Hollands Maandblad. Jaargang 2002 (650-661)

[p. 40]

Marc Tritsmans

Operatiekamer

Geen mens wil ik hier onder mijn handen
maar enkel zielloos lichaam en de koele
snelheid van het scalpel waarlangs het
zachte vlees zich volgzaam openvouwt.

Soms maagdelijk nog door geen ander ooit
gezien, soms doorkerfd en omgeploegd,
verraderlijk terrein. Nodig heb ik deze weeë
geur van bloed, het geheime glanzen van

spieren, vaten, vliezen. Maar hoe haat ik
dat laffe van een haperend hart: de warmte
die door je handschoen kruipt wanneer je het
nog kloppend uit gapende borstkas ontvreemdt.

[p. 41]

Cel

Deze volmaakte blanke borst gekozen.
Kwetsbaarder bestaat toch niet. Hier
sla ik mijn tenten op. Houd me zo
lang ik kan onzichtbaar. Maar zoals

een kat het niet kan helpen en op
een lentedag de mooiste vogels vangt,
toon ook ik ten slotte mijn zwartste
binnenkant en schaam me diep

voor dit verraad. Ik verniel wat ik het
meest bemin. Probeer vergeefs te
vluchten. Als straf laat dit lieve lichaam
me nooit meer helemaal gaan.