Hollands Maandblad. Jaargang 1998 (602-613)

[p. 3]

Bert en Corrie
door Martin Bril

1

‘Jongen, ik ben zo gespannen als een veer.’

‘Nu al?’

‘Ja. Ik ben blij dat ik mag werken. Dan is de dag snel voorbij.’

‘Mijn idee.’

‘Het voelt verdomme alsof ik zelf moet spelen.’

‘Heb je het gehoord van Bert?’

‘Nee. Wat is er met Bert?’

‘Die is vanochtend om half zes naar Marseille gevlogen.’

‘Dat meen je niet! De lul! Had-ie kaarten? Daar heb ik hem helemaal niet over gehoord. Jezus. Echt?’

‘Ja.’

‘Niet te geloven. Vandaar dat-ie gisteren zo raar deed.’

‘Hoezo?’

‘Nou, ik kwam hem tegen en normaal lullen we dan wat, maar gisteren deed-ie alsof-ie ontzettende haast had. En nu je het zegt, hij durfde me ook niet aan te kijken. Godverdomme, die Bert. Wat een eikel. Ik hoop dat-ie valse kaarten heeft.’

‘Ik denk het niet.’

‘Nee, het zal wel niet. Bert mazzelt altijd overal tussendoor.’

‘Weet je hoeveel-ie ervoor betaald heeft?’

‘Nee. Vertel op.’

‘Vierendertighonderd, heen en terug, met een etentje erbij. Om half zes vanochtend weg, vannacht om vier uur terug op Zestienhoven.’

‘Haha, een etentje!’

‘Ja. Maar hij zit er en wij niet.’

‘Thuis zie je meer.’

‘Dat hoor je altijd van mensen die zelf niet gaan. Dat je het op de buis beter ziet. En mensen die terugkomen, zeggen dat ze niks gezien hebben. Dat er dan toch nog mensen gaan...’

‘Voor de sfeer jongen, voor de sfeer.’

‘Tuurlijk.’

‘Het is echt ongelofelijk daar. Lex vertelde dat...’

‘Over sfeer gesproken, hoe is bij jou thuis de sfeer?’

‘Hoezo? Goed.’

‘Corrie kan het allemaal behappen?’

‘Wat bedoel je? Natuurlijk kan Cor het behappen.’

‘Nou ja, je bent zo gespannen.’

‘Als een veer.’

‘Niet alle vrouwen zijn daar zo gek op...’

‘Jezus man, wat lul je nou...’

‘Sorry.’

‘Daarom ben ik blij dat ik kan werken. Dan is het zo voorbij, de spanning. Vanavond ontladen, ik heb er nou al zin in. Hoe is het bij jullie?’

‘Rita zei: blijf lekker thuis, Henk, hoe vaak maken we nou mee dat we samen ergens naartoe kunnen leven.’

[p. 4]

‘Zei ze dat?’

‘Echt.’

‘Wat een wijf zeg, die Rita. Daar zou ik de hemel op m'n blote knietjes voor danken, jongen. Jezus. En wat zei jij toen?’

‘Ik dacht: ik smeer hem. Lekker met de jongens over vanavond lullen.’

‘Dat meen je niet.’

‘Ik ben hier toch?’

‘Zak.’

‘Tsja. Zo is het. Ik ben een zak. En jij een veer. Straks knap je nog.’

‘Vanavond jongen, vanavond.’

‘Dat zei ik ook tegen Rita, maar ik denk niet dat het wat wordt. Het wordt nooit wat als we winnen.’

2

‘En?’

‘En wat?’

‘Klote...’

‘Zwaar klote.’

‘Kut, kut, kut.’

‘Ja.’

‘Nog een oog dichtgedaan?’

‘Ik? Nou ja, het blijft wel even hangen hè.’

‘Bij mij niet. Ik heb heerlijk geslapen.’

‘Jij leeft niet mee jongen, dat is jouw probleem. Je kan niet genieten, en ook niet balen. Diep gaan, dat kan jij niet.’

‘Ooh. Al iets van Bert gehoord?’

‘Hij belde gisteravond uit het stadion. Of we hem zagen zitten.’

‘Ik heb hem niet gezien.’

‘Ik ook niet natuurlijk, maar Cor heeft de hele wedstrijd zitten zeiken. Waar Bert nou zat. Om gek van te worden.’

‘Tsja, wijven.’

