Hollands Maandblad. Jaargang 1997 (590-601)

[p. 33]

Tobias en de toffee
door Peter Terrin

Gisteravond heb ik hem teruggezien, na acht jaar en elf maanden. De caissière stopte zijn boodschappen in een plastic tas, terwijl hij in zijn portefeuille bladerde. Ik stond aan het eind van de rij en kon hem tussen de hoofden door bespieden. Misschien was het de combinatie van de hagelwitte, gesteven boord en de keurige revers van het grijszwarte colbert, ik weet het niet, hij leek me zo waardig en mijnheerachtig.

Ik keek naar zijn vingers en naar de hoeveelheid boodschappen. Volgens mij is hij opnieuw bij iemand. Iemand die duchtig op haar benen staat, want al die jaren dat wij getrouwd waren, kreeg ik hem met geen stokken in een supermarkt.

Tegen de tijd dat ik afgerekend had en met mijn karretje de parking opreed, was hij verdwenen. Niet dat ik hem wou spreken, ik wou alleen zien met wat voor auto hij pronkte. De vos heeft misschien zijn schreeuwende overhemden en Italiaanse flodderpakken verloren, maar niet zijn streken, dat bestaat niet.

Zijn eerste auto was een paarlemoeren Cortina. Ik was zeventien jaar. Elke zaterdag- en zondagavond zat ik opgetut te wachten voor het raam. Hij was nooit te laat. Met veel zwier en zwaai, ik hoor de kiezels nog knarsen onder de banden, draaide hij ons hof op. Hij klopte op de deur en ik deed open. Hij liep langs me heen, knoopte zijn jasje dicht, stapte op mijn vader en moeder toe en gaf hen met overdreven egards een hand. Ik bedoel, mijn ouders waren kleine konijnenfokkers, maar geen zaterdag- of zondagavond ging voorbij zonder dat hij mijn moeder met haar uiterlijk complimenteerde, al stond ze in haar vuilste schort de was te schrobben in het achterhuis.

Mijn ouders zeiden er niets van. Ze repten met geen woord over zijn protserige verschijning, zagen allicht dat ik straalde van geluk en wilden me - God hebbe hun ziel - niet tegen hen in het harnas jagen. Ze kenden ook zijn vader, en dat scheelde. Zijn vader was garagist, een harde werker, nuchter en zeer geliefd. Hij kwam graag onder de mensen en sprong gul met zijn geld om.

Ach, misschien schaamden ze zich een tikkeltje omdat zij niet half zo welgesteld waren. Trouwens, ik was de oudste van zes en het werd stilaan tijd om het nest te verlaten.

Op een zachte zondagavond in oktober was zijn jasje al dichtgeknoopt voor hij op de deur klopte. Tegen zijn gewoonte in gaf hij eerst mijn moeder een hand. Mijn vader lag op de canapé en fronste de wenkbrauwen. Toen hij mijn vaders hand schudde, bleef hij die vasthouden en zei iets in de trant van: ‘Mijnheer, ik zou het ten zeerste op prijs stellen als...’ maar voor hij zijn verzoek kon afmaken, richtte mijn vader zich op, keek recht in mijn ogen en bromde:

‘Zit je vol, Katrien?’

‘Neen, vader.’

‘Dan is het goed.’

Van schaamte gloeiende oren en een mond vol tanden, het was de eerste en laatste keer dat ik mijn man in dergelijke toestand heb meegemaakt. Alleen omwille van dat plaatje staat die oktoberse zondag in mijn geheugen gegrift.

Een week na het trouwfeest verhuisden we naar de stad. Zijn vader had via-via een baan als verkoper bij een Mercedes-dealer op de kop kunnen tikken; mijn man ging onmiddellijk aan de slag. Een heerlijke tijd, die eerste twee, drie maanden, ik bloeide op. We moesten uiteraard een beetje onze weg zoeken, en ons appartement

[p. 34]

op de eerste verdieping oogde schamel, maar het kon ons geen barst schelen, we hadden elkaar en alleen dat telde.

