Hollands Maandblad. Jaargang 2002 (650-661)

[p. 15]

Maar vanavond
door Cathelijn Schilder

Ik doe aan origami. Ik vouw vierkantjes. Als ik vierkantjes vouw, hoef ik nergens aan te denken. Toen ik zes was, ben ik de kleedkamer van de badmeesters ingelopen. Herinneringen komen op de meest ongelukkige momenten, bedoel ik. Als ik bij de kassa sta en de man achter me zijn winkelwagentje tegen mijn hiel rijdt. Wanneer ik mijn huilende nichtje in mijn armen heb en het nog vier uur duurt voordat haar moeder thuiskomt. Als mijn vriend vraagt of ik Nightmare on Elmstreet gezien heb.

Ik kwam op de verkeerde dag verkleed als meneer de Uil op school en, nadat mijn vriendinnen hadden gelachen tot de traktatie van Suzanne weer uit hun maagjes kwam, zit ik ineengehurkt achter de glasbak naar mijn vogelpoten te staren tot mijn moeder komt.

Ik vroeg aan de juffrouw waarom zij wel boterhammen mocht eten in de klas; zij zei, tranen achter dikke brillenglazen, volle mond: ‘Omdat ik suikerziekte heb.’

‘Help mij, God,’ zeg ik. God moet mij helpen. Ik zeg: ‘Deze herinneringen moeten verdreven worden. Verdrijf ze!’

Ik heb geen bril, geen lange vingers, heel veel te doen, doe niks, ik vouw vierkantjes. Als ik vierkantjes vouw hoef ik nergens aan te denken. Heb ik geen herinnering. Het vergt precies genoeg concentratie. Voor een kubus heb je zes vierkante stukjes papier nodig. Die kun je in elkaar schuiven: hoek, punt, laatste stukje is lastig maar je krijgt er handigheid in, heb je een vierkant. Vier klein, vier middel, vier groot, rood, groen, blauw, paars, alle kleuren, twaalf vierkantjes: een mobile. Een vierkant kost me zes en een halve minuut. Ik doe niet aan kraanvogels, of andere dieren. Iedereen is wel ergens goed in. Nodig je me uit voor je verjaardag, krijg je een mobile. Er hangen in Nederland zo'n tachtig mobiles van mij in huizen, scholen, sportclubs, boomhutten. Niet alle mensen hangen ze op, maar de meesten wel. Ze vinden ze mooi, zeggen ze. ‘Wat een werk!’ roepen ze dan, of: ‘Ik wou dat ik de tijd had, die gaan we mooi in de gang hangen.’

Ik vouw vierkantjes sinds ik een jaar of zes ben, heb sinds een paar maanden het gevoel dat dit het enige nuttige is dat ik met mijn leven doe.

Ik zit in de Vroom en Dreesmann in het restaurant en drink een cappuccino. Voor me op tafel heb ik papieren, blauw schriftje, twee pennen, agenda. Ik neem een slokje van de lauwe drab, maak tekeningetjes op het papier. Ik ben het prototype van iemand die doet alsof-ie aan het werk is.

Er is niemand alleen vandaag. Behalve de zwerver bij het raam, flesje bier, krant van gisteren. Zijn baard bestaat volgens mij niet alleen uit haar, maar ook uit slierten van het een of ander. Het is van deze afstand niet goed te zien. Hij kijkt op van zijn krant, kijkt me aan, knikt geloof ik, leest verder. Ik ga snel verder met tekenen. Kerstbomen en paashazen, zonnetjes die lachen in de lucht boven een berkenboom met appels. Sommige dagen zou je moeten kunnen overslaan. Dit is zo'n dag. Over een paar uur moet ik ervan huilen. Dat weet ik nu al. Zo'n dag. Als mijn koffie een half uur op is, loop ik de winkel uit naar buiten.

Een uur later zit ik in het restaurant van de Bijenkorf.

Ik pak mijn spullen uit mijn tas, neem af en toe een slokje van mijn koffie. Kijk als iemand die het erg druk heeft en nu behoefte heeft aan een korte pauze en een kop koffie, maar die zoveel moet lezen dat die rust haar niet gegund is. Niemand zal

[p. 16]

zich afvragen: ‘Wat doet dat meisje hier alleen, op maandagmiddag in de Bijenkorf?’

