Hollands Maandblad. Jaargang 2000 (626-637)

[p. 11]

Vijf liefdespsalmen
Leo Vroman

I Een psalm voor alle liefdes

Een bleke jongen komt op school,
kijkt naar zijn lieve klasgenote
en aait het heimelijk pistool
waarmee ze straks wordt doodgeschoten.
En hij beseft niet dat het gaat
om de weke kogel van zijn eigen zaad.

Een man, ikzelf, destijds vijftig jaar,
wilde Hui Lan nog eens ontmoeten,
haar nog eens als een oude vriend begroeten.
Dat dacht ik maar.
Binnen een minuut of wat
viel ik van liefde uit elkaar.
Merkte en vertelde haar dat.

Terwijl ik jullie dit vertel
voel ik nog haar schouders in mijn handen
en voel ik nog haar voorhoofd branden
onder de enkele kus van ons vaarwel.
Ik zwakkeling heb haar sindsdien
nooit meer gezien en nooit meer willen zien.

Maar dezelfde liefde drink ik elke nacht
van Tineke. En altijd onverwacht.

Systeem! Hoe gretig wilde ik weten
of ik straks van mijn huid ontbloot
zo door die liefdes na mijn dood
zal worden opgegeten.

[p. 12]

II Een psalm voor slagers

Naar de aard van het verschil
tussen de liefde voor het versgebraden
vlees en dat in bed voor buik en bil
kan ik alleen met weerzin raden.

Tussen de warmte van een kind op schoot
en van de biefstuk op mijn bord
ligt immers maar een tijdelijke dood
als een van hen verslonden wordt?

Ik ril van liefde voor de tijger en de prooi
en voor het kalfsvlees waar mijn tanden
in bijten, het mes, de vork in mijn handen.
Alles wat leeft is immers mooi.

Systeem! Vertel mij toch eens, zouden
de mannen in hun wit bebloede kleren
voordat zij kalveren halveren
hun werk een beetje haten
en van de dieren houden
toen het vlees nog blaatte?

[p. 13]

III Een psalm voor die dooien

Ik heb tussen allerlei dooien
nu ook twee dooie vriendinnen.
Dat waren om te beginnen
al heel mooie.

Iets droevigs hebben ze beiden
van machtig onvermogen
in het verwijdende lijden
van hun grote ogen

en dat heerlijk verdrietige
van hun diep schoongewassen
onaardse oogkassen
is niet te vernietigen:
ook in hun vergrabbelde as en
klei kijken
hun lijken naar mij

en het huilerige bot
rond mijn eigen ogen
blijft onbeweeglijk bewogen
met ons lot.

Systeem!
Vriend die mij alles ontneemt
en straks ook de rest van mijn tijd,
ik voel mij al overal vreemd
behalve in de eeuwigheid.

[p. 14]

IV Een psalm voor overlevenden

Voor N.B.

Wij armen leven op ons hoogst
kort maar goddelijk gestoord
afgetast en aangehoord
van zaaisel tot verwaaide oogst
in anderen nog levend voort.

Zo blijft mij van mijn liefste doden
gladgelikt en kleingezogen
behalve zoete mond en ogen
minder dan hun groene zoden.

Systeem! Ik wil wel blijven leven
in mijn stoffelijk overschot
door anderen uit elkaar gedragen

indien het zich nog af kan vragen
wat Gij mij toch hebt meegegeven
dat niet verrot.

[p. 15]

V Een psalm voor Tineke

Ik voel je
in de krans van mijn haast verdorde
armen lekker ouder worden.
Dronken op elkaar drinken
is iets wat we nooit doen
maar heb ik mijn bril op als ik je zoen
dan klinken de vier glazen of wij klinken.

Je haar, dat eens naar nacht en regen rook,
geurt nu naar hete zonneschijn,
's nachts ook.
Over nog een paar jaar
misschien
wordt je haar verblindend licht.
Dan kan ik je nog zien
met mijn ogen dicht.

De Tineke van zeventien
kijkt naar mij zacht en zo aandachtig
alsof ze iets in mij kan zien
vanuit de Tineke van tachtig.

Ik omarm ze in elkaar en
verkreukel daarmee en verklein
tot nu de ellenlange jaren
die van wat wij toch al waren
maakten wat we nu nog zijn.

Systeem!
Ik heb geen recht verworven
om tot U te bidden, maar
houdt ons als wij zijn gestorven
toch niet nogmaals zeven jaar
zo vreselijk uit elkaar!

Fort Worth, 24 mei 2000