's Avonds om een uur of acht kwam hij thuis en vertelde onder het eten over zijn stinkend rijke klanten. We lieten de afwas achter op het aanrecht, en een kwartier later stonden we mekaar op te vrijen pal voor het raam dat uitzag op een drukke Steenweg. We hadden zo lang geniepig moeten klungelen in de Cortina, dat we met al die ruimte en meubelen niet wisten wat eerst uit te proberen. Het was zijn idee geweest om voor het raam te gaan staan. Het werkte bevrijdend. Ik wist zeker dat ik het goed deed en hem ten volle behaagde. ‘Mijn zot konijn,’ zei hij.

Ik zocht en vond werk bij een traiteur. Hij sprak met zijn baas en mocht van dan af volledig op commissie werken. Tijdens de week beschikte hij over een Mercedes, een oud model, een diesel - maar een Mercedes. Ik vond het niet erg dat hij na het avondeten met de Mercedes op pad ging. Ik was trots op hem. Hij had ambitie en was naar eigen zeggen een van de eerste verkopers bij Mercedes die op eigen houtje potentiële klanten bezochten. Ik moet ze amuseren, zei hij altijd. Want je wordt niet zomaar rijk, het geld wordt je niet in de schoot geworpen. Hij zei dat die mensen er hard voor hadden moeten knokken en dat ze het verdienden om 's avonds vermaakt te worden. Hij werd ontvangen met koffie en gebak, legde hen glimmende brochures voor en vertelde samenzweerderig verhalen over andere bemiddelde burgers.

Na luttele weken was zijn inkomen verdubbeld. Met mijn loon daarbovenop dikte onze spaarpot flink aan. Alles liep gesmeerd. We leefden sober en werkten hard. Drie jaar aan één stuk.

Toen achtten we het ogenblik rijp. Hij contacteerde zijn relaties in de vastgoedsector en vroeg hen uit te kijken naar iets geschikts, terwijl ik nauwgezet mijn temperatuur begon op te nemen. We vrijden uitsluitend op bed, mijn man bovenop, ik met een kussen onder mijn bekken.

Ik herinner me de spiksplinternieuwe, indigoblauwe 280 sl en de concentratie waarmee hij zijn ‘prinses’ parkeerde in het straatje achter de kliniek, ruim een kwartier voor onze afspraak met de specialist. En ik herinner me zijn bleke gelaat en totale verslagenheid toen we een uur later weer naar huis reden met de wetenschap dat het probleem bij hem lag, dat hij een doorslaggevend gebrek aan vruchtbare zaadcellen vertoonde.

Ik keek uit het raampje. Ik weet niet of het kwam door het getinte glas, maar er hing een gordijn van fijne motregen over de stad, zo grauw dat het me bijna geel toescheen. Ik zocht naar woorden en kreeg een brok in mijn keel. Troostend legde ik mijn hand in zijn nek.

Hij trok zijn hoofd weg, mepte venijnig op mijn vingers. Hij richtte zijn blik star op de wagen voor ons en stootte een lachje uit.

‘Je stomme konijnenfokker zal zich een breuk lachen.’

Het was de manier waarop hij het zei, alsof hij een slechte smaak in zijn mond had.

Hij leunde met zijn elleboog tegen het portier en hield het stuur tussen duim en wijsvinger. Een ogenblik keek ik hem perplex aan. Toen proefde ik het ook.

We kregen geen kind en we kochten geen huis. Vijf maanden lang stond ons huwelijk op een bijzonder laag pitje en sprongen we voorzichtig met elkaars gekwetste zieltjes om. Daarna leefden we ongeveer zoals tevoren: hij werkte zeven dagen, en ik zes. 's Ochtends worstelde hij met zijn ochtendhumeur en 's avonds om een uur of acht schepte ik het eten op, waarop hij gedoucht en geschoren kwam aanzitten en ik hem vroeg hoe zijn dag was geweest. Soms vertelde hij verhalen, het ene nog bonter dan het andere. Ik wist nooit of hij de waarheid sprak. Hij had me eens uitgelegd hoe hij zijn verhalen per klant bijstuurde, en wel zodanig dat de nog onuitgesproken wens van de klant zich via het verhaal aan de man of vrouw openbaarde. Ik vroeg me dikwijls afin welke mate dat bij mij gebeurde en wat volgens hem dan

