Hollands Maandblad. Jaargang 2001 (638-649)

[p. 21]

Antoine de Kom

de thuiskomst van cesare borgia

thuis cesare doe alsof je thuis
bent neem de potloden de rode
maar cesare breek maar breek
er geen. ik wist het:
eens zou jij weer doen
alsof je thuis kwam met verhalen
en je tekende de stier die dreef.
en je vertelde van het
koele blanke marmer. je tekende
zo'n rochelende rode zware stier
in de schaduw. onder de bomen.
weet je wel cesare dat stieren
praten kunnen en dat deze sprak
van rood en potloden ja ooit gebroken?
wel cesare. doe alsof je thuis bent maar
wees voorzichtig. het marmer
is hier glad want jouw stier drijft
in zijn eigen bloed en tussen eb
en vloed van het nakloppend hart
stinken zijn resten in de mest.

ik mis iets.
de potloden. cesare?
cesare? ben je er? nog even thuis
van heel ver weggeweest?

[p. 22]

cacata carta

zo dan? gaius? ... dit wordt niks. jij zong
over al wat daardoor mooier werd of zo rot of zot.
en onbereikbaar kwam het dichterbij. ik bedenk alleen
maar bij mijn zoveelste onbeholpen aanhef dat ik
het zachte witte comfort van leeg papier ontberen moet.
ik bevuil het namelijk meteen met mijn woordenbrij:
iets dat jij zó bezingen kon.

catullus. is leven kwijlen? of een kwestie van vergeelde
gore tanden bijtend in een vulpen die havanna? is
leven toch niet liever pafferig dit bedotte vermoeide
gezicht: o kijk niet naar mijn voeten op de stapel
ochtendbladen waar mijn vreemde tenen langer al
de jouwe zijn en geplette broodjes eten met hun
vieze vingers lezen o zo smakkend eten.
catullus denk toch om de rug: om ónze rug.
dat doof gevoel van hangen op twee hobbelstoelen
onze beide benen slapen weer en wat we verder zijn
dat schudt en lilt en sleept van corpulentie.
benauwd catullus. het is hier benauwd. ik wil niet
dat je kauwt op mijn sigaar de jouwe ja mijn vulpen
jouw havanna. want wij catullus wonen in 1 lijf leeg
lichaam. huls. uit dit gedrocht schrijf ik mezelf maar weg
ik ga in godsnaam een twee drie het volle leven in -
dit wit dit letterkundig niets