Hollands Maandblad. Jaargang 2000 (626-637)

[p. 17]

Paul van den Hoven

De perken

Ten zuiden van mijn eenzaamheid
had ik mijn perken aangelegd.
Zelfs wind die hier om haksel kwam
klonk op den duur onthecht.

Mijn pupillen lonkten noordwaarts
wanneer ik langs de huizen ging.
Mijn oogwit had geen boodschap
aan groet en kruisiging.

En hoop die zonder metgezel
zich blinder waant dan Orion,
verbeidde tussen oost en west
vergeefs mijn horizon.

Zo was het ooit, toen ik nog niet
genageld lag op jouw vizier,
mijn hand nog rustte in mijn mouw,
omhelsd als een rivier.

Toen ik het uur in jouw kwartier
niet was, de ster aan jouw verschiet.
Toen ik mijn hoop nog vreesde voor
ik zei: ‘Verlaat mij niet.’

En jij niet zei: ‘Die perken daar,
zij raken hun geraamte kwijt.
Om mij, om mij als enige,
ben jij tot kwaad bereid.’

[p. 18]

Anti-exodus

Houd mij niet vast.
Nee, mijn oneeuwig hart kun jij niet strelen
met een verlossing in het klein.

Ik ben maar één uit velen

en wellicht uit velen geen.

Ook zonder liefde zal ik niet onthechter zijn.
Maar wel alleen.

Laat mij maar gaan
voordat ik in mijn zelfgemaakte wetten
ook aan mijzelf als God verschijn.

Een nacht vol nauwgezette

duisternis hangt om mij heen.

Ook zonder liefde zal ik met veel vrijer zijn.
Maar wel alleen.

En volg mij niet
Want wat beloofd is hoeft niet blij te maken
en zand droomt eeuwig van woestijn.

Geen zee, maar slechts de kaken

van de rampspoed gaan uiteen.

Ook zonder liefde zal ik niet veranderd zijn.
Maar wel alleen.