Hollands Maandblad. Jaargang 1997 (590-601)

[p. 27]

Winterkind
door Josine Marbus

Sneeuw bestaat uit kristallen, maar die viel niet.

Het regende zo zacht dat ze niet aan schuilen dacht. De kleine druppels bevroren voor ze de grond raakten. Haar wangen voelden koud, ze haalde haar neus op. Hoe kouder ze het kreeg, hoe heerlijker het straks in huis zou zijn. Haar vingertoppen tintelden, het deed bijna pijn, en de frisse lucht die ze inademde leek haar maag te verkoelen.

Ze telde tot honderd en nog eens en liep toen naar binnen.

Michiels jas hing aan de kapstok, een spijkerjas, gevoerd met een zachte, witte stof, het kon de huid van een speelgoedbeer zijn. Haar handen gleden in zijn zakken. Ze wist niet wat ze zocht en of ze iets zocht. De buitenkant van de jas was nog vochtig. Ze rook de haren van haar broer en de lucht van nicotine, vermengd met de geur van een natte deken die maar niet wilde drogen.

Voor ze haar hand terughaalde, keek ze achter zich, de gang door. De deur van de huiskamer was dicht, de trap naar boven leeg. Ze keek naar het pakje in haar hand. De groene verpakking voelde klam, het karton had het regenwater opgezogen. Ze zag direct wat het was, er zaten et tien in, met glijmiddel. Het pakje was nog niet aangebroken, hij had er geen één uit gehaald.

Ze kon zich Michiel niet voorstellen met zo'n ding.

Ze stopte het pakje terug, in de linkerzak, het kwam toch uit de linker? Er zat een groene vlek bij haar duim, de verf van het karton had afgegeven. Ze veegde ermee langs haar broek, wreef er met haar andere duim over, stak hem toen in haar mond om de sporen weg te zuigen en op dat moment ging de deur van de kamer open.

Michiel leek even anders dan anders.

Snel schoot ze uit haar jas, ze hing hem over de zijne en liep naar hem toe.

Het groen zat et nog en ze verborg haar duim in haar vuist, ze deed of ze geeuwde en zei: ‘Ik verveel me.’

‘Ja, ik ook.’

‘Is er iets lekkers in huis?’ Ze liep langs hem heen de kamer in.

‘Nee.’

‘O.’

‘Regent het nog?’

‘Een beetje.’ Wat moest hij met die dingen?

‘Zullen we dan maar in bad?’

‘Goed.’ Hij had niets gemerkt. Het groen op haar duim verflauwde. Eigenlijk had ze hem betrapt, maar zij had niet in zijn jas mogen voelen.

Ze volgde hem de trap op.

*

In hemd en onderbroek, allebei wit, wachtte ze op de rand van het bed van haar ouders. Michiel stond bij de garderobekast van haar moeder, die was nog altijd gevuld, alsof ze vanavond haar kleren voor morgen zou kiezen en over de stoel zou hangen voor de volgende ochtend, wanneer ze roze en naar zeep ruikend onder de douche vandaan kwam.

Haar broer mocht vandaag zeggen wat ze aan moest. Hij twijfelde, maar gooide

[p. 28]

uiteindelijk een gele jurk van mama op het bed. De jurk was van een gladde soepele stof en er zaten geen mouwen aan.

‘Deze moet je aan, maar zonder hemd.’

Het was een zomerjurk en mama moest altijd een paar kilo afvallen om hem weer aan te kunnen. De stof spande om haar lijf en je kon al haar vormen zien.

‘Dat is te koud.’

‘Je krijgt straks een panty.’

Het was niet warm in de slaapkamer omdat hun vader de radiator nooit aan had, of het buiten nu vroor of niet; warmte was slecht voor het hoofd. Ze trok haar hemd uit en vlug liet ze de jurk over haar hoofd glijden, over haar schouders en langs haar rug en buik, over haar heupen. Bij haar kwam hij tot over haar knieën en daar waar haar moeders borsten de stof naar voren duwden, lagen de plooien over elkaar. Ze leek meer op haar vader; ze had geen grote ogen, haar wimpers waren licht en kort en haar bovenlip vond ze te smal. Alles aan haar lijf was kaarsrecht, maar volgens Michiel zou dat nog wel veranderen. Ze had een witte, haast doorschijnende huid en op school geloofden ze haar wanneer ze zei dat ze zich niet lekker voelde; ze lieten haar zonder verder te vragen gaan. Meestal bleef ze een paar dagen ziek thuis en sinds haar moeder weg was, vroegen ze niet naar een briefje; ze vonden haar waarschijnlijk zielig. Ze vond het best...

