien liggen. Ik zie die dingen gelijk.’

‘Heeft 't Smulhuis broodjes met niks erop?’

‘We gaan zo brunchen in 't Smulhuis,’ zei ze.

Ze brunchen en dineren regelmatig. Het is helemaal niet zo dat mensen van het platteland niet weten wat brunchen en flamberen is.

‘Ik heb nog een halve in de diepvries,’ zei Berta, ‘die hang ik in een plastic zakje aan de klink van de paardenstal. Wat een bof heb je, hè? Met dat mooie weer. Ajuus.’

Het halfje diepvriesbrood van Berta riep hetzelfde gevoel bij me op als de uitroep van de vinder van Inges haarband. Ik zal het nauwkeuriger formuleren. Berta zei dat ze het halfje diepvriesbrood in een plastic zakje aan de klink van de paardenstal zou hangen. in een plastic zakje aan de klink van de paardenstal. Daar heb ik geen verweer tegen, terwijl ik zelf niet ongewoon aardig ben, zegt mijn beste vriendin die daarom mijn beste vriendin is. En, omdat ze de enige is die mijn ingewikkelde betogen over mijn ingewikkelde liefde aan wil horen. Ze komt altijd met eenvoudige, praktische oplossingen voor ingewikkelde betogen, mijn beste vriendin.

‘Mama, ik kom!’ schreeuwt een klein meisje vanachter de laurier breedblad. Aan het geluid dat haar vergezelt, hoor ik dat ze een volgeladen vrachtwagen op sleeptouw heeft genomen. Ik zal niet zeggen dat deze uitroep - in combinatie met het knerpende geluid van de wielen op het grind - een gevoel bij me oproept dat ik herken. Ik zal niet zeggen hoe de tuin eruit ziet, maar ik hou ervan als het onkruid niet vergaat en erin slaagt de terreur van het vaste groen te overwoekeren, ik ben gevoelig voor dat soort symboliek.

Ik weet nu ook dat het niet erg is wanneer de varens in het najaar bruin worden, hoewel ik er heel wat uit de aarde heb gerukt, het gaf de tuin zo'n dode aanblik. Op een dag merkte de buurman vanachter de coniferen op dat het gewoon is voor de tijd van het jaar en dat ze in het voorjaar weer groen opkomen. Ik leer veel van het nietsdoen aan een tuin. De rododendron groeit en groeit. Als ik stilletjes bij mij op bezoek ga en de tuin inloop zie ik alleen nog de dakgoot van de caravan boven de rododendron uitsteken. O, het is hier mooi. Ik nodig iedereen uit om hier te komen.

‘Een caravan in het bos?!’, had Ewoud uitgeroepen. ‘Jezus, daar kan ik niet tegen. Een vrouw met een caravan in het bos.’

Maar toch is het gras nu mos geworden. Dat hoort niet zo, maar op blote voeten loopt het zacht als een Perzisch tapijt en het mag niet gemaaid, dan komt het tapijt mee. De dakgoot moet worden schoongemaakt. Op het dak gaan is uitgesloten, te glibberig na al die regen. De caravan heeft een slaapvertrek zo groot als de kist van Doornroosje. Ooit hebben mijn broer en vrouw en kind er een verstikkende nacht doorgebracht. Maar dat was toen ik de caravan pas had gekocht en de behoefte niet kon beteugelen om een gelukkig gezinnetje in de natuur gelukkig te zien. Rolf had in het dorpscafé gehoord dat er een te koop was aangeboden door een oud mevrouwtje uit Wekerom. Het mevrouwtje ontving mij in een door zonovergoten tuin,

[p. 35]

het was juni, de rododendron bloeide roze en de caravan blonk als een gloednieuwe schoffel.

‘Ik kan het gras niet meer maaien,’ zei ze, ‘ik val telkens om.’

Haar man had niet veel op met de natuur, ook niet toen hij nog leefde. Rolf was met me meegegaan omdat ik niets van recreatie-accomodaties afwist en klom het dak op.

‘In orde!’, riep hij, terwijl hij met zijn boswachtersschoenen deuken maakte in het aluminium dak. Bij de aanblik van het interieur van de caravan viel ik stil. Ik zal het zo zeggen: Amerikaanse toeristen hadden zonder pardon de dollars uit hun broekzak gelicht. Porseleinen herderinnetjes en Delfts blauwe kannetjes camoufleerden uitbundig het groene uitzicht. De wanden en kasten waren van donkerbruin triplex, een edelweiss zat voor eeuwig geplet achter glas. Het mevrouwtje schonk mij met tussenpozen een Rivella in. Rolf knikte goedkeurend, het zag er goed uit.

‘Met inboedel,’ zei het mevrouwtje, ‘ik wil er helemaal vanaf.’

Terwijl ik probeerde alles weg te denken dat ik om me heen zag inclusief de broze gestalte die naast mij op de bank zat, legde ik de helft van het gevraagde bedrag op het colakleurig tafelblad. Ik moest zoveel tegelijk wegdenken van wat ik zag en met alles wat ik had. Dat zei ik ook.

‘Dit is alles wat ik heb.’

‘Is goed hoor, kind,’ antwoordde het mevrouwtje, terwijl Rolf mij een linke knipoog gaf. Later heb ik de porseleinen kudde in vuilniszakken gestopt en aan hem meegegeven om zijn verhuurhuisjes voor toeristen mee in te richten.

‘Duur spul, hoor,’ verontschuldigde Berta zich toen ik in hun huiskamer een gedeelte ervan terugzag.

Na drie keer witverven werden de donkerbruine kasten van de caravan donkergrijs met witte vegen. In de minuscule doucheruimte doofde na een flinke knal de geiser uit. Maar ik ontdekte een arsenaal aan chemische schoonmaakmiddelen in het kastje onder het aanrecht en een ijskast die zonder mankeren op één en dezelfde temperatuur doorvroor. En wat te denken van tv Gelderland en een afzuigkap?

Het is niet waar dat alle merels op elkaar lijken. Ik heb een geelgebekte die op het dak van de caravan heen en weer tript met het air van superstar Shakira. Ook niet alle eekhoorns lijken op elkaar. In mijn spar zigzagt een bruine met oranje pluim, die alleen zigzagt in mijn spar. Ik zag net pieren kronkelen onder het voetstuk van de parasol, zó vet dat ik moeite heb om ze niet op te eten.