Hollands Maandblad. Jaargang 1995 (566-577)

[p. 24]

Wim Brands

De krengenput

Ik heb nooit een ezel gehad.
Ezels, zei mijn grootvader, zijn eigenlijk mislukte paarden
die mensen willen zijn;

en dat verklaarde waarom de koopman er een bezat:
hij was geen mens. Mensen gingen 's ochtends -
trommels onder snelbinders - naar het werk

en terug als 's zondags zwartkousen uit de kerk.
De koopman liep maar hard naast zijn fiets.
Ik herinner me:

zijn korte benen,
grote oren die niet van hem leken en
ogen,

kiezelstenen in de beek waaraan hij 's zomers lag;
de damestas
het kussen.

Wasknijpers,
knopen,
garen en band.

Niemand heeft hem ooit zien verkopen.
Of horen spreken.
Hoewel mijn tante beweert dat hij een keer

aan de deur verscheen en sprak: water.
Het was of ik een kerkhof zag, zegt ze.
Ze heeft ons niet bekeerd.

[p. 25]

 

Hooguit een kunstgebit, zeg ik, maar dat was van later

 

en toen was hij al dood. Net als zijn ezel

 

waarop hij op een dag verscheen -

 

 

 

uit de mist: een bijna witte, oud en stram,

 

die met hem op de rug graasde.

 

In de berm liet het dier het leven.

 

 

 

Ik ben negen en lig op m'n zij voor het gat

 

in de krengenput, ruik, zo lang,

 

dat ik van geluk moet overgeven.

[p. 26]

Wim Brands

Zodra ze wakker is reikt ze naar
een van haar brillen, zoals
een oude gravin in de schemer

naar bonbons. Met haar deelt ze ook
de onverwachte woede: met haar
van de nacht, krijst ze tegen

haar man die al op de gang staat.
Er komt nooit een naam.
De vogels hebben nog namen.

Meeuw, prevelt ze soms,
meeuw,
kokmeeuw.

En haar man, nu buiten.
Ze kijkt hem na. Ze houdt van hem.
Ze kent dat gevoel.

Het is elke ochtend nieuw.