Hollands Maandblad. Jaargang 1999 (614-625)

[p. 29]

J. Bernlef

Het museum van de kindertijd

Het is altijd ergens, maar wie het bij toeval ontdekt
in een naamloze straat, stuit meestal op een
dichte deur waarachter stilte heerst

Of lijkt te heersen. De meesten lopen door
terug naar het vertrouwde stratenplan
en vergeten zijn bestaan.

Is het museum vloeibaar, opvouwbaar
bestaat het uit prisma's, elektrische velden
of valt het soms samen met wie eraan denkt?

Meestal is het verlaten, de wanden
en uitstalkasten leeg op de jaartallen na
die elkaar hun juistheid betwisten

Of het vult zich met mist, met daarin
een aarzelende stem die beweert zich
niets meer te herinneren, vrijwel niets.

Maar één gezicht, één geluid, één lichtval
kan plotseling de toegang verschaffen tot de
expositie waar alles bewaard blijkt te zijn.

[p. 30]

De maltentige losbol indachtig

De kleine jongens van het grote kwaad
maken de kachel aan met oude idealen

Daartussen scharrelen de torretjes van het
wederzijds begrip hun kostje nijver bij elkaar

Oude standbeelden worden opgewonden maar
vallen 's nachts al schimmelend uit elkaar.

Flexibel werkend tot de dood hem strekt
maakt de mens een leven van jewelste: hij speelt

Hij speelt op elektrisch brakende gitaren
zo dalend op verzakte altaren naait men elkaar

De nacht valt en de dichter zwoegend aan
de laatste woorden rond de heetste brij valt ook

Valt rond en rijp als glanzende vrucht wordt hij
stralend in dundruk opgeborgen, krijsend en blij.

[p. 31]

II

 

Zinnen woordbrokken losgeschud

 

zoals de jogger in het bos zijn benen

 

 

 

Zo gaat een ieder op eigen wijze de tijd te lijf

 

zijn lijf ingesnoerd in het korset van de vorm

 

tot alles loslaat, met een knal of wat gejammer

 

 

 

Ideeën en utopieën bleven als afval achter

 

op de mesthoop der komende geschiedenis

 

hij bezag de ontmanteling en hing haar zonder aarzelen om

 

 

 

Misschien was hij de laatste vorst van de grote dorst

 

die met zevenmijlslaarzen alle tuinierende dwergen vertrapte

 

zodat nachtegalen uit bevrijde priëlen eindelijk uit volle borst zingen konden

 

 

 

Zo zong hij mij en u en alle zinnen los

 

tot diep in het bos waar geen paden meer zijn

 

geen paddestoelen maar chaos alleen en schone schijn.

[p. 32]

Timon Hagen, zonder titel, pentekening, beeldformaat 2 × 1,5 cm