[p. 35]

mijn latente wensen waten. Ik ben er nooit achter gekomen. Ik at en hij vertelde en ik luisterde. Na het eten zaten we nog een tijdje voor de televisie, daarna stapte hij in zijn sl. Aan vrijen kwamen we nauwelijks nog toe. Als het al gebeurde, loosde hij zaad en ving ik het op een of andere manier op.

De kentering kwam op 13 januari 1985, ongeveer negen jaar later. Ik was mijn haar aan het opsteken in de badkamer, toen hij, klaar om mij in de witte coupé een lift naar de keuken te geven, naast me kwam staan en mij verdwaasd aankeek in de spiegel.

‘Zijn wij nu volslagen gek geworden?’ zei hij zachtjes.

Hij wapperde met het uittreksel van onze spaarrekening, waarmee de bank ons die dag op de hoogte stelde van het nieuwe saldo. Elke tweede vrijdag van de maand schreef ik mijn volledig maandloon en bijna de helft van zijn commissies over op de spaarrekening. Ik had het bedrag zien aangroeien, hij blijkbaar niet, hoewel hij wist ik welke lade het mapje met de uittreksels zich bevond.

‘Katrien, hoor je me?’ vroeg hij. ‘Weet jij hoe rijk we zijn?’

‘Rijk,’ zei ik. ‘Nou ja.’

‘Wat?’ Hij controleerde het uittreksel, bang dat hij zich vergist had. Toen liet hij de armen langs zijn lichaam vallen en keek me onderzoekend in de ogen.

‘Katrien, je hebt gelijk,’ zei hij. ‘Wij zijn niet gek geworden.’ Hij doopte zijn pink in de pot gel, streek over de achterkant van het uittreksel en patste het briefje op mijn voorhoofd. ‘Jíj bent gek geworden!’

De vonk die zijn fatterige koopwoede ontstak, was een groteske, zijden das van Italiaans ontwerp waarmee hij die avond thuiskwam. Hij haalde de das uit de verpakking, zei ‘Prachtig!’ en verdween met zijn aankoop in de slaapkamer.

Ik bereidde het avondeten in de keuken en hoorde hem rommelen in de kleerkast aan de andere zijde van de muur. Ik hoorde het houten stoeltje voor mijn kaptafel telkens heen en weer schuiven over de tegels.

[p. 36]

Een halfuur later verscheen hij in de deuropening. Op zijn slip, zijn uitstulpende navel en de mallotige das na, was hij naakt.

‘Er past niets bij mijn das,’ zei hij.

‘Dat wil ik gerust van je aannemen,’ zei ik.

Het volgende moment schoten we allebei in de lach.

En we bleven lachen. Het was raar. We ondergingen machteloos een gezamenlijke lachstuip die als het ware de afspraak inhield om resoluut maar zonder heisa van mening te verschillen. Ik zag niet meer door mijn tranen en mijn buik voelde alsof ik een stomp had gekregen. Het was een pijnlijke avond. Zelfs toen we al in bed lagen, met onze ruggen naar mekaar toe, volstond het geringste geluid om de matras aan het wippen en het schokken te brengen. ‘Zot konijn,’ zei mijn man.

Hoe dan ook, het hek was voorgoed van de dam. Bij Gianni, een Mercedesklant, kocht mijn man de ene buitensporigheid na de andere, ofschoon hij met de roestbruine of donkergroene, en meestal kamgaren winterkledij bescheiden van start ging. Eind februari echter stortte hij zich op de lentecollectie. Toen begon de omvang van de plotse ommezwaai zich pas echt in kleurcontrasten af te tekenen. Wat de mensen op straat van mij dachten, liet me koud. Het waren de anderen. Voorbijgangers in wie ik mijn slag herkende en die me waarschijnlijk al net zo verdacht vonden als de clown naast wie ik liep. Of mijn collega's, tijdens de rookpauze in het kankerhokje bij de toiletten, terwijl Martha en ik een kop soep dronken aan de ovens. Ik kon me levendig inbeelden hoe ze gedempt over me roddelden.