Haar moeder schoor haar mooie benen, eerst met een mesje en later met een Epilady, zo'n ding dat haartje voor haartje haar benen kaalplukte. Ze zei dat het geen pijn deed, maar ze keek wel altijd heel moeilijk wanneer ze het apparaat langs haar huid op en neer bewoog, en een uur later zag je nog de rode puntjes op haar scheen en kuit.

‘Je moet gaan liggen, anders kan ik het niet.’

Hun moeder had de Epilady meegenomen toen ze vertrok en Michiel zou haar scheren met het mesje van vader. Hij schoof de jurk iets op en smeerde eerst een lichtblauwe gel over haar huid en hield toen zijn handen onder de kraan van het fonteintje. Met vochtige handen wreef hij de gel uit, net zolang tot het schuimde. Hij nam het mes dat op de sprei klaarlag en streek voor streek liet hij de blonde donshaartjes van haar benen verdwijnen.

‘Doe ik je geen zeer?’

‘Nee hoor.’ Ze bewoog niet en wachtte tot hij klaar zou zijn.

Hij gleed met zijn vingertoppen over haar scheen om te voelen of hij elk haartje had gehad.

De scheergel rook naar menthol, de sprei naar slaap. Ze draaide haar hoofd naar rechts en drukte haar neus in de stof. Het gefriemel van haar broer was lekker. Met een washandje haalde hij de restjes schuim weg. Ze bleef liggen, hij zou straks met de make-upspullen komen. De afgedankte oogschaduw, lichtgroen uit de tijd dat abba nog hot was.

De matras deukte in toen hij bij haar hoofd kwam zitten. Hij gebood haar met ogen en mond gesloten te blijven liggen.

‘En niet praten,’ fluisterde ze.

Zelf kon ze het sneller dan haar broer, maar dit was leuker. Het sponsje gleed langs haar oogleden. Michiel vloekte binnensmonds. Ze hoorde gesmak en voelde even later zijn vochtige vinger die langs haar wenkbrauw poetste, toen het zachte sponsje opnieuw. Ze hoorde het dichtklikken van het doosje. Ze tuitte haar lippen licht in afwachting van de lippenstift. Michiel deed het zo zacht dat het kriebelde. Secuur volgde hij haar liplijn en vulde hem royaal in met de frambozensmaak.

‘Happen,’ zei hij, en hij hield zijn hand voor haar mond. Ze drukte haar lippen op zijn huid als een geruisloze zoen.

Hij poederde haar. De poeder die ooit naar lente had geroken, prikte muf in haar neus. Ze wilde haar gezicht wegtrekken, maar zijn vermaning hield haar tegen.

[p. 29]

‘De mascara doe ik zelf.’

‘Hoezo?’

‘De vorige keer stak je mijn oog bijna uit.’

‘Dat zou ik toch nooit doen.’

‘Het gebeurde anders wel bijna.’

‘Jij overdrijft altijd zo.’

‘Niet.’

‘Wel.’

Hij streek met het borsteltje langs haar wimpers, en ze kon het niet helpen, maar haar oogleden knipperden steeds. Hij liet zich er niet door afleiden.

De panty die hij haar toegooide was zwart. Ze stak eerst haar linkervoet erin en trok de dunne kous voorzichtig op tot haar knie, deed hetzelfde met de rechtervoet en hees de panty over haar onderbroek omhoog tot een eind boven haar billen. Haar benen werden er mooier van, ze leken langer, en Michiel klakte met zijn tong. Aan de voorkant bedekte het broekje haar hele buik, en door de zwarte schemer kon ze nog vaag haar navel zien. Zij had een kuiltje, maar Michiels navel puilde een stukje uit. Ze had gedacht dat daar de kinderen uit geboren werden, maar haar broer zei dat baby's tussen vrouwenbenen vandaan kwamen.

Haar platte buik leek nog platter. Ze lachte en liet de jurk langs haar heupen naar beneden glijden.

Ze konden beginnen.

Hij: ‘Je bent mijn goudhaantje, mijn lieveheersbeestje.’

Zij: ‘Wat bedoel je?’

Hij: ‘Je bent mijn hartendief’ (werpt kushand)

Zij: ‘Maar hou je ook van me?’

Hij: ‘Natuurlijk, honnepon.’

Zij: ‘Echt?’

Hij: ‘Echt...’

Zij: ‘Laat je me niet alleen?’

Hij: ‘Ik blijf altijd bij je...’

‘Michiel, ik ben nu serieus.’

‘Ik ook, schat. Ik ook...’

‘Kijk me aan.’

‘Ik kijkje aan.’

‘Pak mijn hand.’

‘Wat een prachtige hand!’

‘Hou me vast.’

‘Ik hou je toch vast.’

‘Vaster.’

‘Nog vaster?’ Michiel grijpt haar keel.

