Hollands Maandblad. Jaargang 2002 (650-661)

[p. 9]

Esther N. Segaar

Vanzelfsprekend

Vittend op de kookkunst,
op het stopwoord,
op altijd de muziek.

Uit het wakker verleden
groeit stille bewondering
voor dat geduld,
gegeven de grens.

In liefde voor
wat ik ooit
verlangde.

Stamel ik mijn roestige scheldjes
tot ze uiteenvallen
in de grote verdwijntruc
die zich uitvindt:
een ogenblik.

[p. 10]

Gouden sieraden met balletjes van zilver

Als naar het oneindig dikke boek
- in Shakespeare's Summer's Day gevat -,
het ene paradijs het andere verbleken doet,
de vraag van schuld,
onmeetbaar, ondeelbaar, oninvulbaar,
zijn plaats vindt in de bibliotheek
van twee levens,

als alle verwondering pijn opzij zet,
ons gefluister wonden heelt
en maakt,

zit ik verstrikt in het Hooglied.

‘Mijn eigen wijngaard heb ik niet bewaakt,
een appelboom lijk ik,
met mijn haar als
een kudde geiten
kom ik van de Libanon.

Hij is als een bundeltje mirre,
dat rust tussen mijn borsten.
Mijn vingers van die gloeiende substantie
overnachten in de zijne tussen de hennabloemen.

Zijn wangen, perken van kruiden.

Wie wil deze liefde blussen?’

Dronken worden.