Het restaurant is bijna leeg. Het rek met de dienbladen vol vieze borden is leeg, de asbakken zijn leeg. ‘Ik voel me een lege asbak.’ Probeer te bedenken of dat een mooie zin zou zijn in mijn dagboek dat over vijftig jaar op een zolderkamer gevonden gaat worden.

Sommige dingen kunnen net zo goed smaakvol als smakeloos zijn. Schoenen met klittenband. Mooi maar eenvoudig, mooi maar ingewikkeld.

Aan de andere kant van de zaal huilt een baby, de moeder naast de kinderwagen is aan het bellen. Ik wil nooit een baby! Links bij het raam zit plotseling de zwerver van de V&D, drinkt een biertje, leest zijn krant.

Hij heeft mij natuurlijk allang gezien en wist in de V&D al dat ik hier zou belanden met een kop koffie. Alles aan mij is nep vandaag en de mensen weten het. De koffie is zo vies dat ik er kippenvel van krijg. Ik adem diep in en uit door mijn neus, hoop dat de giftige koffiegassen door mijn neusgaten uit mijn lijf zullen stromen. Dat doen ze niet. Mijn hoofd trilt, mijn handen trillen, neem een extra grote slok.

Ik kijk naar het laatste bodempje, lichtbruin, vloeibare poep, met een lepeltje.

Neem nog een slok. Het lauwe bodempje glijdt langzaam mijn slokdarm in, blijft hangen, laat sporen achter, lost mijn ingewanden op. Ik proef maagzuur, proef het groen. Ooit kennisgemaakt met een verslaafde? Ik drink koffie tot ik ervan moet overgeven.

Als je moet overgeven maar er is niets meer, dan is je overgeefsel groen. Ik proef het.

‘En wat voor kleur krijg je als je groen met bruin mengt?’ De kleuterschool op de dag dat we voor het eerst mengen. Iedereen stond met een oud overhemd verkeerd om achter de schildertafel. Geel met blauw wordt? Vraagt de juffrouw. ‘Groen,’ roepen wij in koor. De juffrouw pakt een beetje geel en blauw uit de pot en mengt ze met een kwast. Ik dacht dat mijn juffrouw kon toveren. De rest van de klas dacht het ook. Het lukte ons nooit om hetzelfde mooie groen te maken als zij. Binnen de kortste keren was alles bruin. Groen met bruin blijft bruin.

Anna vertelde me een keer dat zij dit ook vaak doet. In elk warenhuis van de stad een kop koffie drinken. Misschien moet ik haar nu bellen. Betrap ik haar in de hema terwijl ze net een hap van een saucijzenbroodje neemt. Anna, zus, allesweter, allesbeter, allesvreter.

‘Ik heb toch uitgelegd dat het beter is als we elkaar even niet spreken of zien, ik heb het toch uitgelegd, je bent toch niet dom of zo?’ zal ze zeggen. Op haar toontje, haar ik-heb-het-wel-druk, ik-weet-wat-ik-wil met-mijn-leven, klittenband-is-uit toontje. Betrapt. Ze zegt het alleen maar uit schaamte omdat ze weet dat ik weet dat zij nu een saucijzenbroodje in de hema eet. Of in elk geval wel eens een saucijzenbroodje in de hema eet en zodoende in de hema betrapt zou kunnen worden op het eten van een saucijzenbroodje. Ik lust geen saucijzenbroodjes en Anna weet dat. Weet dat ik alleen al van de lucht van een saucijzenbroodje een wee gevoel in mijn buik krijg, en ik weet van Anna dat zij best wel jaloers is dat ik ze niet lust. Dat ik geen enkele moeite hoef te doen om de verleiding te kunnen weerstaan.

