Hollands Maandblad. Jaargang 2001 (638-649)

[p. 30]

Mark Boog

Namens niemand meer

Dit, namens niemand meer,
prijkt bij voorkeur op een verweerde steen,
bedolven onder woestijnzand of kosmisch stof,
de luchtledigheid van na de dampkring gretig drinkend.

Heldhaftig steekt de scherf
boven de gladgesleten wereld uit en bepeinst
hoe toe te geven zonder lachwekkender te worden nog.

Dit was geenszins de bedoeling,
staat voor de buitenaardse archeologen van de toekomst
in snel tot nooit ontcijferd schrift te lezen.
De adem zal hen hoe dan ook benomen zijn.

[p. 31]

Wij zijn het oneens

Wij zijn het oneens,
maar niet over belangrijke zaken,
want die zijn er niet.
Wij blijven glimlachend om elkaar heen draaien.

Van de zoldering druipen de dampen terug
die wij uitstootten.
Wij merken dat niet.
Wij blijven ons met vreemde woorden vullen.

Als dit al zo lang goed gaat,
gaat het dan eeuwig goed?
Een leven lang?
Wiens leven?

Het mijne! Ik knijp er als een muis tussenuit
zodra men mij het veld wijst, ik zal je teleurstellen nog.

[p. 32]

Het is er wel, allemaal

Het is er wel, allemaal, maar niet van harte. Het
verontschuldigt zich: elke schilder had dit beter gedaan.

Aan mij, goedzak, om de boel te redden.
Het is mooi, alles! Het moet mooi zijn! Maar om mijn

barstende lippen speelt de zenuwtrek die glimlach heet
en vestigt zich - een teek op een hond, ziekte in de borst.

Ontblader, boom, val op de miezerige hoofden, hemel,
doe wat. Mij de glorie! Mij de mismoedigheid.

Men ontlast zich niet werkelijk en men draagt
aan de onvolkomenheid zijn eigen lichaam en geest bij.

Tevergeefs, natuurlijk.