Hollands Maandblad. Jaargang 2003 (662-673)



[pagina 14]
Piet Gerbrandy Stapt hij straks aan hand gedwee kleinkroost zijn pier af in avond rood brengende branding? Wat knispert daar onder je voeten? Aarzelt hij dadelijk vreemd bij het los in hengsels hangend hek op inklinkend pad van rivierklei? Wat opent het wuivende bos? Beklimt hij stroomopwaarts bodem verliezende stuwwal? Aan mijn hand in zijn groeiende mantel stamelt hij traag mij een weg vraagt wat ritselt zo geel aan de wandel. Het is een herfstblad vader pas gewaaid. verschoven door een mij onbekende macht
[pagina 15]
Zomers houden wij wak aan huis. Onwennig staat men stampend rond besnord briesende snuiten in gaapgat. Men hult zich in koelend verzwijgen. Men mompelt formele frasen. Gaan wanten zweten gaan ze uit en dassen en dieren benomen mutsachtigen. Wij wijzen welkom hetend op het wak. Wij dringen nimmer aan. Wij schenken sterke dranken voor de sferen. Laat is het als de laatste gast beslist. piú profondo del sangue di là da ogni ebbrezza
[pagina 16]
Hoe strik je ook weer wat je schoen past je jas nog te veel gat voor knoop das in maartse november. Stoep hier waar klein kind je kind was in tijd zonder tijd lang voor krijg. Kijk tol voor je zweep sla naar huis naar je onvoorstelbare moeder. Je keert er klampt beer om dreigenden hijgt om zien wat nog was. Alles raarder het wentelt steeds trager tot snik die je laatste je strikt wat niet passend meer hoeft. πᾶν ἐστι ἄνθρωπος συμφορή