Hollands Maandblad. Jaargang 1997 (590-601)

[p. 9]

H.H. ter Balkt

Aan de scharensliep op het Rotondenplein

Wat veel galeien op zee, wat veel
straten, scharensliep op het Rotondenplein.
De zeven goden van de zeven planeten

staan in hun nissen. De godinnen klinken
aan hun tafels. Het Pantheon waakt,
zijn messen vol blauw flitslicht

(bij de marmervloer en de beelden)
aangereikt door porfieren eethuizen,
is de scharensliep een tweede waker

op zijn stuurstang zijn roer, een fontein
van fonkelende avondzangen,
vonkend bij het meer

van verdonkerende stenen. Ja, er gaapt
een gat in de schemerende koepel
dat met een cyclopenoog toeziet

op de nieuwe heersers, gestreept als
de zebrapaden; de quagga in de bosrand.
Hard en rond als de eeuwenhoedende

vloer in het Pantheon was je slijpsteen
een helper, maar van wie. Spattend amaril
maakte je blind. In je asfalten jas, ga nu

maar weg van dat plein. Goudmunt klinkt
op de nacht. Door 't kijkgat spiedt
landingslicht. Laat geen Epeius

van de vliegtuigtrap af

da

len!

[p. 10]

Aan de scharensliep op het Rotondenplein 2

Slijp niet langer de scharen en messen
door gezichtloze eethuizen je aangereikt,
scharensliep aan de Piazza della Rontonda.

De scharensliep wette de wil en de wetten.
Al slijpend bedreef hij ondergang van wat er was.
De scharensliep was een aanstichter. En toch

was de scharensliep geen god. Hoe kwam hij er dan bij.
Maar de scharensliep dacht dat ook niet. Dat deden
de honderden andere scharensliepen, op vele

honderden Piazza's della Rotonda. Zij wilden Assyrië terug.
Zij wilden goden beelden en klingklang.
Maar de tijd van de oorlogen moet voorbij zijn.

En de tijd van het onttrekken moet voorbij zijn.
Lieflijkheid, kom terug. Huiswaarts, messen,
naar jullie kelder. Zwarte grachten, laat af.