Elke verleiding die je kunt weerstaan, is mooi meegenomen. Een voorsprong die niemand van je afkan nemen. Wij weten alles van elkaar. Wat ik nu vertel, gaat alleen nog maar over saucijzenbroodjes. Over tompouces zou ik ook een verhaal kunnen vertellen. En over andijviestamppot en over kaasfondue en over aardappelpannenkoeken. Ze is elf maanden jonger dan ik, mocht groep vier overslaan, en kwam bij mij in de klas. Mensen dachten dat wij een tweeling waren. Als ik zei dat dit niet zo was, zuchtten ze: ‘Oh, ik heb altijd een tweelingzusje willen hebben.’ Wij waren erg blij dat we geen tweeling waren. Met zijn tweeën in één buik, met haar voeten

[p. 17]

voor mijn ogen en haar hoofd bij mijn voeten, erg smerig. ‘Huhhh,’ zeiden we dan. En we vraten elkaars voeten op.

Anna kan in een oogopslag zien of ik het goed doe. Als ze zegt: ‘Moet het niet eens afgelopen zijn met die vierkantjes.’ Dan is het afgelopen met die vierkantjes. Of ze zegt: ‘Best een leuke jongen.’ Dan weet ik dat mijn vriendje best een leuke jongen is. Het is niet zo dat ik niets zelf kan bedenken, dat ik geen mening heb, ik weet alleen dat zij een betere smaak heeft dan ik. Zij weet dat soort dingen. Ik kan daarop vertrouwen.

Ik ga naar de stad en kom thuis met paarse schoenen, omdat ik die dag paars een hele mooie kleur vond. Dat zou haar nooit overkomen. Zij denkt: ‘Vind ik die kleur morgen ook nog mooi? Is deze kleur ook mooi als je 's ochtends in de regen op de bus staat te wachten?’ Of: ‘Heeft Sarah geen schoenen die hier heel erg op lijken?’ Ik kan dat soort dingen niet bedenken. Ik koop paarse schoenen en de volgende dag zie ik mensen naar mijn schoenen kijken, alleen kijken niets zeggen, en ik weet dan: verkeerde schoenen. Anna was mijn gratis informatienummer. ‘Is het raar als ik een paraplu meeneem naar de dierentuin? Zal ik mijn zwempak aandoen of mijn bikini? Wat is het minst eng: voorin of achterin de achtbaan? Mag je ook Jimi Hendrix playbacken?’

[p. 18]

Ik vouw meer vierkantjes dan ooit en Bas zegt daar niks van. Hij zegt eigenlijk nergens iets van. Ik probeer te bedenken wat Anna van hem zou zeggen als ze hem zou zien. Ik zie haar hem uitlachen, over hem heen kotsen, in zijn armen vallen, diepe gesprekken voeren in het café van de schouwburg, samen met hem kleren kopen. Ik weet niet wat past.

Bas is sinds een half jaar mijn vriend. Hij heeft Anna nooit ontmoet, hij wil niet te hard van stapel lopen zegt-ie. Anna hoeft hem niet te ontmoeten. ‘Het is toch jouw vriendje,’ zegt ze. Ze wil weten wie ze is en wat ze kan, zegt ze. Kan mij daarbij niet gebruiken. ‘Jij bent daar al verder in,’ zegt ze, en laat me alleen met het compliment.

Ik ben iemand geworden die feestjes geeft waar niemand komt omdat ik te blij ben als ze wel komen. Dat is niet altijd zo geweest. Feestjes samen met Anna waren de hipste feestjes van het jaar. Wij waren hip. Op onze feestjes werden jongens voor het eerst dronken, verliefd en high. Er werd voor het eerst gezoend, gedanst, te laat thuisgekomen. Op mijn feestje komen acht mensen, is om half elf de wijn op. Anna geeft feestjes waar ik niet mag komen. ‘Jij geeft jouw feestje en ik geef mijn feestje. Jij hebt jouw vrienden, ik heb mijn vrienden. Daar woon ik en daar woon jij. Geloof me, het is het beste voor je.’

De wekker gaat om halfacht. De wekker gaat om halfacht zodat ik om half negen op het spreekuur van de dokter kan zijn. Ik ben al twee maanden lang gemiddeld één dag in de week ziek. Verkouden, migraine, allergie, eczeem. Heftig ziek, maar na een dag is het weer over.

