Hollands Maandblad. Jaargang 1998 (602-613)

[p. 27]

Leo Vroman

Een psalm voor het breken

Systeem!
Zou ik van lucht verknepen
als een vlucht dooreen geslepen
kristallen bokalen
uiteen vallen
tot lange scherven
totaal herademd
van het sterven
en als glazen veren
nederdalen
op hen die dat begeren,
dan kon ik ook daarin
mij nooit herhalen
zo min als allen
sedert Uw begin.

En? Zoudt Gij mij dan voorzichtig
toch wedergaren
uit ons doorzichtigste
als een bewijs van Uw Bestaan,
een oceaan van ijs
tot zichtbaarheid verdicht
waar het oude licht uit schijnt
en dat in eigen regen
verdwijnt
maar blijft bewegen,
blijft bewegen
maar verdwijnt?

[p. 28]

Een psalm voor rondheid

Systeem! Als Gij bewogen had,
één micron maar, of minder,
werd ik nooit vlees voor beest of bad
maar als een tekening zo plat.
Een zonder kinderen.

Had alpenbloemen kunnen zijn
langs een koel zomerpad
naar een verwarmende ravijn,
of op de wang van een woestijn
een droge hand lang uitgebloeid
waar, als water, zand uit vloeit
door geen mens bewogen,
of droog zand,

een uitgewalste pagina
van tekst zo ongegrond
dat er op een briesje na
geen keerkant van bestond.

Maar telkens als ik mij betast
hernieuwt zich die onthulling
dat ik met werkelijkheid belast
zo vol ben als een leren bast
met wonderlijke vulling.

Dank voor de bolte die ik draag
en die mijn pens beschroomt,
mijn mondholte, mijn mensenmaag,
mijn delen waar het bloed zo graag
ook 's nachts door stroomt,

hoe als ik sterf in deze straat
van schemering het licht aan gaat,
toch weer, en weer daarna
en dat, zoals een mens bestaat,
ook ik besta.