Hollands Maandblad. Jaargang 1997 (590-601)

[p. 37]

Paul van den Hoven

Komend van een bruiloft

Schrik om niets. Het hart dat langs de ribbenkast
omhoogklom om in de keel tamtam te maken,
verdween tussen huissleutels in je binnenzak.
De bloem op je revers prijst zijn unieke status

zolang je beweegt, maar jij, gehard door de
gedachte aan bestuivingen naar eigen smaak,
verzint alvast een draaiboek zonder woorden
indien een schoonheid oprijst uit een panty-naad.

Dat mooi weer aan een hoorspel niet besteed is,
bewijst deze dag. Niet de stilte maakt het geheugen
zo onrustig, maar haar gebrek aan betekenis,
al krijgt ze dan applaus van insektenvleugels.

Voor jou is dit allemaal van weinig belang.
Je corrigeerde, tijdens het diner, je blik
in de bolle rug van een soeplepel. Je nam
tenslotte aan dat de bruid zich tot jou had gericht.

Maar nu je met een dronken kop, naar buiten komt
is er, op bijna alles na, niet veel veranderd.
De weg naar huis, als een slecht gevouwen plattegrond,
steekt in de verte uit aan zijn vergeelde randen

en een stem die van niemand is en dus van jou moet zijn,
zegt met tegenzin ‘Ach, beestje, ga toch weg,’
wanneer een bij, versuft door zonneschijn,
zijn neus wil poederen in jouw pochet

[p. 38]

Sluitingstijd

Zee. Een oog dat verheugd is noch gewend
om achterom te kijken naar een zons-
ondergang

ziet hoe een kring op tafel achterblijft
wanneer het glas verwijderd wordt. Een spons
is niet bang

noch verheugd om tegen sluitingstijd voor
nacht te spelen. Maar wie uit gewoonte
iets te lang

doorgaat krijgt het moeilijk, zakt weg achter
een houten horizon waar stoelpoten,
als een kever

die op zijn schild ligt, de leegte aftasten,
op zoek naar het houvast dat zij bedekken.