Ik ken geen leuke mensen met eczeem. Ik zet de wekker uit en blijf liggen. Het heeft geen zin naar de dokter te gaan. Hij zal zeggen dat ik het wat rustiger aan moet doen, dat ik wat minder hooi op mijn vork moet nemen. Hij zal vragen of ik wel aan mijn nachtrust denk. Binnen anderhalve minuut zal ik weer op straat staan. Ik besluit vandaag extra veel aandacht te besteden aan mijn nachtrust. Dat moet van de dokter.

Het helpt niet. Ik ben ziek. Het is halfvier 's middags en ik heb nog niet gegeten, niet gedronken, ben nog niet onder de lakens vandaan geweest. De gordijnen van de kamer zijn dicht, ik kan zien dat de zon er fel tegenaan schijnt. Stofdeeltjes dwarrelen door de lucht. ‘En ik ben ook al allergisch voor stof,’ denk ik vanonder de dekens.

Ik ben op het punt dat ik mijn oude, opgedroogde zakdoeken opnieuw ga gebruiken. Boven hoor ik Esther bellen. Ze klinkt erg gelukkig. Gisteren vertelde ze me dat ze al acht jaar geen vriend meer heeft gehad. Acht jaar. Acht jaar geleden was ik twaalf. Ik trek de dekens over mijn hoofd en voel me onzichtbaar. Sommige mensen kunnen onder de dekens liggen en hun lijf in een plooi van de deken laten vallen zodat ze verstopt zijn. Ik ken een jongen die ‘Plooi’ heet, althans zo wordt hij genoemd door zijn vrienden, omdat ze hem altijd kwijt zijn op vakantie en hem dan na lang zoeken slapend in bed vinden.

Ik kan mij niet in een plooi laten vallen. Ik heet geen Plooi, maar Elian. Elian. Ik heb altijd gedacht dat deze naam niet bij mij paste. Te netjes, beschaafd, te veel ‘L’. ‘Je hebt je naam nu eenmaal niet voor het uitzoeken,’ zei mijn oma.

Dit is Bas, bij Bas thuis. Ik voel me daar nooit zo op mijn gemak, omdat hij eigenlijk niet wil dat ik daar te vaak kom, ik zou er wel eens kunnen wennen. Hij ontkent dit ten stelligste en schudt hard zijn hoofd en omhelst mij krachtig zodat ik hem niet meer in zijn ogen kan kijken.

‘Ik denk dat ik zo onderhand wel een beetje een beeld heb van hoe zij is.’

‘Oh’, zeg ik. Ik zeg ‘oh’, ben in gedachten bij het eind van het gesprek. Is al bijna afgelopen. Mijn vingers tikken op tafel op het ritme van de muziek uit de radio. Ik wil het niet horen, wil het niet horen. Alles wat hij zal zeggen zal verkeerd zijn.

[p. 19]

‘Hoe dan?’ vraag ik. Dit zou een goede test kunnen zijn. Hij houdt van me, hij houdt niet van me, hij houdt van me.

‘Ik denk dat jij haar mist en dat zij jou mist, maar dat zij daar anders mee omgaat dan jij.’

Hij houdt niet van me. Standaard antwoord, zou mijn moeder ook zeggen, heeft ze ook gezegd. Ideale schoonzoon. Hij heeft gelijk.

Is er ook een ‘Spoorloos’ voor mensen die van elkaar weten waar ze wonen, wat ze doen en die elkaar zien, maar die elkaar toch missen?

‘En ik vind jullie niet op elkaar lijken, helemaal niet zelfs.’

Natuurlijk lijken wij wel op elkaar. Tuurlijk lijken wij niet op elkaar.

‘Ik denk dat dit uiteindelijk het beste is voor jullie allebei.’

‘Ik denk het ook,’ zeg ik plotseling. ‘Ik denk ook dat het goed voor mensen is als ze iets heel ergs meemaken. Dat ze daar sterker van worden. En chagrijniger.’

