Hollands Maandblad. Jaargang 2003 (662-673)

[p. 27]

De dood van de geliefde
Paul van den Hove

In wat zij achterlaat zal ze verdwijnen
- maar nu aan beide kanten -: een standbeeld
geteisterd door een plaag van lege pleinen
en dan stilzwijgend over hen verdeeld,

hoewel niet helemaal, omdat de huizen,
hyena-achtig buigend eromheen,
bij leven hun bewoners al verguizen
als lagen zij in kalihoudend steen,

en van niet helemaal ook maar ten dele,
daar in de landerijen rond de stad
het repeterend groen haar ging vervelen
waarmee een god haar op de hielen zat,

zodat, om van heel weinig veel te houden,
zij rijkdom aan gebrek heeft gelijkgesteld,
het weinige herhalend, zoals wouden
(voor haar de windvang langs dat ene veld)

met bomen doen of avonden met sterren,
tot zij verrast werd toen op zekere dag
herhaling uitbleef en mijn licht van verre
over woud en veld en pleinen lag.

[p. 28]

Drie houdingen

In de eeuw van bals en bajonetten
beschreef een korte knik de sfeer
waarin een anoniem geweer
hun namen zuiverde van smetten.
Zij moesten staan. Wie stond bekende eer.
Buigend voor Justitia
bootsten zij haar standbeeld na.

Later, toen de burgerlijke woning
verlicht werd met de wraak van Zeus,
zaten zij in leren wambuis
op de troon van een verstoten koning.
De hendel van het transformatorhuis
voerde het spektakel op
van hun doorgeslagen stop.

Onze volksgezondheid eist inspectie,
maar telt geen zielen op een naald.
Wie in de leer scholastisch dwaalt
kruipt door het oog van een injectie.
Zij liggen nu. Op tafels neergehaald
trekken zij genezing af
van de omvang van hun straf.