In juni van datzelfde jaar ontmoette ik Tobias. Ik zag hem voor het eerst toen ik bij Gianni een pantalon ophaalde die mijn man had laten inkorten. Met de armen over zijn borst gekruist, leunde hij in de deur van de duistere hal die naar het woongedeelte van het pand leidde. Een knappe, donkere man van achter in de veertig, sober gekleed.

Gianni verdween in een zijkamer waar het naaiwerk gebeurde.

‘Ik ben Tobias,’ zei hij met een milde stem.

Ik sloeg mijn ogen op. Zijn rond gelaat was één en al vriendelijkheid. ‘Ik ben Katrien,’ zei ik.

‘Dat weet ik,’ zei hij.

Om mij een houding te geven keek ik geïnteresseerd naar het marmerblad op de toonbank. Ik geloof dat ik er zelfs even mijn vinger over liet glijden. Hij wou nog iets zeggen, maar toen Gianni terug in de boetiek kwam slikte hij zijn woorden in.

's Avonds probeerde mijn man zijn nieuwe pantalon. Hij was in zijn nopjes. Ik vroeg naar Tobias.

Hij sloeg knallend de handen opeen.

‘Tobias, verdorie, die was ik glad vergeten. Hij is er ook nooit als ik in de boetiek kom... Welnu, Tobias is de, je weet wel,’ zei hij, en hij knipperde flirterig met de oogleden, ‘de vriend van Gianni. Hij is de man, Gianni is meer de vrouw. Naar het schijnt zou hij ooit eens een maand of drie getrouwd geweest zijn. Hij rijdt met een bmw. Maar niet lang meer...’ Als in een duel trok hij een denkbeeldig pistool uit een denkbeeldige holster aan zijn heup, en vuurde. Hij bracht zijn hand voor zijn kin en blies over de top van zijn wijsvinger. ‘Die kerel zit er warmpjes bij,’ zei hij. ‘Drie dancings op zijn naam. Wat zeg ik, dancings? Goudmijnen!’ Hij borg het pistool op, sloeg zijn arm bruut om mijn schouder, stak zijn borst vooruit en tuurde in het oneindige. ‘Ik denk dat we weer eens moeten gaan dansen, partner. Het zal ons goeddoen.’

Zoals ik al zei: hij was in zijn nopjes.

In alle eerlijkheid, ik had geen flauw benul hoe een dancing er vanbinnen uitzag. In de tijd dat wij met de Cortina uitgingen, was dat meestal naar cinema ‘Alfa’ in een nabijgelegen gemeente. Dansen deden we hooguit twee keer per maand, in een groezelig verlichte sporthal of de deels ontruimde feestzaal achter aan een café-

[p. 37]

restaurant, met lampenkapjes aan de muren en zware, houten stoelen waarvan de ronde leuningen je onder je armen door leken vast te grijpen.

Ik was dan ook bepaald onder de indruk toen we de ‘Orlando’ binnenkwamen. Ik wist geen raad met mezelf. Aanvankelijk dacht ik dat we aan het aanschuiven waren, maar ik vergiste me. Het stikte van het volk. Ik klampte mij vast aan mijn handtas. Ik voelde de ritmische dreun zinderen in mijn buik.

