Hollands Maandblad. Jaargang 1997 (590-601)

[p. 32]

[Gedichten]

What is this thing called love
door Jan Baeke

Ik zag hun vrouwen terug in oktober.
Ik dacht ze te herkennen.
Ze waren allemaal vertrokken.

Als je naar ze kijkt
zie je hoe ze zo geworden zijn
de laatste bezoekers, hun vernummerde dromen.

Ze komen uit hun stoel omhoog.
Ze laten zich weer zakken.
Hetzelfde lachen andersom.

Is hier de geur van de wachtkamers gekomen
zijn de belaagde avonturen stilgevallen
wacht een man
aan de andere kant van de deur.

De middag die niet weet
hoe het de liedjes vergaat

op de manier van geroezemoes
en onverwacht bezoek.

Alsof iemand die je kent
terugkeert in oktober

met een stem die je niet eerder hoorde
en niemand die je zegt wie het is.

[p. 33]

Groter dan de paarden

De zachtheid van de paarden
huist niet in hun manen
maar in hun gezangen.

Ze schrijven hun boeken
even zacht als hun kinderliedjes.
Zelfs in hun verdriet
(als de klokken
de dood van hun vrienden aankondigen)
is hun schrijven zacht
al zijn de muren getuige.

Kon de lucht ons verraden
niet de paarden.
Hun goden komen over de weg
en tijdens feesten
zijn het stenen en lawines
die het hoefgetrappel vooruit snellen.
De afdruk van hun hoeven komt daarna.

Zijn het ijs het gras de sterren verdwenen
dan nog klinken hun bassen
en de kinderen volgen het spoor
van hun liederen.

Ze groeien op tussen de bomen.
Ze vestigen zich tussen de boeken
groter dan de paarden
maar zacht in hun verborgen stemmen.

Zoals wij in onze gesprekken
de paarden nodig hebben
als een muur om tegen te leunen
als een huid om ons achter te verschuilen.