‘Man, het was nog veel erger. Na vijf minuten begreep ze d'r al geen moer meer van en begon ze al over Cruijff in de pauze. Dat Cruijff het maar gauw moest komen uitleggen, want Cor kon d'r geen touw aan vast knopen. En almaar over Numan. Dat het zo zonde was dat-ie niet mee kon doen, en dat je duidelijk zag dat ze hem misten, en dat Numan het anders gedaan zou hebben, en dat Numan z'n haar ook zo goed zat en dat ze dat zo'n lekkere vent vond. Om gestoord van te worden.’

‘Ja, de vrouwtjes hebben wat met Numan.’

‘Rita ook dan?’

‘Nee. Rita zat helemaal in de wedstrijd. Je gelooft het niet, maar die trok d'r blouse uit toen Kluivert scoorde.’

‘Godklere wat een kopbal was dat.’

‘Zeg dat wel.’

‘En daarna d'r b.h.’

‘Jongen, jij bent toch maar een bofkont.’

‘Behalve als het misgaat.’

‘En het ging mis.’

‘Ga weg, we waren d'r bijna. Cruijff zei het nog zo goed vóór de verlenging: we hebben gewonnen, maar de bal moet er nog in.’

‘Zei-ie dat?’

‘Nou ja, zoiets.’

[p. 5]

‘Typisch Cruijff. Cor is ook gek met die gast. Maar wat heb je d'r nou aan? Hij lult maar wat. Wind mee, wind tegen. Iedereen lult maar wat.’

‘Tsja. Voetbal hè.’

‘Ja. Over tennis hoor je nooit iemand.’

‘Wees blij.’

‘Behalve Cor. Gek op Krajicek. Ook zo'n eikel.’

‘Je hebt het goed te pakken hè. Het lijkt wel alsof je d'r zelf eentje gemist hebt gisteravond.’

‘Ik? Zo voelt het inderdaad. Als dat wijf niet de hele avond over Numan had zitten kakelen, was het zeker beter gegaan. Ik had 'r gewoon het huis uit moeten lazeren.’

‘Toe maar.’

‘Ja, toe maar. Jij hebt makkelijk lullen. Die van jou springt met d'r blote jongens door de kamer als Kluivert d'r eentje inkopt.’

‘Het is anders wel bij eentje gebleven.’

‘Das jammer ja, ook voor jou.’

‘Dat bedoel ik. D'r broek heeft ze aangehouden.’

3

‘Nou is het pas écht voorbij.’

‘Ik dacht dat het al voorbij wás.’

‘Wij hadden nog zoiets van: als de Kroaten die Fransen er nou uitgooien, dan spelen wij tegen Frankrijk zaterdag. Dat is tenminste nog een wedstrijd, weet je wel. Nederland-Kroatië, wat is dat nou?’

‘Niks.’

‘Precies, klote. Maar tegen die Fransen, dat had leuk kunnen wezen. Hadden we eindelijk die eikels eens op hun lazer kunnen geven.’

[p. 6]

‘Wat heb jij tegen Fransen?’

‘Man, hou op. Dat gelazer met die kaarten. En die verschrikkelijke organisatie. En ze spreken geen woord Engels. Ze denken alleen maar aan Frankrijk.’

‘Daar zijn het Fransen voor.’

‘Ooh ja? Een pak slaag moeten ze hebben. Ik hoorde van Bert bijvoorbeeld...’

‘Hè, heb jij Bert gezien?’

‘Ja. Hij kwam gisteravond langs. Corrie wou net naar bed, en toen stond-ie op de stoep.’

‘Ooh ja?’

‘Ja. Hij had vijf van die wegwerpcameraatjes volgeschoten in Marseille en nou wou-ie de foto's laten zien. Niet te geloven, die Bert, z'n kop was nóg oranje.’

‘Dat meen je niet.’

‘Jawel. En stinken jongen, niet te geloven! Maar goed, Cor heeft snel weer wat aangetrokken en een bakkie soep voor hem gemaakt en toen moesten we die foto's zien. Nou ja, niks te zien natuurlijk. Alleen maar idioten in oranje en Braziliaanse wijven in hun blote reet.’

‘Echt waar?’

‘Nou ja, met van die veters door hun reet, hoe heet het? Maar goed, jongen, wat Bert vertelde over die Fransen daar. Niet te geloven, wat een arrogante eikels.’

‘Ik snap het niet.’

‘Wat snap je niet?’

