Hollands Maandblad. Jaargang 2000 (626-637)

[p. 17]

Anneke Brassinga

Verhuisbericht voor Th.C.

Ik ben al vaak door mijzelf op straat gezet,
heengezonden, onbewoonbaar verklaard,
uitgerookt, door ploffende kachels beroet.
En nu hier, het lekt er en tocht. Te moe
voor ander onderdak. Maar ruimte is er
te over voor wie ik bij me heb, in armen sluit
als liefste doorluchte, als kroonluchter
ontvlammen laat, in rust voel aan 't geraamte.
Een klein maar taai oneetbaar hart blijft fier
zich weren tegen binnenschuivend donker. Blijf.
Blijf met mij hokken in dit schrale ribbenkast
in het innig bed van geest, bij het weerlicht
getemperd door weemoed, van ons verstand.

[p. 18]

Fondamente Nuove

Schoonheid zei Stendhal, is nooit iets anders
dan belofte van geluk. Het groeiend verre
waarin behouden en bewaard had willen zijn.
Voortschrijdende onthechting van pleisterwerk
in de schone dode stad; der werelt stofkens
op te likken hier, zilte kalk, belofterest
in vensternis. Aan de Inham van Erbarmen
waar water bijna onweerstaanbaar aanzegt
dat alles water is, wellust en verdrinking.
Een schim te omarmen bij nacht, dromend al
een schim te zijn die niet nog sterven moet.
En zie ik boog, inmiddels gevleugeld, mij
liefdevol over de zonsopgang in de diepte.