Ik forceer een traan en leg mijn hoofd in zijn knokige schoot. Een hoofd kan hier niet in rusten, moet op zijn hoede zijn voor scherpe randen van botten en de trillende spiertjes in zijn bovenbenen. Mijn schoot is zacht. Als hij zijn hoofd in mijn schoot legt, span ik mijn spieren zodat hij niet in mijn benen kan wegzakken. Hij laat zijn hoofd nooit helemaal rusten. De spieren in zijn nek en rug blijven gespannen. Hij kreunt en zegt dat ik zo lekker lig. Ik zie de aderen in zijn nek kloppen terwijl ik met mijn vingers zijn dunne haren kam.

Bas en ik leerden elkaar kennen in de trein. We zaten tegenover elkaar. Ik was aan het proberen niet te huilen, mijn gezicht ziet er dan streng, stoer uit. Als een model uit een parfumreclame dat over het strand loopt en tuurt in de verte. Ik was naar een museum geweest en kon niet bedenken wat Anna van de tentoonstelling gevonden zou hebben. In plaats van te huilen, drukte ik met de hak van mijn schoen keihard op de grote teen van mijn andere voet en las ik de folder van het museum, nog een keer, nog een keer. Ik herinner me zijn haren die wapperden door de tocht van een halfopen raampje, wat ons duidelijk allebei erg hinderde, maar waar we niets van zeiden. Dat vond ik prettig aan hem. Ik keek naar hem via de spiegeling van het raam. Hij keek af en toe terug naar mij als hij ook naar buiten keek. Is dat genoeg om verliefd te worden? Voor mij wel. Toen ik de trein uitstapte, voelde ik hem achter mij aanlopen, iets uit zijn tas halen, harder lopen, aan mij geven. Een papiertje. ‘Zie maar,’ zei hij. En hij liep weg met zijn lange benen. Als ik hem had willen bijhouden, had ik moeten rennen. Dat vond ik ook leuk.

Op het briefje stond zijn telefoonnummer en zijn naam: ‘Bas’. ‘Sab’, dacht ik. Dat vond ik ook leuk. Alsof hij letterlijk uit de hemel was komen vallen. ‘Dit is een teken,’ dacht ik. ‘Als je hier niet naar luistert, gaat je leven voor altijd mislukken.’

‘Ik ben buiten,’ roep ik terug, met het dopje van mijn ventiel in mijn mond. ‘Band plakken.’

‘Alweer?’ Bas staat in de deuropening met blote voeten, zijn tenen krullen over de drempel en ik zie alle haartjes op zijn tenen kippenvel krijgen. Witte tenen met kippenvel zien er erg kwetsbaar uit. Alsof ze zo van zijn voeten af kunnen vallen.

‘Je had vorige week ook al een lekke band. Zal ik hem anders plakken? Misschien blijft-ie dan wel goed.’

‘Ik vind het leuk om mijn band te plakken,’ zeg ik. ‘Ik vind het niet erg om te doen.’

‘Ja maar popje, je moet niet zo eigenwijs doen.’ Bas zegt popje tegen alle meisjes. Hij zegt dat ik zijn lievelingspopje ben. Ik ben niet gek.

‘Ik vind het leuk om eigenwijs te doen,’ zeg ik. Vanaf de grond lijkt Bas nog langer dan hij al is. Het ziet er leuk uit. Eerst enorme witte tenen met kippenvel op een

[p. 20]

vieze drempel en dan de hoogte in met lijf en lijf en lijf, zijn benen lijken wel drie meter lang en zijn gezicht is vervormd tot een enorme kin met neusgaten. Kikkerperspectief heet dit. Ik ben de kikker.

Arnold belde me net en hij en Peter gaan ook naar het concert vanavond. Dan gaan we met zijn vieren. Krijg je toch je zin.’

Ik vind dat hij wel wat aardiger mag doen voor iemand die speciaal voor mij uit de lucht is komen vallen.

‘Ho’, zeggen we dan en dan doen we ho. Morgen wordt alles anders.

‘Het is nu de negentiende, twintigste, eenentwintigste keer dat we hier in dit mooie, mooie zaaltje spelen, maar vanavond lieve mensen...’

Een luid gejuich onderbreekt de zanger.

‘Maar vanavond lieve mensen’, vervolgt hij, zijn stem verheffend,’ maar vanavond lieve mensen, ik mag het eigenlijk niet zeggen, ik moet het eigenlijk niet zeggen.’

