Hollands Maandblad. Jaargang 1999 (614-625)

[p. 61]

Wim Brands

Het alledaagse kent geen sleur.
Ik word 's ochtends gewekt

door kinderstemmen achter
mijn hoteldeur;

breng met mijn washand
een volle bus tot stilstand;

vraag iedereen wanneer ze zijn
geboren; bezoek dan

het hoogste gebouw van de stad;
vraag aan de portier of ik hier woon

en terwijl ik daar sta, hij zichzelf
meetroont, niet verbaasd zijn

als hij terugkomt met
een spartelend ja.

[p. 62]

 

Mijn bijna dode hond

 

blaft zichzelf nog een keer

 

wakker

 

 

 

en waggelt in het rond.

 

Mijn bijna dode hond

 

zoekt in zijn mand

 

 

 

zijn ziel. De ziel

 

van een dier bestaat niet

 

 

 

en is als een nieuw nest

 

zo rond.

[p. 63]

 

Het was zes uur in de ochtend

 

toen de telefoon ging. Ik hoorde

 

luid ademen, toen een naam,

 

 

 

gefluisterd, en ik wist dat het

 

mijn jeugdvriend was.

 

 

 

Het web sloot zich, hij werd

 

nu ook al afgeluisterd.

 

Of ik kon komen.

 

 

 

Hij noemde cel en tijd.

 

Waarna hij ophing.

 

 

 

Voor het raam overdacht ik ons lot.

 

Ik kon het dromen.

[p. 64]

Peter Vos, uit de serie ‘De walrus en de timmerman’, pentekening, 10,5 × 15 cm [Niet te koop]