Hollands Maandblad. Jaargang 2002 (650-661)

[p. 24]

Paul van den Hoven

Siamese tweeling

Als er een mooi gemiddelde bestond
voor tussenmenselijk vertrouwen,
een breuk die na de komma afgerond
haar kleine leugen bleef onthouden,
zou dan de som van jullie samen
zich voor de helft minder schamen,
topzwaar buitelend naar de grond?

Misschien onthulde Salomon ooit dit:
dat liefde wil ze hoger reiken
het voorwerp van de liefde nooit bezit
dat slechts betwist wordt tussen gelijken.
Zelfs jullie moeten om de vrede
nog wederzijdse banden smeden
als met een ver familielid.

We zijn niet op de wereld voorbereid.
We dromen van concrete dingen
en horen half wat in de tussentijd
een tak vond om ons toe te zingen.
Een stem die wij beschaamd benijden
neemt jullie dagelijks terzijde
en zegt: ‘Er is één werkelijkheid.’

[p. 25]

Voetstuk

Ik ben nog steeds voor niets te groot
en voel mij slechts in naam ontgroeid
aan wat, in diep geheim, mij blijft ontmoeten.
Omdat ik in de lengte schoot
heb ik - tot in de punt geschoeid -
hooguit contact verloren met mijn voeten.

Ik bracht ze vroeger naar de mond
of liet ze kietelen bij de zool:
wie ermee liep leek mij nogal wanhopig.
Voor hen die zweren bij de grond
ben ik niet langer een idool,
maar één die zich heeft opgericht. Voorlopig.