Hollands Maandblad. Jaargang 1996 (578-589)

[p. 30]

Over God verdomme
Leo Vroman

zijn nu zoveel stomme
dingen gezegd
dat ik daar
nu maar
even een slecht
vers over heb geschreven.

Als ik mijn teen per ongeluk stoot
b.v. tegen een stoelepoot,
‘Godverdomme’ mompel
en dan weg strompel
verdoem ik mijn Schepper niet
maar dat stuk houten verdriet
en binnen korte tijd
heb ik al spijt,
want:

a) Zulk vloeken is de zonde der gezonden,
er leven immers in ons midden
zoals Gij Weet, Systeem, of desnoods Heer,
de vreselijkst gewonden
en die vloeken niet meer
maar bidden:

b) Wat moet een Almacht hier beneden
met al mijn kleinigheden
van de meest kinderachtige soort?

c) Stel dat zulke gebeden
echt werden verhoord?
Dan had het bovengenoemde
meubelstuk waartegen de
tenen trapten nu één verdoemde
poot en drie gezegende,
en ik vraag mij af wat die God dan deed
als zo'n stoel dus eindelijk overleed
en ik stel
mij dan een hele hel
voor vol stoele- en tafelpoten,
mespunten die waren uitgeschoten,

[p. 31]

 

pijnlijk hervonden punaises en spelden,

 

verslikte stukken koek en spek,

 

en eindeloze bruine velden

 

van scheefgetrapte hondedrek.

 

 

 

Systeem! Dat Kunt Gij niet Bedoelen!

 

En dan die hemel vol manke stoelen -

 

dat is te gek.

 

 

 

d) Maar nu een ernstig ogenblik:

 

zij die zweren bij Het Boek

 

begaan een religieuze vloek

 

zoals misschien ook ik,

 

 

 

want in mijn ‘Vrede, Godverdomme, vrede’

 

moest ik het vechten van de mensen

 

en toen de slechte bron

 

daarvan verwensen.

 

Als ik dat kon

 

had ik gebeden,

 

hulpeloos, in het algemeen:

 

God, verdom de haat, het lot

 

waar haat uit is geboren, God,

 

vervloek mij niet omdat ik vloek

 

hoe blind ik blinde schuldigen zoek,

 

 

 

en lach niet, mens, om wat ik meen,

 

God verdomme

 

lach niet om me

 

maar huil om iedereen.

Brooklyn, 15 juli 1996