Hollands Maandblad. Jaargang 1999 (614-625)

[p. 34]

Piet Gerbrandy

De lezende man weet een paar
dingen. Op zegt hij ze 's nachts
want al parend vergeet, is hij bang.

In Mesopotamië baren ze stille
behaarde gedrochten van vlees.

Bij halve maan dekken herders hun
armige dochters, hun vorst spaart een geld
in bergen, hun vijand voert krijg

voor tegoed. Stalen vos verschalkt haan
tussen bunkers, wit pak zoekt geblakerde
dozen onder stralende zon.

In Mesopotamië baren ze hoofden
ontberende zonen.

Hij weet ook dat spraak altijd sterft.
Dat lezen zucht en een speling. Dat
woede beschaafder dan lust, maar het aflegt.

Zijn ontucht wil hij stallen, laat
haar balken, bonken. Dingen
die hij weet, hij steeds verleert.

In Mesopotamië baren ze hompen,
ze baren er hompen raar vlees.

[p. 35]

 

Hoe de slachtende man zich het boze

 

van botten en ziel hakt? Hij werkt.

 

Zijn hellebaard wedijvert met wetten van steen.

 

 

 

Hij fluit bij het blok, schatert hoest over het erf,

 

denkt er goed om, biedt bondgenoot pijpjes.

 

 

 

Hij is de man die doorlopend gedag

 

wuift, maar toeft bij wat blijft. Woekert

 

na in zijn longen verzet. Hij is waakzaam

 

voor het verkeerde.

 

 

 

Elke nacht raapt hij worp van de heide,

 

erkent hij een bestaan van verraad.

 

 

 

Hij is niet op de vlucht, hij vecht het uit.

 

Zijn magere handen tasten om wakkere vrienden.

 

Het eindelijk verlies draagt hij als een heer.

opgedragen aan de nagedachtenis van slager Jaap Kolkman in Den Ham, verzetsstrijder