Hollands Maandblad. Jaargang 2000 (626-637)

[p. 46]

Feest in Amsterdam^*
Jos Versteegen

Het druilt. De westenwind is afgenomen.
Zaterdagmiddag, en de Prinsengracht
stroomt vol omdat de mannenboten komen.
Ik heb van ver een jongen meegebracht.

De sportschoolhaantjes zijn geverfd: zo geel
en glanzend zag men zelden nog een huid.
Acht living statues, dansend. Een prieel
van lelies wankelt op hun wrakke schuit,
die uit vier boxen heavy metal hoost.
Vergulde armen zwaaien, haren dampen.
Geschuddebuikte nep-champagne loost
rechtstreeks op gouden kelen. Voeten stampen,
het zoetelijke bloemenhuisje trilt.
Een uitgekiende choreografie
van doekjes, neergelaten, opgetild
langs buik en dij, beschermt de privacy
zo hoerig preuts en mannelijk koket
als nooit tevoren in een vuns theater.

De draperieën van een hemelbed

passeren waardig, en het grachtenwater
tapt licht af van het witte baldakijn,
de golven tule, fluisterend gesproken,
bedekte termen van een lied van schijn
en wezen: daar ligt iemand weggedoken
in kussens, lijkt het, en een neatherbear,
exorbitant begroeid met zwarte haren,
gemaskerd, in een korte broek van leer,
slaat toe met zweep en vreemde rubberwaren,
zodat de onbekende - liefst een jongen,
smal in de heupen, schoolgaand, eenzaam, zacht -
de tranen in de ogen zijn gesprongen
om pijn waarop hij jaren heeft gewacht,
zo zoet, in Oldenzaal of Winterswijk.
Te paren met een man, in pijn en bloed,
intiem en onverholen tegelijk,
een laatste kreet als soevereine groet
te zenden aan het toegestroomd publiek,
juist op de prinsenleeftijd, zestien jaar:

* Deze tekst maakt deel uit van een groter verhaal in versvorm.
Een ander fragment verscheen in De Tweede Ronde (zomernummer 2000).

[p. 47]

 

hij heeft verstand van oude esthetiek,

 

mijn kleine, zelfverzonnen martelaar.

 

Er is een stoet van dertien roze prauwen

 

met dertien zangeressen: Dietrichs, Kitts,

 

Leanders, Clines - een zwermpje pseudo-vrouwen

 

die uit collecties oude dozen hits

 

recyclen. Zeg mij waar de mannen zijn:

 

zij schuilen achter pancake en gewaden

 

van polyester, lycra, kunstsatijn,

 

die barsten op de zelfgestikte naden,

 

zij hullen zich in woorden van een ander,

 

die, slordig aangezet met zucht en snik,

 

bedelen om een valse waterlander,

 

een glimlach of een grijns, een ogenblik

 

van tederheid ommuurd door ironie.

 

En dan het bootje van de koningin,

 

een zwarte, schonkige vorstin-kopie

 

in plastic hermelijn, groot, een reuzin

 

met snor, geroeid door zwoegende lakeien:

 

hun werkmanszweet druppelt van kin op borst,

 

hangt in de tepelringen, spat op dijen.

 

De hoed, de wimpers die de landsvrouw torst,

 

marktwaar, verheft zij in de adelstand.

 

De wolken schuiven met haar mee. Het regent,

 

maar zij wuift door met witgeschoeide hand,

 

pontificaal. Ik zeg: wij zijn gezegend.

 

 

 

Mijn vriendje lacht - een jongen zonder hoed

 

of rokje, ongeverfd, geen martelaar,

 

geen zonnekoning van de waterstoet.

 

Ik prik mijn lippen aan zijn stoppelhaar.