Hollands Maandblad. Jaargang 2001 (638-649)

[p. 42]

Anton Gerits

Konijn

Hij lag daar in een kransje gras
keek ons met open ogen niet
meer aan, noch liet ons toe
tot het geheim van zijn bestaan
waarmee het open oog voor ons
voorgoed gesloten was; opnieuw
ons niets meer prijsgaf zoals eens
toen wij hem streelden af en toe.
Maar nu niet meer, al knielden wij
wel bij hem neer en praatten zacht
alsof hij ons nog horen kon, zoals
bij mensen die gestorven zijn.

[p. 43]

Rat

Nog even keek hij om zich heen
zijn onderlijf en staart al stijf
geslagen op de stippellijn
die hem geen weg in tweeën deelt.
Zijn neus bewoog nog en zijn oog
maar verder wilde niets meer mee
en legde hij zich daarbij neer,
bleef nog een tijdje opgebaard
voor wie daar file reed en zag
dat hij niet leek op wie hij was.
Tot later weer werd ingehaald -
het wachten was op regen regen

[p. 44]

Een sterven

Zoals de nacht soms tot ons komt
met stilte die ons wakker houdt,
zo landt tenslotte het besef
dat alles wat in ons bestond
niets meer te wensen overlaat:
een vogel dalend in de nacht
die traag de vleugels samenvouwt,
geen licht, geen nieuwe dag verwacht
en op het oeverloze meer
geen beeld ziet dat verloren gaat.