Mijn man gebaarde dat ik hier moest blijven staan, en ik schreeuwde dat ik niets anders van plan was. Hij ging op zoek naar Tobias. Via de bespiegelde wanden ving ik een glimp op van de dansvloer. Er was iets gaande, omstanders vormden een kring. Tussen hun benen door zag ik iemand op de dansvloer liggen, een jongen. Hij voerde allerlei kunstjes uit, tolde op zijn rug en schouders, terwijl zijn benen wiekende schaarbewegingen maakten. Plotseling, zonder moeite en midden in zijn gezwier, deed hij een kopstand. Hij bleef op zijn hoofd verder tollen. Toen hij tamelijk vlug vaart minderde en dreigde te vallen, holde hij zijn rug en maakte een brug. Ik voelde een hand om mijn arm en een kus op mijn wang. Hij was helemaal in het zwart

[p. 38]

gehuld, er waren alleen zijn handen en zijn rond, glimlachend gelaat. Hij ging me voor naar de vipbar op de bovenverdieping. Ik nam zijn hand beet en schuilde achter zijn brede rug, terwijl hij zich door de dichte drommen een weg baande.

Mijn man zat onderuitgezakt in een van de vele royale, zwartleren fauteuils. Toen hij ons opmerkte, knikte hij naar de wand van fumé glas aan zijn rechterzijde.

‘Volle bak,’ zei hij.

Tobias lichtte mijn hand op ter hoogte van zijn schouder en begeleidde me galant rond de lage tafel tot bij de fauteuil naast mijn man.

Gelijktijdig zonken we neer in het zuchtende leer.

‘Ik verwachtte jullie,’ zei Tobias. Hij draaide zich om naar de bar. Een wachtende ober trok zijn wenkbrauwen op en kwam terstond een rondje opnemen.

‘Ik hoorde van Gianni hoe je te werk gaat,’ ging Tobias verder.

‘Ik houd van de directe aanpak,’ zei mijn man.

‘Ik heb woensdag al Katrien in de boetiek gezien,’ zei Tobias. ‘Je hebt een mooie vrouw. Prijsje gelukkig.’

Ik liep rood aan, balde mijn tenen om het te bestrijden.

‘Ik ben eigenlijk gekomen om het over mooie wagens te hebben,’ zei mijn man, en hij zette een uitnodigend lachje in.

Een paar ogenblikken behield Tobias de fijnzinnige trek om zijn mond en de ogen lichtjes dichtgeknepen, tot mijn man met een hoest abrupt zijn lach beëindigde. Toen gleed er een schaduw over zijn gezicht. Hij leek na te denken, zijn blik was op mij gericht.

Hij boog het hoofd en veegde onbestaande stofjes van zijn knie.

‘Je hebt geluk, vriend,’ zei hij nog steeds bedaard. ‘Ik ben eigenlijk op zoek naar iets. Ik had al aan Mercedes gedacht, Gianni is er dik tevreden over. Heeft hij niets verteld?’

Mijn man schudde verbaasd zijn hoofd. ‘Dat je met een bmw 5 rijdt.’

De ober plaatste de vierkante glazen op tafel.

‘Hij was niet welgezind,’ zei Tobias. ‘Ik heb een ongeluk gehad.’

‘Ai.’

‘O, niet erg, hoor. Een deuk in het spatbord rechts achteraan. Maar ik rijd er niet meer mee. Hij staat in mijn garage. Ik ben niet van plan om hem te laten repareren...’

Hij nam zijn glas op maar dronk niet.

‘In een ondergrondse parking, verleden week donderdag...’

Hij keek in zijn glas.

‘Misschien geef ik hem aan iemand. Misschien niet, misschien laat ik hem in de garage staan.’

Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik weet het niet.’

‘Nou ja,’ zei mijn man, ‘als hij zijn kilometers heeft.’

‘Twaalfduizend,’ zei Tobias. ‘Hij is pas vijf maanden oud.’

Mijn man helde in mijn richting. Steunend op zijn elleboog werkte hij zich uit de gladde, leren kuil en schoof zijn zitvlak op. Hij vouwde zijn handen over zijn knalgroene buik. Toen hij sprak, gesticuleerde hij met de duimen.

‘Als een mens het zich kan veroorloven, waarom niet? Ik zal je iets vertellen, Tobias. Toen ik twee jaar Mercedes verkocht... drie jaar, twee of drie jaar, ik wil ervan af zijn...’

‘Het was een vrouw,’ onderbrak Tobias zonder zijn stem te verheffen. ‘Beeldschoon. Ze leek op jou, Katrien.’

