Hollands Maandblad. Jaargang 1998 (602-613)

[p. 32]

Paul Gellings

Rijeka

Avonden aan zwartzijden water dat
als een monster sliep. Voorlopig
sliep: bij ieder woord kon wel
de zee ontwaken en ons ontvoeren
in haar allerdiepste mantels.
We moesten weg, maar bleven
praten. Kinderen waren wij,

op reis als mannen. Amber toen
en onverwacht de namiddag die
ons met zachte hand liet gaan;
gevels geel als dood augustus,
een plantsoen ertussen, sprei
van schaduw - groen velours.

En avond weer tenslotte,
halfslaap op een perron
in kolendamp en stoom en
suizend licht uit buizen.
Laten wij hopen dat nu
met de nacht een trein
komt, om in te wonen.

[p. 33]

Logement

In deze straten achteraf vlotten
in de diepte onder mijn balkon
de scherven van een verre boulevard
de avond in, terug naar hun stad
van herkomst - weg.

Met wagens waarin opgetast als hooi
karrenvrachten warmte: alles terug
en alles weg, bijeengezogen in één
indigo kolk van kleine uren.
Bed en raam nog even open.

O, haar gezicht, haar trekken zwart
als krullen, haar brede lach die
als een handpalm neerdaalt uit
platanen, langs gevels, en dan
op verschroeide stoepen drukt...

Al heb je haar weer niet ontmoet,
ze is en blijft je nachtvriendin,
je heimwee naar wat had beloofd
te zijn, de zomer die voorbij is,
onvindbaar overal.

[p. 34]

Museum

Bouwput geslagen in de hemel. Tandkas
in de stad, vol zon en wolken, vol regen
en bronzen liederen uit de klokkentoren:
naakte zenuw naast stoïcijnse hijskraan.

En in de schemer verrees dan eerst een
tempelfront uit stilte, een pakhuis
tegen het donker, onbegrensd als het
heelal met zijn kristallen trappen.

Nu staat het er: tijd en ruimteschip van
Noach, in deze kuil gezonken en alleen
nog aangedreven door de motor in ons hoofd.

Maar die blijft onzichtbaar, snort
geruisloos door, hier in het vermarmerd
hart van jouw en mijn herinnering.