Hollands Maandblad. Jaargang 1995 (566-577)

[p. 23]

Taco Meeuwsen

Curaçao

Blauwbaai is vol.
Een modern paradijs.
Gelaagde hoogbouw verrijst,
minibars met schaafijs
en longdrinks met parasol.
Op het strand
liggen, als de klauwen
van verdronken wara-wara's,
uitgerukte mangrovestronken
op een hoop.
Op het strand
liggen gasten op scherven
en knerpen bij het keren
Karko-schelpen, met
scheepsladingen tegelijk
vergruisd.
Op het strand
schitteren zilveren
wikkels van Double-Mint,
gouden cornets van Caraco.
De wenkkrab is verhuisd.

Nog altijd likt
de zoute zee een fijn
cocktailrandje langs mijn enkels.
Nog altijd hebben de
troepialen het ontstemd
op mijn ogen gemunt.
Maar in het golvenhoekje
aan de punt
zijn de brekers getemd
en echoot slechts
lauw gekabbel van de bolder.
Blauwbaai is een folder.

[p. 24]

De aanzegging

We gaan het weer voelen.
Alles komt tot begrip.
Een tijdloos bonzen
kondigt zich al aan,
als een vloedgolf,
hoog bij volle maan.
Graspollen zullen woedend
opwippen in de weiden.
Een storm van celdeling
zal tergend aanzwellen
in bladgroen en houtnerf.
Haagbeuken preken.
Kale berken jeuken.
Dorpels en drempels
botten uit.
De trapleuning schiet
wortel en spijlen breken.
Uit kruipruimtes klinkt,
als het stemmen van
vochtige violen,
het steunen van
vuistdikke keldermotten.
Pieren, in staalslakken
geprangd, breken los
en zwepen het drab
in sloten en riolen op
tot ziedende oceanen.
Dringend komen
de ongewervelden
tot daadkracht.
Een natte spier
trekt over het land.
Het slijmspoor van de
opmars vormt een
lauwe gletscher.
De torrenschare,
de virussappen,
de scharrebijters,
de eiwitte lichamen,
hun weke dozijnen
smoren elk verzet.