Mijn wangen gloeien, ik ben verliefd. Ik ben verliefd op muziek, op liedjes, op muziek die ik kan voelen dreunen in mijn buik, verliefd op bands, op De Dijk, op Huub van der Lubbe, op de jongen die al een uur een arm om mij heen heeft. Ik ben verliefd op alles en op het gevoel dat dit gevoel nooit meer overgaat. Iedereen juicht, iedereen verliefd.

‘Maar vanavond lieve mensen is de mooiste avond van allemaal!’

‘Speel het dak eraf!’, roep ik. Niemand hoort mij.

‘Het dak eraf!’ roep ik nog een keer terwijl ik tussen alle mensen in de lucht probeer te springen. Niemand hoort mij, niemand ziet mij.

Ik zing mee met alle liedjes en ik dans.

In het tl-licht op de wc van de disco ziet mijn gezicht er nog bleker uit dan anders. Wallen onder mijn ogen en twee diepe groeven in mijn gezicht op de plek waar twee uur lang een lach heeft gezeten. Ik zie er slecht uit van het lachen.

Met mijn handen trek ik de groeven weg. Zoals een plastisch chirurg die laat zien hoe de vrouw van middelbare leeftijd eruit zal zien ná de operatie. Als ik mijn wangen loslaat vallen de diepe lijnen weer terug.

‘Niks meer aan te doen,’ zeg ik tegen de spiegel.

Het meisje dat naast mij haar handen wast, kijkt verschrikt op.

‘Raar licht hè,’ zegt ze, terwijl ze haar handen droogt aan een stukje wc-papier.

‘Ja,’ zeg ik. ‘Ik lijk wel een spook!’

‘Je bent de mooiste van de avond,’ zegt ze fluisterend terwijl ze achter me staat. Ik voel haar adem in mijn nek. ‘Jij bent de mooiste van de avond,’ wil ik zeggen om haar net zo'n goed gevoel te geven als zij mij gaf, ik zeg niets, zelfs ik weet dat dat raar is om te zeggen. ‘Dan vraag je erom,’ zou Anna zeggen. Ik kijk haar aan in de spiegel. Ze glimlacht, ze is lief. ‘Jij bent lief,’ wil ik zeggen. ‘Je hebt erom gevraagd,’ zou Anna zeggen.

‘Dankjewel,’ zeg ik tegen het meisje. Ze heeft een paars T-shirt aan met een hond erop die gitaar speelt.

‘Leuk T-shirt,’ denk ik. ‘Niet verliefd worden,’ denk ik vervolgens. Nooit meer verliefd worden. Ze staat nog steeds achter me, veegt een beetje uitgelopen mascara weg. ‘Ik ga maar weer terug,’ zegt ze en ze lacht. Ze is het mooiste meisje van de avond. Voor ze de deur open doet, haalt ze diep adem, laatste hap frisse lucht.

Nooit meer verliefd worden. Omdat Bas achterstevoren Sab is, omdat Anna achterstevoren Anna is, omdat ik ook zo'n T-shirt heb, omdat ie zijn veters met vier lussen kon strikken. Nooit meer.

‘Ga maar weer terug,’ zeg ik tegen de spiegel. ‘Ik ben niet zo gek als je denkt dat ik ben.’

[p. 21]

De mannen op het podium snappen alles. Kijken van boven hun instrumenten alsof God zelf ze net verteld heeft dat ook hij een oogje heeft op Huub en wil dat ze voor hem komen werken. Zij kunnen alles en begrijpen iedereen. Er zijn momenten dat ze allemaal tegelijk hun ogen gesloten hebben: laat ons bidden voor Elian, laat ons haar meenemen en liefhebben tot indeeeuwigheidamen.

