Hollands Maandblad. Jaargang 2001 (638-649)

[p. 14]

De stenen troon
Paul van den Hoven

Nooit hoorde ik de regel
waarmee het lied begon.
Een hand verschoof de tegel,
een worm kroop naar de zon.

De zon ging feller branden
in het couplet erna.
Iets met familiebanden
en twee decennia

verbond zich met een strofe
die over liefde sprak:
een steen, half teruggeschoven,
bood iemand onderdak.

Een lofzang op het leven,
op erfgenaam en troon,
werd plechtig aangeheven
maar wijzigde van toon.

Zo ergens aan het einde,
als ik me niet vergis,
was er een zin die rijmde
op deze erfenis.

En toen een laatste regel
die ik niet horen kon.
Een teruggeschoven tegel
verduisterde mijn zon.