Hollands Maandblad. Jaargang 2000 (626-637)

[p. 9]

Anton Gerits

Vis

Soms komt hij boven, hapt naar lucht
waarvan hij buiten adem raakt;
hij spuwt iets uit alsof hij braakt
en wendt zich in vergeefse vlucht

maar staat al stil voor wat hij ducht:
het glas dat hem een zelfbeeld maakt
waaraan hij achterwaarts verzaakt
en daalt naar wat niets overbrugt.

Het lijkt een stil verdriet dat hem
zo onbewogen tot bewegen dreef,
een pijn die binnenskamers bleef

waar stilte woekert tot een stem
die golvend door de waterpest
beweegt tot niets dan onrust rest.

[p. 10]

Laan

En in die lege laan liep jij
je was niet zichtbaar weliswaar
maar zo in tegenlicht nabij
dat ook ik er niet meer was
alleen nog wie jou lopen zag
totdat ook die verdwenen was
en er een ander achterbleef
in wat geen lege laan meer bleek
maar lichtval die jouw aura leek.