Hollands Maandblad. Jaargang 2000 (626-637)

[p. 25]

Ithaka herzien
Paul van den Hoven

Het strand raakt leeg. Ook deze keer
zal ik bij thuiskomst niemand zijn.
Er vloeit geen bloed voor mij, geen wijn.
Een meeuw begint zijn vaart te breken.
Hij zet zich op een meerpaal neer,
verandert in zijn eigen teken.

In feite miste ik het geloof
om zonder goddelijk decreet
te doen wat ik bij voorkeur deed.
Tot in mijn pastorale dromen
hield ik de uitgang in het oog,
alsof ik stond op vreemde bodem.

Hoe vaak niet heeft een varkenspruik
mijn diepgeplante redelijkheid
gekrenkt en om de tuin geleid.
Ik kreeg een zwak voor kannibalen,
voor hoofden, zuinig in gebruik,
waarin een leger kon verdwalen.

En ik doorzag het spel: het licht
dat kierde uit ons schedeldak
ontsloot geen nieuwe wetenschap
maar een spelonk vol zelfportretten.
Wij plakten wol op ons gezicht,
verborgen onze amuletten

en imiteerden schapelucht.
Ik zag te laat dat echt bedrog,
zoals het mengsel in een trog,
niet enkel schillen moest bevatten
maar ook een partje van de vrucht.
Het oog dat ons bekeek werd zwarter.

[p. 26]

 

De maan veegt in een wolk van krijt

 

een schoolbord met haar puimsteen schoon.

 

Een zwerver groet, vraagt vindersloon.

 

Ik maak mijn caritas te gelde

 

en scheld hem deels zijn lasten kwijt:

 

beleefder kan een mens niet schelden.

 

 

 

Al weten wij, los van elkaar,

 

dat als wij wisselen van plaats

 

ons lot zich nauwelijks verbaast,

 

voorlopig zal ik het waarderen

 

indien zijn hand, als met een schaar,

 

mijn offer losknipt van mijn kleren.

 

 

 

Tezeer verdiept in ons verschil

 

zien hij noch ik hoe verderop

 

een meeuw zich uitvouwt langs zijn kop

 

en met wiskundige precisie -

 

niet meer verwachtend dan zijn deel -

 

de weg volgt van zijn uitverkiezing.