Hollands Maandblad. Jaargang 2000 (626-637)

[p. 13]

Guus Luijters

De namen die ik noemen moet
zijn als vlinders uit een boek
onmogelijk te vangen

Ze zijn de schaduw op het gras
die hoe snel je net ook was
allang in niets gevlucht is

Een weggewaaide vleugelslag
op een lome zomerdag
die geen mens gehoord heeft

Op zoek naar de verloren tijd
loop je een kronkelpad dat leidt
naar een gedroomd verleden

Geen verleden heeft bestaan
niets is ooit voorbijgegaan
er is alleen het heden

Dat ons nooit zal verlaten
en in de witte straten
van de ochtendkille stad

Over de versgevallen sneeuw
begint die we in een andre eeuw
als kind hebben gedeeld

Herinner je de volle maan
zoals hij aan het keukenraam
's morgens vroeg naar binnenscheen

Ik waste me onder de kraan
en trok de schone kleren aan
die opgevouwen op een stoel

[p. 14]

 

Te wachten lagen op de dag

 

van alle manen die ik zag

 

wordt hier de naam gesproken

 

 

 

Het zijn de namen van de klas

 

die met mij oud geworden was

 

maar zich niet liet vergeten

 

 

 

Door de dikke wand van tijd

 

die me van mijn vroeger scheidt

 

hoor ik sinds dit vers begon

 

 

 

Af en toe een jongensstem

 

die ik ken maar niet herken

 

hij roept hoog en schel mijn naam

 

 

 

Jongensnaam van lang geleden

 

toen we jongensdingen deden

 

en tijd nog niet bestond

 

 

 

Om je beter te vervelen

 

duurden alle dagen eeuwen

 

maar nog lang niet lang genoeg

 

 

 

Eindeloze zomerdagen

 

stelden 100.000 vragen

 

en geen vraag kwam ooit te vroeg

 

 

 

Waarom zijn mijn regels bang

 

voor de naam Hennie ten Dam

 

hij droeg een bril een ruiten hemd

 

 

 

Een veel te korte korte broek

 

en altijd stond hij op de stoep

 

met schelle stem te schreeuwen

 

 

[p. 15]

 

Naar een kind met een pistool

 

naar Loeki's broer die zijn viool

 

onder de arm geklemd

 

 

 

De straat ontvlucht en het publiek

 

dat hem bespot om de muziek

 

die hij zo uitzinnig haat

 

 

 

Maar voor zijn vader spelen moet

 

zoals ook zijn broer dat doet

 

op de stoep Hennie ten Dam

 

 

 

Hij schreeuwt zijn stem is hoog en schril

 

hij roept mijn naam ik hou me stil

 

ik kijk niet naar hem om

 

 

 

Het verleden wordt vergeten

 

wie van ons zal nu nog weten

 

welke liederen we zongen

 

 

 

Welke spelletjes we speelden

 

de geheimen die we deelden

 

als we in een hoog portiek

 

 

 

Met elkaar zaten te praten

 

over snoep en rolschaatsstraten

 

ze heette Mieke Last

 

 

 

Ze had zwart haar en zwarte

 

ogen die vaak van harte

 

lachten om de rest

 

 

 

Waar ben je mooie Mieke

 

die zo schitterend spieken

 

kon en door het leven ging

 

 

[p. 16]

 

Als overlast als de beste

 

zong je liedjes en je kletste

 

grote gaten in de dag

 

 

 

Toen je je aan mij liet zien

 

waren we elf misschien

 

in een kelder was het dat

 

 

 

We zo schrokken van elkaar

 

ik maakte een obsceen gebaar

 

en we vluchtten samen weg

 

 

 

Het was te vroeg en al te laat

 

in het zonlicht van de straat

 

waren we alletwee alleen

 

 

 

De laatste keer dat ik je zag

 

was op een warme zomerdag

 

je droeg een gouden kroon

 

 

 

In het Frans zong je een lied

 

over liefde en verdriet

 

de kroon heb ik bewaard