Hollands Maandblad. Jaargang 1997 (590-601)

[p. 12]

Elisabeth Eybers

Fase

Aarselend kyk ek die trappe aan
waarlangs ek binnekort moet gaan...
Hoewel ek nog werktuiglik neig
om klanke aanmekaar te ryg
wanneer ek in die toekoms tuur
verdoesel deur herinnering
bevind ek my reeds in die buurt
bestem vir lukraak mompeling.

Kragtens 'n duur verworwe guns
word weergee van gewaarwording
nie langer, kom wat wil, gedwing
deur distilleerkolf van die kuns
maar ingekort tot binnensmonds:
wat ek van hierdie fase vind
is tot op datum wisselend
en bly voorlopig onder ons.

[p. 13]

Voortgang

Onverhoeds en verbasend kom jy op slag
deur 'n samespel van beloning en straf.
By gebrek aan 'n deugdelike alternatief
durf jy die dag aan, al is dit nie iets
wat jy uit eie beweging sou kies.
Jy neem elke verdraaglike prikkel vir lief,
keer op keer waag jy jou selfs in die nag
en bring dit sowaar daar nog heelhuids van af.
Voortgang gaan voort. Aan die end van die tog
klink jou klaarste bevinding: kyk, hier is ek nog.
Hier het één voordeel: dat jy dit ken
al kos dit 'n leeftyd om daaraan te wen,
banneling gebore. Vergeefs moet jy raai
wáárom alles per slot van rekening draai.

[p. 14]

Erfenis

Beide my moeder en vader
bestendig ek as't ware,
uit hóm stam my lang ledemate,
uit háár my ruie bos hare.

Hy was bedaard en nadenkend,
sy kon lig ongelowig staar,
niks was te eerbiedwaardig
vir haar om as vreemd te ervaar.

Hul onderlinge verskille
het allengs versoenbaar geraak:
in mý word onverminderd
hul strydighede gewraak.

Self ook reeds tydgetemper
kan ek hulle sonder meer duld;
dat man en muis tog moet verdwyn
is trouens geen sterfling se skuld.

Alleen: húlle bly nog so lewend,
lyk opdringender by die dag:
om steeds daarmee tred te hou
is wat ek al minder vermag.

[p. 15]

In laaste instansie

Wanneer woorde jou in die steek laat
- bedroë laat agterna staar -
hoef jy tóg nie, ten einde raad,
wat jou óórkom gedwee te aanvaar.
Onsamehangende klanke
blyk ook uitstekend in staat
om waarnemings op te vang,
hulle aan 'n vlagstok te hang.

Jare lank woeker die neiging
om alles noukeurig te noem,
om van sóveel seker te wees.
Aanskou nou die vrugbare styging
van opeengestapelde feite,
die verstrooidheid wat vriendelik verbloem,
die letter oorstelp deur die gees:
moontlikhede te kies en te keur
borduur wat waarlik gebeur,
lenig wat nie kan genees.