Hollands Maandblad. Jaargang 1995 (566-577)



[pagina 22]
Maar wee wanneer Leo Vroman De vrede van een ramp, voldoende groot, is als die van stervende soldaten als hun handen in de handen van de dood hun wapens langzaam hebben losgelaten en de vrede van een slagveld jaren later waar gras wegstreept uit wie ook weer om wat, en de vrede van het vreselijk gladde water boven een drukke maar verdronken stad, het weggewassen weefsel van gevechten en verzoeningen, ten onrechte terecht vervangen door wat wieren die zich hechten aan waar een mens nog pas aan was gehecht. Scholen buitenlandse vissen zwieren door de onbegrijpelijk open ramen. Zachter en wijder worden alle kieren en zweefse eigendommen drommen samen. Wee wanneer het waterpeil weer daalt en het bestaan moet worden ingehaald: modderstoelen staan de kamer te bespotten die zo gezellig was bedoeld. Weerbarstig wordt hun zitvlak afgespoeld. En zijn die krijgers nu al klaar met rotten? Brooklyn, 5 februari 1995