Hollands Maandblad. Jaargang 2002 (650-661)

[p. 17]

Piet Gerbrandy

Keldervrouw snerp me een deun op uw riet
bied verkoeling bij noen want mij dorst

naar slot van blauw happende stilte naar
vorst in de grond naar het lichtend gebaar van Orion.

Vervaarlijk is het sluitwerk van uw zwaarte loochenend lijfje.
Verslavend zijn de hapjes op uw zelf gebakken schaal.
Wanstaltig is de weetzucht van uw zusters.

Zoldervrouw span me een balk onder pannen
schendende bliksem brei me een hiel dat ik

vlucht boetseer me een zwaluw die darren
verschalkt in de open te sperren avond.

Vachtige teven verlaten hun riekende burchten.
De houtworm knaagt gestadig aan haar nachtlied.
De woekerzwam bestrijkt hectaren woud.

Verandavrouw baar me berusting.

[p. 18]

 

Min je de krater en haat je de lava?

 

Eet je studies en mijd je de bron?

 

Spreek je met twee woorden tegen geteisem?

 

 

 

Dek je de tafel voor water?

 

Koop je een banjo voor aan de muur?

 

Wordt het maar later en later en is het nog altijd te vroeg?

 

 

 

Met vijftig bouw je een vrouwloos

 

feest voor al je nog levende

 

kutzwagers huur je een tent zonder grondzeil barsten

 

 

 

ontplugden weer los in armzalig want zuiver

 

geneuzel.

 

 

 

Er is geen vette vulling voor je duiven.

 

Er zit geen eendendons meer in je zak.

[p. 19]

 

Je kunt nog wat gaan huilen om je

 

liefste.

 

 

 

Er is nog soepel bijtvlees achter oksel

 

smaak van kruis in je morgen slik

 

van slok stemklippen voorzichtige

 

borsten om tot middag te onthouden.

 

 

 

Je kunt nog wat gaan zeulen met je

 

liefste.

 

 

 

Er zijn nog plekken die herkenbaar

 

dienen tot beoefening poel bloemtuin

 

moerzoom boomloze vlakte waar

 

dingen konden vergeten.

 

 

 

Je kunt nog wat gaan halen voor je

 

liefste.

 

 

 

Er is nog tijd voor aks aan voet

 

van uitbundig ontbindende appel

 

om ruimte voor zon te ontwerpen

 

tot witbier zijn bloesem bevrijdt.

 

 

 

Je kunt nog even weg.