Hollands Maandblad. Jaargang 2000 (626-637)

[p. 11]

Paul Gellings

Opium

Vannacht geweigerd om te slapen, maar
thee gezet, een pijp gepakt en doorgerookt
tegen de uren in, tegen de muren in,
totdat ik niet meer thuis was.

Achter de populier al gauw een gifgroen
licht, niet van de dag, niet van de nacht,
een berg van safraan verrees te midden
van een keten stenen ruggen.

Lang zitten kijken vanaf dit nieuw terras
naar groenvergulde bergkammen. Ik
was alleen. Ik zweeg het van de daken.
Ik zweefde eenzaam in een put van lucht.
Ik was doofstom en blind en lam, maar
hielp mijzelf ten slotte toch de tijd weer in.

De morgen was april: bloesemende
bomen veranderden verlaten straten
in witte boulevards. De zon was in
gevecht met natte kou. De stoepen

buiten zacht als kussens. En ik wist
dat ik moest lopen, eindeloos moest
lopen, de stad in en eruit, en dat moest
blijven doen, totdat ik wakker werd.

[p. 12]

Cupido

Hij leeft het liefst in houten tuinen:
vlonders, vijvers, dakterrassen
midden in de lucht. Het is hem nooit
onwerkelijk genoeg. Geef hem Babylon
maar temperatuurloos en windstil.

Allang heeft hij het stinkend humushof
verlaten, de sleetse kippen, de
rafelige pauwen. Met wat oer genoemd
wordt heeft hij niets, is nog maar
nauwelijks een tuin van Eden.

Hij leeft het liefst in houten tuinen
samen met betonnen vrienden en een
schaal vol fruit en schelpen waarin
duiven lachen, zweten, zuchten, baden.

Het liefst op dakterrassen onder
lauwe wolken - niet achter een
kasteel op zondagmiddag met een
gemanicuurde doolhof of een fontein
met prisma's zwevend in haar nevel.

Zie zijn hart ten slotte drijven
waar het ligt: in deze torenhoge
hoerenbuurten, planken boven
op de stad, verend ledikant
onder zijn ontmoetingen.