Hollands Maandblad. Jaargang 2003 (662-673)

[p. 9]

vanboven vellen bruin vanonder
Antoine de Kom

wit je zit weer zwembroek
tussen krom oud ijzer & verwaaiend
plastic op een pas geopend strand
je bent zo'n huiselijk geval nurks rood
en biet en menselijk termiet
en wat je nog niet wist is
dat je helemaal bezandsuikerd bent. en toch
kan je nog lachen: je bent zo
olijk als je op een zonnige dag in december
maar zijn kan. op dat
pas geopende strand. als de
enige badgast ooit.
vanboven bruin. en vanonder wit.
en zo ontdekte je je eigen plot:
dat de wind woei om de noord en dat
je veel te lang gewacht hebt
zo lang dat je werkelijk flamingo's
wadend op het wad zag: uitgerekte ganzen
hier vlakbij het kale strand de ene
schaterende na de andere en met
hun veren helemaal verkeerd.
de wind zou lauw
geweest zijn zeg je en ik hoor je denken
dat je scheve komma's in het zand wou zetten
toen gebeurde het je voelde je opeens wat nat
om de mond. en je droop: had je in vol ornaat
de houding van een wadend zich voedende
slaperig schrijdende flamingo aangenomen?

[p. 10]

zijn dít dan knetterende kiemen

van die fijne splinters bot beton metaal
zijn dit de morgens toen de lucht
nog blauw en zomers gauw nog even
zonder gaten gaapte?
en er kwam een grote komma aangevlogen
en die ging van mits en maar
en heel raar in elkaar
met dooie vingers in zijn oren
en een hoofd vol torenende doden.

toen was er zo'n heel klein stofje
net nog even die seconde en dat
stofje stipte toen het allemaal begon
op deze zwart verkleurde foto
en verstoof heel zachtjes
toen er eeuwig nog van alles kon.

tot sturend duwde de verstrooide dood
zijn knuppel schuin naar voren tuurt
en mikte
hij was het die de kruisen zag
en met de vogels straten huizen
speelt alsof het korrels zijn
of door zijn vingers glijdend zand
alvast dat stuiven van een
steenwoestijn