Hij nam een grote slok en zette het glas neer.

‘Iemand had zijn auto dicht naast de mijne geparkeerd waardoor ik weinig ruimte had om rond de betonnen peiler te manoeuvreren. Ik stak er al een eind uit, toen zij behoorlijk snel om de hoek kwam. Ik zag dat ze mij niet meteen zag. De schreeuw

[p. 39]

van haar banden ging door merg en been. Ik schrok er meer van dan van de botsing zelf, die stelde niet veel voor. Ik klauterde via de passagierszetel uit de auto.

Lijkwit stond ze naar mijn wagen te kijken. Ze had haar handen half voor haar gezicht geslagen.

Ik vroeg of ze zich bezeerd had.

‘Uw wagen,’ zei ze. ‘Uw prachtige wagen.’

‘Het is maar een deuk,’ zei ik. ‘Blikschade.’

Haar oude Mazda zag er beroerder uit. De bumper was volledig afgekraakt en het dimlicht bungelde aan een paar draadjes uit de roestige carrosserie.

Maar de Mazda deerde haar niet.

‘Ik moet u vergoeden,’ zei ze. Ze liet verslagen haar armen zakken. ‘Ik ben in de fout.’

Ze draaide zich om. Ze was van het Slavische type: een scherp gezicht, uitstekende jukbeenderen, kastanjebruin haar. En rijzig van gestalte. Ik schatte haar zes-, zevenentwintig.

Ik zei dat de verzekering het wel zou regelen.

‘Nee,’ zei ze. Ze graaide naar mijn pols. ‘Ik zal u vergoeden.’

Ik keek haar vragend aan.

‘Ik heb geen verzekering.’ Ze deed haar best om de tranen re bedwingen.

Ik had het gevoel dat ik haar beter niet kon troosten, dat ze anders in snikken zou uitbarsten en dat ze dat nog erger zou vinden dan de botsing.

‘Hoe heet u?’ vroeg ik.

‘Janique,’ zei ze.

Ik plukte haar hand van mijn pols en schudde hem. ‘Tobias,’ zei ik.

Ze beurde wat op en draaide zich om naar de bmw.

‘Tobias, ik moet je betalen,’ zei ze. ‘Maar ik heb geen geld bij me.’

Toen keek ze naar de aftandse Mazda en de afgekraakte bumper.

‘Ik kan niet met dat gammel wrak de baan op,’ zei ze. ‘Ik vind het vreselijk om het te vragen, maar kan je me alsjeblieft een lift geven? Ik kan je dan thuis betalen. Ik heb thuis wat geld.’

Ik wou het gewoon zo laten, maar ik vermoedde dat haar trots dat niet zou aanvaarden.

‘Het hoeft niet meteen,’ zei ik. ‘Als je wilt geef ik je mijn adres. Dan kom je maar eens langs als het uitkomt.’

‘Neen,’ antwoordde ze beslist. ‘Ik heb je auto geschonden en ik wil dit vandaag vereffend zien.’

Ze keerde zich om en bukte. De opgelapte jeansbroek spande om haar billen. Ik hielp haar de bumper in de kofferbak steken en de Mazda aan de kant zetten.

Ze woonde in een studio, een kamer eigenlijk, op amper vijf minuten rijden van de parking. Onderweg had ze weinig gezegd. Ze had ongedurig met haar huissleutel gespeeld.

Ze ontsloot de deur waarop in zwarte alcoholstift 5 C was geschreven en ging naar binnen. Ik zag haar de sleutels op het bed werpen. Er stond een cactus op een witte tafel. Ik bleef in de gang staan met mijn rug naar de afgebladderde muur.

‘Kom alsjeblieft binnen,’ zei ze.

Het was een krappe kamer, maar knus. Ze maakte koffie in de kookhoek. Ze haalde een koekjestrommel uit de kast onder de gootsteen en zette die dicht bij mij. De cactus had geen stekels, hij leek op de prooi van een spin, gevangen in een cocon van vlasachtig rag. Ze kwam niet bij mij zitten, ze nam plaats op de rand van het bed.

