Hollands Maandblad. Jaargang 2002 (650-661)

[p. 22]

Esther N. Segaar

Point d'interrogation

En toen, zei het sprookje, zoals het begon,
wat wakker werd zo ongenaakbaar,
viel de regen - ongemerkt - viel de regen
in verspringende maanden.

Dat dit nu wel het einde was
van Sneeuwwitje, Roodkapje en Doornroosje
- alle meisjes met kennis van het kwaad -
en van de honderd sprookjes in haar hoofd.

Een verhaal herhaalde zich sans gêne,
met ongekende overmoed; keer op keer.
Wat ons kan scheiden, zouden ringen vertellen,
pas plus, pas moins,
de dood -
niet anders.

Ze begreep zijn probleem.
Ze raadde zijn gedachten, nachtelijks
bonsde haar hart gekruld
in een vraagteken.

[p. 23]

Amour

De was hangt keurig aan de lijn.
We strijken niet.

Ons ademt op barokmuziek
- geluiden van de grote stad -,
hij leest eindeloos de overleden tijd.

Spijtig is het niet; al wat verschiet
en pijn had, genoot zonder eind.
Merkwaardig lied van weemoed en verdriet
sloeg door in jubelende ondertoon,
verdween in stiekeme ochtenden,
transformeerde zichzelf tot verdoemde daden
vol liefde - of lust - geen verschil.

De lijn dun maar zichtbaar,
de vragen vroegen voort.

Wij stonden, zaten, lagen daar,
eind twintigste, begin eenentwintigste eeuw.
Het ís
en is geschreven.