‘Ik stik, ik stik.’ Ze probeerde onder de greep van haar broers handen uit te komen.

Hij liet los en zei met een zucht: ‘Nee fout, Inge! Verdomme.’ Ongeduld klonk door in zijn stem. ‘Ze riep altijd: Ik ver-stik, ik ver-stik. En ze praatte altijd met een te harde stem.’ Hij legde de nadruk op ‘altijd’.

‘Dat deed ze niet.’

‘En ze rolde met haar ogen. Kijk zo.’ Michiel draaide zijn ogen weg, waardoor alleen het oogwit nog zichtbaar was.

‘Gatver.’ Ze stapte achteruit.

Hij liep op haar toe met zijn armen voor zich uitgestoken. Ze schopte de pumps van haar voeten in zijn richting, ze stuiterden rakelings langs hem. Ze vluchtte de gang op, maar hij volgde haar.

‘Stoppen, Michiel. Je zou stoppen als ik het zei.’

[p. 30]

Hij zette een hoge stem op: ‘Stoppen, Michiel.’ Met zijn vingers trok hij zijn oogleden van elkaar.

‘Stop nou.’ Ze zei het lacherig, maar voor de zekerheid hield ze de klink van de badkamerdeur in haar hand.

Hij maakte smakgeluiden.

‘Hou nou op.’ Hij moest nu luisteren.

Met zijn pinken sperde hij ook nog zijn neusgaten open. ‘Bang, ik ruik bang.’ Hij stond vlakbij, ze zag zijn adamsappel op- en neergaan. In één beweging opende ze de deur van de badkamer, schoot naar binnen en smeet hem dicht. Hij morrelde aan de klink. In de stilte daarna hoorde ze het kloppen van haar hart. Ze voelde zich kinderachtig, maar de schrik had de kracht uit haar benen weggenomen. Ze bleef bij de deur, spitste haar oren. Ze hoorde hem niet meer, maar ze had hem ook niet weg horen gaan. Ze wachtte. Minuten, misschien een halfuur. Toen riep ze hem door de dichte deur. En nog eens. Er kwam geen antwoord.

‘Ik doe niet meer hoor, Michiel.’ Was ze belachelijk? Misschien zat hij beneden op de bank de laatste zak chips leeg te eten. Ze haalde diep adem en draaide het slot open. Er gebeurde niets. Hij was al weg. Ze glimlachte om zichzelf en wilde de gang op stappen. Op dat moment vloog de deur open en Michiel greep haar keel. Hij kneep harder en vaster dan daarnet. Ze kreeg geen lucht.

Een raspend geluid was alles wat ze kon maken. Ze sperde haar ogen wijd open. Nu loslaten. In haar hoofd werd het draaierig. Hij moest stoppen, anders zou ze nog echt stikken ook.

Zijn greep verslapte niet en hij hield zijn gezicht vlak bij het hare. Haar hoofd gonsde en ze kon hem nog maar net verstaan.

‘Ik stop alleen wanneer ik wil stoppen.’

Ze knikte. Wat hij ook zei, ze zou knikken, als hij haar maar liet gaan. Even zag ze zwart en dacht ze dood te gaan, toen liet hij los. Ze was te verbaasd om meteen weg te lopen. Ze wreef langs haar zere keel.

‘Ik was bijna doodgegaan, weet je dat wel?’

Michiel lachte.

Ze voelde zich kwaad worden. ‘Dit was geen leuke grap.’

‘Maar zusje, wat een vertrouwen heb jij in je grote broer. I'm touched.’

Dat deed hij alleen maar om indruk te maken, dat Engels praten.

‘Ik stikte anders echt.’

‘Aanstelster.’ Hij draaide zich om en liep van haar weg, zijn kamer in, hij sloot de deur nadrukkelijk achter zich. Ze zou hem heus niet volgen, als hij dat soms dacht.

In haar slaapkamer liep ze langs haar klerenkast. Even schrok ze toen ze haar eigen gedaante in de aan de deur geplakte passpiegel zag. Ze was vergeten dat ze haar moeders kleren nog droeg, en mama was voor minder dan een tel weer terug. Ze trok de kleren uit, op de panty na. Er liep een ladder van haar linkervoet tot aan haar kruis. Hoe hoger de ladder klom, hoe smaller hij werd.

Ze wreef langs haar ogen, de mascara liet een veeg op haar wangen achter. Haar lippen leken voller met de lippenstift, ze vond ze zelf bijna mooi. Ze wilde haar gezicht niet wassen, en met de rug van haar rechterhand ging ze langs haar lippen. Haar mond maakte een grijns, een mond die niet de hare was. Ze maakte een kusbeweging naar de spiegel. Haar moeder kon iedere man betoveren.