‘Neem maar,’ zei ze, naar de trommel knikkend.

Een paar minuten later, toen de stilte en haar donkerbruine ogen me stilaan ondraaglijk werden, stond ik op. Ik bedankte haar voor de koffie.

[p. 40]

‘Heb je kinderen, Tobias?’ vroeg ze.

‘Neen,’ zei ik.

‘Je vrouw wil geen kinderen,’ zei ze.

Ik zei dat ik geen vrouw had. Ze zei dat ik een prachtige vader zou zijn. Ik schoof de stoel onder de tafel.

‘En een prachtige echtgenoot,’ zei ze.

‘Ik moet ervandoor,’ zei ik.

‘Je bent een knappe man, Tobias. En je had een mooie wagen, maar nu niet meer.’

‘Komt wel in orde,’ zei ik.

Ze knikte naar de trommel. ‘Neem maar. Je hebt er recht op.’

Ik bedankte en liet de stoelleuning los.

‘Vind je mij aantrekkelijk?’

Ik gaf haar een eerlijk antwoord.

Ze keek me vanaf de rand van het bed pal in de ogen en begon doodgemoedereerd haar blouse te ontknopen. Ze sloeg alleen de linkerhelft over haar schouder en maakte achter haar rug de witte beha los.

‘Janique,’ hoorde ik mezelf uitbrengen.

Ze hield de cup met de rechterhand tegen haar borst gedrukt, terwijl ze haar linkerarm uit het schouderbandje en de mouw van de blouse lichtte. Toen onthulde ze een wondermooie borst, met voorop een... een langzaam in een ovaal gesmolten toffee waarvan het topje hard was gebleven.

‘Mooi?’ vroeg ze. ‘Vind je dit mooi, Tobias? Heb je er zin in?’

Toen liet ze de blouse en de beha in een vloeiende beweging van haar schouder glijden en rechtte haar rug. De rechterzijde was zo plat als bij een jongen. Zonder tepel. Ik zag strakzittende huid die samengetrokken was. Ik zag de littekens van de hechtingen, en wild vlees.

Ze vroeg: ‘Zou je nu nog met me vrijen, Tobias?’

Toen ze mijn naam uitsprak, brak haar stem.’

Tobias reikte naar zijn glas en zweeg. Een tijdlang zaten we alle drie langs elkaar heen te kijken. De schaduw op Tobias' gezicht klaarde niet op. Ik hoopte dat mijn man geen stomme opmerking zou maken. Ik hoopte van alles.

Een uur later zei mijn man: ‘Die kerel is serieus op zijn kop gevallen.’ Hij startte de coupé en begon hoofdschuddend te lachen. ‘En hij is verdomd lang blijven stuiteren ook. Een bmw 5 van vijf maanden oud... Voor een trien met toevallig maar één tiet.’ Hij stak zijn wijsvinger in de lucht en duwde hem meteen op zijn slaap. ‘Jezus, die is rijp voor het gesticht. Een nieuwe Mercedes... Goh,’ zei hij, en hij sloeg knallend de handen opeen, ‘dat verhaal zal aanslaan.’

Een paar straten verder zei hij: ‘Weet je wat ik denk? Ik denk dat hij aan die tepel gehangen heeft. Denk je niet? Katrien? Ik denk van wel. Hoe zou hij anders op die toffee komen. Geef toe. Hij is toch ook een man. Hij is zelfs getrouwd geweest. Geef toe.’

De volgende morgen zette hij me af bij de keuken. Toen hij uit het zicht was verdwenen, nam ik de bus terug. Ik stond met mijn jas aan voor het raam, keek naar de drukke Steenweg en draaide het nummer van mijn baas en meldde me ziek. Ik had een lange dag voor de boeg. Ik deed mijn beste kleren aan, borstelde vlug mijn haar voor de spiegel in de badkamer, en trok de deur achter me dicht.

Het gekke was dat ik op een gegeven moment aan het bureau van de advocaat precies hetzelfde zei.

‘Geef toe,’ zei ik.

Ik hoor het me nog zeggen.