Hollands Maandblad. Jaargang 1997 (590-601)

[p. 25]

[Gedichten]

Naseizoen
door Co Woudsma

Hoog in het hotel, hoog in de nacht, met
links de lege zee en rechts het stadje,
door dit perspectief ontvolkt, bestel ik
kip, vers van het strand, voor jou een zeehert.

Dan een schrijn met flessen wilde zwijn: ‘Ik
zou de duurste nemen als u mij was,’
zegt de ober met een goedgekozen
Frans accent. Zo simpel kon geluk zijn

als hier verder nog wat mensen zaten,
was niet elke kamer vrij, verdwenen
wij niet, vrolijk door likeur, in een lift-
loze schacht, misprijzend nagekeken.

[p. 26]

De theetuin

Volmaakte vorm: een ronde bol,
daarin het eiland, boordevol

met groene en benoemde struiken,
ontworteld, klaar om te gebruiken.

Venus van Milo, Donald Duck,
verbonden in versteend geluk.

Met blauw of roze gemerkte schapen,
die blatend waken, grazend slapen.

De trap, de dijk op, zie de Vecht,
de weidse einders lijken echt.

De wolkenwitte schommeljongen
is van zijn vaartuig afgesprongen.

't Is tijd: de meisjes brengen thee
en mango's uit de stille zee.

Er liggen stenen om te bouwen,
't is tijd: de meisjes willen trouwen.

Je zegt elkaar beschroomd gedag
en vraagt dan of je huwen mag.

Dat mag. Strijkage en vrijage
plakken je vast in de collage:

de schepping krijgt enorm veel zin,
je kijkt heel diep de hemel in.

Een kleutertje is licht te tillen,
de tandem op, ‘zit op je billen!’

Dan fiets je zacht de theetuin uit,
voor altijd bruidegom en bruid.