Bij de garderobe zie ik in een spiegel dat mijn gezicht nu helemaal rood is geworden. Alsof ik net een marathon heb gelopen. Bas dringt tussen de menigte naar voren, houdt tegelijkertijd mijn hand vast. We staan nu vier rijen van elkaar, maar houden elkaar nog vast. Ik word uit elkaar getrokken door zijn arm en de boze blikken. Mensen kijken boos naar mij, volgen de hand en de arm die mij vast heeft en kijken dan omhoog naar Bas die voordringt zoals ik nog nooit iemand heb zien voordringen. - ik heb een jas en die moet ik hebben, en schiet een beetje op. Met priemende blik en vooruitstekende schouders. Als we naar buiten lopen, slaat Bas een arm om mijn middel, onder mijn blouse, zijn klamme handen wrijven over mijn rug. Hij zegt niets, maar ik denk dat hij denkt: ‘Naar omstandigheden redelijk geslaagde avond.’ Ik ben de engel die alles goed vindt, alles is goed, alles is mooi.

Op de fiets vertel ik Bas hoe Huub van der Lubbe naar mij knipoogde en de jongen naast mij net als ik alle liedjes kon meezingen. Bas zegt dat het hem niets doet. Ik ben bang dat dat inderdaad zo is. We stoppen voor het stoplicht waar ik linksaf moet en Bas rechtdoor. Ik zeg niks, misschien vergeet hij het. Als het stoplicht op groen springt en we weer fietsen zegt hij: ‘Je kunt het beste hier naar links, anders fiets je om.’

[p. 22]

‘Ja,’ zeg ik, ‘dat weet ik.’ Bas fietst verder, roept nog: ‘Ik bel je komende week nog wel.’

Ik fiets naar huis, in gesprek met Huub van der Lubbe, Jimi en Mick Jagger. Over hoe moeilijk het is de verleiding te weerstaan en op het laatste moment alleen naar huis te gaan. Je had met iemand naar bed gekund, maar je hebt het niet gedaan. Geweldig! Huub, Jimi en Mick knikken me bewonderend toe en beginnen spontaan een liedje voor me te schrijven.

‘A song especially for you,’ zegt Mick. ‘Not for your sister.’

Ze zou zo Bas gebeld hebben om te vertellen dat het uit was, zonder het eerst tegen mij te zeggen. ‘Ik heb het uitgemaakt voor je.’ Zou ze tegen me zeggen. En dan zouden we samen naar de film gaan en als we zouden moeten huilen om de film zouden we de volgende dag nog een keer naar dezelfde film gaan en nog harder huilen.

‘You're a foxy lady,’ lacht Jimi.

‘Ik heb een groot hart,’ grijnst Huub.

Ik zing in gedachten mee.

‘She can sing too,’ hoor ik Mick zeggen. ‘Do you wanna tour with us?’

‘No,’ zeg ik. ‘I can't. I'm a student. I first have to finish school.’

‘Yeah, sure, I bet you can do about anything. When can I see you again?’

‘You're a bit too old for me Mick,’ zeg ik.

Ik ben thuis. Zet mijn fiets op slot tegen de lantaarnpaal die precies in mijn kamer schijnt.

Anna kon nooit slapen als de kamer helemaal donker was. Dit zou de perfecte kamer voor haar zijn.

‘Dansen dansen dansen,’ zingt Huub. ‘Ohohohohoho, I miss you,’ jankt Mick. ‘Maybe Jimi is more your age,’ zegt Mick. ‘Yes’, zeg ik. ‘He's a lot older, but not as old as...’

‘As me, no, I know. I think he likes you. Why don't you get rid of that other guy, the s.o.b. You have to do it yourself, I'm not going to fight with him. He's too big’

‘I will,’ zeg ik.

Op de universiteit kan ik drie dagen wegblijven zonder dat iemand mij mist. Waarschijnlijk belt Bas over vier dagen. Hij belt bijna altijd om de vier dagen. Anna belt mij niet, Kirsten is een week op vakantie, mijn moeder staat aan Anna's kant. Betekent dat ik drie dagen vrij heb, vakantie!

Doel is: ze door te komen zonder tranen. Geen gejank en gesnotter! Als ik het haal, kan ik alles.

Ik ga naar Tropicana. Subtropisch waterparadijs aan de Maas. Het verhaal gaat dat daar een wildwaterbaan is, zo snel, zo gevaarlijk, dat er mensen verdronken en verkracht zijn. Ik mocht er nooit heen van mijn moeder, te duur, gevaarlijk. Kaartje kost twee euro.

Geen geld, voor zoveel avontuur.