‘Wat Bert nou te zeiken had...’

‘Ach laat maar. Jij houdt niet van voetbal.’

‘Krijg nou wat! Ik ben gek van voetbal, maar niet van Bert. Die zeikt mij te veel. Moet je Rita over hem horen...’

‘Ha, daar komt de aap uit de mouw.’

‘Welke aap?’

‘Rita heeft vroeger toch met Bert...’

‘Toen ze achttien was ja.’

‘Die Bert, hij flikt het altijd. Wat heeft hij wat wij niet hebben? Cor kon ook maar geen genoeg van die foto's krijgen. Had je ze moeten zien zitten. Cor in d'r duster en Bert met de schmink op z'n kop en in z'n korte broek, niet te geloven. Op het laatst heb ik het licht uitgedaan.’

‘En toen?’

‘Ben ik naar bed gegaan.’

‘Eikel! Wat hebben Bert en Corrie toen gedaan?’

‘Ooh, Cor ging mee naar bed. Bert moest naar een Kroatische vriend die een feest gaf.’

‘Leuk feest zal dat geweest zijn.’

‘Haha.’

‘Weet je wat Rita altijd zegt over Bert?’

‘Nou?’

‘Dat-ie maar aan één ding denkt, maar dat-ie de pech heeft dat-ie niet zo snugger is.

‘Euh?’

‘Hij kan denken wat-ie wil, maar als het zover is, vergeet-ie wat-ie ook alweer van plan was en doet-ie het in z'n broek.’

‘Arme Bert.’

‘Dat zegt Rita dus.’

‘Maar die kan het dus weten. En als iemand er kijk op heeft, is het jouw Rita wel...’

‘Dat mag je wel zeggen ja. Rita lust er wel pap van.’

‘Begin je weer?’

[p. 7]

4

‘Het is nog niet voorbij of er gebeurt weer van alles hè...’

‘Huh?’

‘Nou, Bouterse in Trinidad, Van Mierlo die eindelijk oprot, hoe heet-ie ook alweer voor de zoveelste keer tegen de lamp gelopen, heer Olivier met zijn dikke lul, Nederland zoekt de zon op, piloten staken in Spanje.’

‘Lees je de krant tegenwoordig?’

‘Rita.’

‘Als ik het niet dacht. Bofkont.’

‘Voor het WK heeft Rita overal een proefabonnement op genomen.’

‘Slim.’

‘Ja toch? Deze keer wou ze het eens goed volgen.’

‘Goed idee.’

‘En ze leest Voetbal International en Sportweek en Nieuwe Revu. Man, Rita weet alles.’

[p. 8]

‘Handig.’

‘Uhuh...’

‘Ik wou dat Corrie...’

‘Cor heeft d'r niks mee hè?’

‘Jawel, maar ze weet d'r niks van. Om gek van te worden.’

‘Nou ja, het maakt nou niet meer uit.’

‘Ik weet het niet. Je gaat toch dingen van mekaar zien met zo'n toernooi. Die voetballers zitten in een hotel op een kluitje, maar wij zitten gewoon thuis op de bank. Je gaat op mekaar letten, vind je niet?’

‘Mmm.’

‘Ik bedoel niet dat ik nou zoiets heb van ga jij maar mooi wieberen, ik zoek wel een ander, maar het is tussen mij en Cor toch wel anders dan een weekje of zes geleden. Gisteravond bijvoorbeeld. Ik kom thuis. We gaan eten. Ik heb de hele tijd zoiets van waarom doet dat wijf zo raar. Ze draait maar om me heen, dat doet ze anders nooit. Wat blijkt? Naar de kapper geweest.’

‘En jij zag het niet natuurlijk.’

‘Man, ik zag niks. Ik dacht alleen maar, mens hou nou eens op met dat kleffe gedoe.’

‘Ja, dat zijn van die foutjes die worden afgestraft.’

‘Dat mag je wel zeggen ja. Godverdomme nog an toe. Ik héb het toch over me heen gekregen. En daarna is ze naar d'r zuster vertrokken.’

‘Juist. En jij?’

‘Ik? Ik ben thuis gebleven. Had ik naar m'n broer moeten gaan of zo?’

‘Nee lul, ik bedoel, wat heb jij toen gedáán? Of heb je d'r gewoon laten lopen?’

‘Ja. Ze gaat wel vaker naar d'r zuster. Moet ik schreeuwend achter m'n eigen auto aanhollen of zo?’

