Hollands Maandblad. Jaargang 1995 (566-577)

[p. 35]

Che vollo con amor
door Remco Ekkers

Is het voorjaar of tijd? Tijd om te gaan?

Ze zitten op een bank in het park en kijken naar de kinderen die langsrennen. Ouders lopen langzaam naar het water.

De oude meneer Landini is toevallig op deze bank gaan zitten. Meestal loopt hij twee keer rond de grote vijver voor hij de stad ingaat, maar vandaag scheen de zon zó licht dat hij is gaan zitten om naar de kinderen te kijken en naar de kleur van het gras. Een vreemde gejaagdheid wilde hij bedwingen. Hij wilde tot rust komen en terwijl hij ging zitten, dacht hij: blijf maar even rustig. Je leeft nog. Geniet van het licht en de geur van het water.

Het lukte deze keer. Een kleine jongen stond stil voor de bank. Hij keek naar het water waar een eend een andere eend achtervolgde met veel geplons en gesnater. Het jongetje stond bevroren. Zijn nekje glansde in de zon. Zijn kuiten waren gespannen.

Meneer Landini keek er met plezier naar. Hij dacht niet aan zijn eigen benen; hoogstens aan zijn benen als ideaal, zoals benen zouden moeten zijn of ooit geweest waren, toen hij nog voetbalde, in zijn jeugd, lang geleden.

Er kwam een oude vrouw aanlopen. Hij zag het in de rechterhoek van zijn blikveld, terwijl hij naar het jongetje keek. Zij ging naast hem zitten. Het jongetje holde weg. De eenden dreven rond alsof er geen achtervolging was geweest. Meneer Landini keek opzij. Hoe oud was deze vrouw? Ouder dan zeventig? Toch leek ze jong. Ze keek terug en even bleven hun ogen op elkaar gevestigd. Ze lachte naar hem, maar zei niets. Toen keken ze beiden weer naar het water.

Meneer Landini vond het niet nodig iets te zeggen. Hij voelde zich ontspannen.

Boven het water vloog een reiger, één keer, twee keer rond. Toen verdween hij achter de bomen. De zon scheen. Meneer Landini begon geluidloos te fluiten, een stukje uit een madrigaal dat hij vroeger zo vaak had gezongen. Het verwonderde hem. Hoe lang geleden had die melodie door zijn hoofd gespeeld?

Plotseling zei de vrouw: ‘Ik heb vroeger gevoetbald, een paar jaar, in een vrouwenelftal. Ja, wij waren een van de eerste. Vrouwenelftallen. Het was moeilijk tegenstanders te vinden. Soms speelden we tegen mannen, maar dat was niks.’

Meneer Landini keek haar aan. Ze had blauw-grijze ogen en een vrolijke mond.

‘Waarom vertelt u me dat?’

‘Ja, dat weet ik ook niet. Misschien vanwege dat jongetje.’

Ze schoof een klein stukje naar hem toe.

‘U doet me denken aan mijn broer. Hij is al lang dood. Een verkeersongeluk. Hij was drie jaar ouder.’

‘Ik geef niks meer om voetballen. Het gaat niet meer om het spel.’

‘Mijn broer hield ook niet van voetballen. Hij speelde viool. Ik mis hem nog steeds. Gek eigenlijk. Het is al bijna veertig jaar geleden.’

‘Waarom deed ik dan aan hem denken?’

‘Ja, ik begrijp het. Maar met leeftijd heeft het niks te maken. Het was de manier waarop u naar dat jongetje keek.’

Meneer Landini knikt. Hij voelt zich op zijn gemak. Er komt een jonge vrouw langslopen met een wandelwagen. Haar kindje zwaait met zijn armpjes ongecontroleerd naar het water of de zon of de bladeren. Wie zal het zeggen? Een plastic hoepel rolt

[p. 36]

in het water. Een jongen probeert hem met een stok terug te halen en als het lukt holt hij weer achter het draaiende ding aan.

Meneer Landini verbaast zich over zijn rust. Hij voelt zich zeer tevreden.

‘Fenice fu'e vissi pura e morbida,’ zingt hij zacht.

‘Wat is dat voor een taal? Italiaans? Wat betekent het?’

‘Eens was ik een phoenix en ik leefde puur en zoet.’

‘Hoe gaat het verder?’

Meneer Landini denkt even na. Hij neuriet de melodie. Daar komen de woorden: ‘Et or sun trasmutat'in una tortora - Che vollo con amor per le belle ortora.’

‘Nu ben ik een tortelduif en ik vlieg met liefde over de mooie weiden. Let maar niet op mijn vertaling.’

Zij lacht. ‘Hoezo? Ik vind het heel knap. U heeft een mooie stem.’

‘Ik heb dat lied al heel lang niet gezongen. Het verbaast me dat ik het nog weet.’

Ze kijken naar de reiger die is teruggekomen en nu heeft besloten te landen. Hij gaat aan de overkant in het ondiepe water staan en beweegt af en toe zijn gepluimde hoofd.

De vrouw legt haar linkerhand op zijn knie. ‘Mijn broer zou nu vijfenzeventig zijn. Onvoorstelbaar. Ik zie hem nog spelen. Hij hield van oude muziek. Hij zei dat die ambachtelijk was, maar tegelijk voor liefhebbers. De klassieke muziek vond hij te professioneel. Ik heb hem later pas begrepen.’

Dan pas haalt zij haar hand weg. Meneer Landini kijkt naar haar ring. Blauw. ‘Mag ik uw ring zien?’

Zij legt haar hand op de zijne. Meneer Landini ziet de pret in haar ogen. Dan kijkt hij naar de ring. Lapis lazuli, een tamelijk grote steen in een smalle gouden band. De verhouding is verrassend.

Wonderlijk, denkt hij, zit ik hier met de hand van een vreemde vrouw. Wat lijkt ze nog jong. Hij legt zijn andere hand op de hare.

‘U heeft warme handen. Dat vind ik prettig.’

Plotseling staat de kleine jongen er weer, maar nu kijkt hij naar hen. ‘Zijn jullie verliefd?’

‘Misschien wel,’ zegt de vrouw, ‘maar dat gaat jou niks aan.’ De jongen draait zich bruusk om en holt weg.

‘En nu moet ik gaan,’ zegt ze, ‘mijn schoondochter is vast al klaar. Ze wacht op me bij Lensink. Kent u dat? Morgen ga ik weer naar huis. Ik woon in Arnhem.’

Ze staat een beetje moeizaam op, aarzelt even.

‘Ik hoop u nog eens te zien,’ zegt ze, ‘maar die kans is niet zo groot.’

Ze kijkt naar de reiger. ‘Tortelduif, hoe lang kun je dat zijn?’

Meneer Landini zwijgt. Hij weet niet wat hij moet zeggen. Ze lacht naar hem, tikt op zijn schouder, draait zich om en loopt weg.

Meneer Landini kijkt haar na.

Als hij later bij Lensink kijkt, ziet hij haar niet zitten. Het is tijd, denkt hij. Tijd om te gaan.