‘Ze slaapt ook bij die zus?’

‘Ja.’

‘En ze heeft je niet meer gebeld of zo?’

‘Nee.’

‘En jij haar natuurlijk ook niet hè?’

‘Nee. Wat moet je zeggen? Schat, wat zat je haar leuk? Mop, ik had wat anders aan m'n kop? Sorry. Kom onmiddellijk bij me terug, ik mis je? Vanavond is ze d'r wel weer.’

‘Ooh.’

‘Ja, zo gaat het altijd.’

‘Ja? En als ze nou eens op dit moment lekker bezig is al d'r spullen in te pakken en je ziet d'r niet meer terug?’

‘Tsja. Dan hebben we mot.’

‘Dan pas?’

‘Nou ja, nu al dus.’

‘En je hebt niet zoiets van: ik moet iets doen?’

5

‘Wat ik nou meemaak, je gelooft het niet.’

‘Wat dan?’

‘Ik ben gisteravond thuis, ik denk Cor zit bij d'r zuster, laat ik nou maar niet bellen, ik dring me eigen niet op. Ze heeft even wat afstand nodig. Dus ik haal lekker Chinees voor mezelf en een videootje, gaat de telefoon.’

‘Corrie.’

‘Nee.’

[p. 9]

‘D'r zus?’

‘Bert.’

‘Bert?’

‘Ja Bert. En nou komt-ie. Bert zit bij Cor d'r zus thuis en hij en Cor hebben een diep gesprek gehad. Zo zegt-ie het. Een diep gesprek.’

‘Hoe laat was het?’

‘Niet zo laat, een uurtje of tien. Hoezo?’

‘Nou ja, met diepe gesprekken moet je oppassen.’

‘Grapje zeker?’

‘Sorry hoor.’

‘Goed, dus ik vraag: mag ik Cor effe aan de lijn? Nee, dat was beter van niet. Corrie had mij tot hier zitten.’

‘Ik zeg wel godverdomme Bert, wat krijgen we nou. Geef hier die Cor of anders d'r zuster. Krijg ik die aan de lijn. Ik vraag: Bettina wat is er aan de hand? Is Corrie niet lekker? Moet ik komen? Wat doet die Bert daar?’

‘Wat zei ze toen?’

‘Ze zegt, jongen, je kent Cor nou al jaren en je weet hoe gevoelig ze is. Ze kan je nou tijdelijk niet meer velen.’

‘Jezus. Vrouwen! Tijdelijk niet meer velen!’

‘Zussen. Nog erger. Afijn, ik begin te schelden, dom natuurlijk, en Bert komt weer aan de lijn. Dat ik beter maar rustig kan blijven en dat er verder niks aan de hand is tussen hem en Corrie, dat ik dat nou vooral niet moet denken, maar dat hij Corrie heeft uitgenodigd mee te gaan naar Parijs.’

‘Die durft zeg.’

‘Dat kun je wel zeggen ja.’

‘En toen ben jij meteen...’

‘Nee, dat kon dus niet, want Cor heeft de auto.’

‘Ook dat nog.’

‘Ja. Daar gaan ze mee naar Parijs.’

‘Je meent het?!?’

‘Naar de troostfinale. Volgens Bert. Geen punt om daar kaartjes voor te krijgen en voorlopig de laatste kans om de Boertjes te zien spelen.’

‘Zit wat in.’

‘Zit wat in? Hoe zou jij reageren als die eikel met jouw Rita naar Parijs ging?’

‘Rita is al een keer met Bert naar Parijs geweest. Toen ze van school kwam. Grote mond, maar niks in z'n broek. Volgens Rita. Dat is Bert, dus wat dat betreft hoef je je geen zorgen te maken.’

‘Fijn.’

‘Ja toch? Of knapt Corrie daar niet op af?’

‘Ik hoop het.’

‘Hopen? Kom op...’

‘Nou ja, je weet het nooit. Bert is een slimme prater en Cor, nou ja, die kan ook een eind weg lullen. Wat dat betreft zijn ze bij mekaar aan het goede adres.’

‘Hou nou toch op man. Ze gaan naar de troostfinale. Ze heeft het even met je gehad. Maandag is ze weer terug.’

‘Maandag?’

‘Of zondag, als je mazzel hebt.’

‘Misschien heb ik wel geen mazzel.’

‘Dat zie je dan wel weer.’